“Γεννήθηκα στην Πάτρα, στα Ψηλά Αλώνια, στις 28 Οκτωβρίου 1940, την ημέρα του Όχι. Ο μπαμπάς μου ήταν εργολάβος και είχε καλή φωνή. Μάλλον, από αυτόν πήρα. Εκείνος έλεγε δημοτικά, εμένα μου άρεσαν τα λαϊκά. Από 6 χρονών έπαιρνα ένα κουτί για μικρόφωνο κι έκανα πως τραγουδάω. Με ανακαλύπτει ο Μπιθικώτσης σε ένα διαγωνισμό, 12 χρονών ήμουν, πείθει τη μητέρα μου να έρθουμε Αθήνα για να γίνω τραγουδίστρια και μένουμε 6 μήνες στο σπίτι του. Ο πατέρας μου είχε αντιρρήσεις, χώρισε τη μητέρα μου για ένα χρόνο επειδή συμφώνησε να βγω στο τραγούδι, και μετά ήρθαν όλοι στην Αθήνα, μαζί με τα αδέλφια μου και πιάσαμε σπίτι στον Κολωνό. Είναι αλήθεια ότι μου ήρθαν ρόδινα στην καριέρα μου. Δεν έκανα επιτυχία με το πρώτο τραγούδι που είπα, το Πήρα τη στράτα την κακιά, έκανα όμως με το δεύτερο, το Να πας να πεις της μάνας μου του Ζαμπέτα. Η μάνα μου ήταν κάθε βράδυ, μέχρι τα 19 μου, κοντά. Η παρουσία της με έκανε να νιώθω ότι βαδίζω πιο σταθερά. Μόλις τακτοποιηθήκαμε με την εταιρία, άρχισα να δουλεύω και σε μαγαζί. Δεν μπορώ να πω ότι δεν είδα καβγάδες και τέτοια στη νύχτα. Στην αρχή σαν παιδί φοβήθηκα, μετά συνήθισα και σιγά σιγά ξεπεράστηκαν όλα αυτά.Θέλω να γεράσω φυσιολογικά. Δεν θα με πείραζε να δω το μαλλί μου άσπρο, ούτε θα κάνω λίφτινγκ. Όχι, δεν κατηγορώ κανέναν, απλά πιστεύω ότι δεν είναι για μένα αυτά. Η δουλειά μας το επιβάλλει βέβαια, αλλά νομίζω ότι θα έχω αποσυρθεί πια από αυτή τότε. Φωνητικά μπορεί να αντέξει κανείς μέχρι τα 70 του και να είναι πιο μεστωμένος, αλλά νομίζω ότι πρέπει να αποσύρεται νωρίτερα. Τουλάχιστον από την καθημερινή δουλειά. Να κάνει ένα δίσκο ή μια έκτακτη εμφάνιση εντάξει. Αλλά από εκεί και πέρα να΄χει άλλα ενδιαφέροντα. Κουράζεσαι, όπως και να το κάνεις. Η πολλή βαβούρα με κουράζει. Πάω σε μαγαζιά, κάθομαι λίγο γιατί πρέπει και φεύγω γιατί η ένταση δεν μου είναι ευχάριστη. Μπορώ να ακούσω ακόμα και όπερα, αρκεί να είναι στη σωστή ένταση. Κι από τα μαγαζιά, όταν δεν δουλεύω, προτιμώ ένα πιάνο μπαρ, ή ένα ήσυχο εστιατόριο που να πάμε να φάμε και να τα πούμε. Ή και το σπίτι μου…” (από cosmopoliti)
Πόλυ Πάνου
(28 Οκτωβρίου 1940 – 27 Σεπτεμβρίου 2013)
