Υπάρχουν πολιτικοί που μιλούν ακατάπαυστα για αρχές, αξίες και συνέπεια, ενώ η δική τους πορεία αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα του αντίθετου. Κριτικοί απέναντι στους άλλους, παρουσιάζονται ως τιμητές της πολιτικής ηθικής, αλλά στην πραγματικότητα χρησιμοποιούν τη δημόσια κριτική σαν βιτρίνα αυτοπροβολής. Οι ίδιοι που καταγγέλλουν την ασυνέπεια και τις ευκαιριακές συμμαχίες, ζουν από την ασυνέπεια και τις ευκαιρίες, διαμορφώνοντας τις επιλογές τους αποκλειστικά με γνώμονα την προσωπική τους επιβίωση και την καρέκλα τους.
Οι συμμαχίες τους αλλάζουν ανάλογα με την ανάγκη, οι κατηγορίες τους γίνονται επαίνους και οι φιλικές τους σχέσεις μετατρέπονται σε στρατηγικά εργαλεία. Κάθε δήλωση για «αξιοπρέπεια» και «ιδέες» γίνεται ένα κάλυμμα για την έλλειψη συνέπειας και για τη μετατροπή της πολιτικής σε προσωπικό παιχνίδι. Οι πολίτες συχνά κοιτάζουν τα λόγια τους και εντυπωσιάζονται από τη φρασεολογία, αλλά η πραγματική πολιτική τους δράση δεν μετριέται σε λόγια, συνεντεύξεις ή φωτογραφίες, αλλά στην έλλειψη σταθερών αρχών και στην παντελή απουσία πραγματικών αποτελεσμάτων.
Η υποκρισία είναι η πιο σταθερή τους αξία. Καταγγέλλουν στους άλλους αυτό που οι ίδιοι εφαρμόζουν, ενώ επιδεικνύουν ένα πρόσωπο τιμητή της πολιτικής ηθικής. Το πολιτικό τους αφήγημα μοιάζει σαν μια καλά σκηνοθετημένη παράσταση: εικόνες αυτοπροβολής, συνεντεύξεις, διακηρύξεις μεγαλοστομίας – όλα για να κρύψουν την έλλειψη συνέπειας και την απόλυτη αφοσίωση στην προσωπική τους επιβίωση.
Η κοινωνία μπορεί να υπομένει για λίγο, αλλά η αλήθεια φαίνεται μέσα από τις πράξεις τους. Όσοι προσπαθούν να φανούν τιμητές και ηθικοί, ενώ ζουν από την ίδια υποκρισία που καταγγέλλουν, ξεμπροστιάζονται αναπόφευκτα. Και όσο η πολιτική γεμίζει με τέτοιες φιγούρες, τόσο πιο φανερό γίνεται ότι η αλλαγή δεν θα έρθει από λόγια ή από αριθμούς, αλλά από την κρίση των πολιτών που θα αρνηθούν να επιβραβεύσουν την ασυνέπεια και την υποκρισία.
Στο τέλος, δεν υπάρχει μεγαλύτερη αποκάλυψη από τη συνειδητοποίηση ότι η ίδια η πολιτική, όπως παρουσιάζεται από αυτούς, έχει μετατραπεί σε παιχνίδι εικόνας και προσωπικής επιβίωσης. Και η μεγαλύτερη αλήθεια είναι πως κανένα μεγαλόστομο επιχείρημα για «αρχές» και «ιδέες» δεν μπορεί να κρύψει την κενότητα των πράξεων και την υποκρισία των προθέσεων.
Αντίθετα από τη «πολιτική της ευκαιρίας», χρειαζόμαστε πολιτική που πρεσβεύει συνέπεια, αρχές, διαφάνεια, λογοδοσία και το κοινό καλό.
