Του Βασίλειου Χριστόπουλου, συγγραφέα
Τώρα με τις πρώτες βροχές του Φθινοπώρου ξέρετε ποια είναι η πιο ευάλωτη κατοικία; Είναι η παράγκα. Αυτονόητο θα μού πείτε αλλά κανείς μας δεν την σκέφτεται όταν μπουμπουνίζει και βρέχει. Και οι παράγκες του καταυλισμού στο Ριγανόκαμπο δεν μία και δυο, είναι περίπου είκοσι πέντε.
Μια πολυμελής τσιγγάνικη οικογένεια χωρίς άντρα (βρίσκεται στη φυλακή του Αγίου Στεφάνου) που αποτελείται από τη νεαρή μάννα και 7 μικρά παιδιά έζησε τη δοκιμασία της πρόσφατης βροχής. Το παλιό νάιλον που σκέπαζε την παράγκα το είχε φάει ο ήλιος κι ήταν όλο τρύπες. Η βροχή μπήκε μέσα και μούσκεψε τους ίδιους και τα ελάχιστα υπάρχοντά τους. Έντρομη η νεαρή μάνα κατάλαβε πως έπρεπε επειγόντως κάτι να κάνει. Να βρει κάποιο στεγανό σπίτι ή να καλύψει με καινούριο νάιλον την παράγκα.
Πήγε στον Κοινωνικό Τομέα του δήμου, διατύπωσε το αίτημά της για κάποιο σπίτι κι εκεί οι κοινωνικοί λειτουργοί της έδωσαν τις συνήθεις οδηγίες και συμβουλές.
-Δεν μπορούμε να σου βρούμε σπίτι. Να πας μόνη σου να ψάξεις για σπίτι κι όταν το βρεις έλα να κάνεις αίτηση για επιδότηση του ενοικίου. Και συνέχισαν απειλητικά: Δεν είναι συνθήκες αυτές να ζουν τα παιδιά σου. Αν δεν βρεις γρήγορα σπίτι θα σού τα πάρουμε να τα μοιράσουμε σε ιδρύματα.
Έντρομη η Τσιγγάνα έφτασε μέχρι το στέκι της Κίνησης Υπεράσπισης Δικαιωμάτων προσφύγων και μεταναστών… Εκεί της δίνουν ρούχα και παπούτσια για τα παιδιά, και πότε πότε κάποια τρόφιμα. Εκεί ξέρει κάποια μέλη που της μιλάνε διαφορετικά και συμπονετικά. Είπε ξανά την ανάγκη της.
Σπίτι δεν βρέθηκε, αλλά μαζεύτηκαν τα χρήματα για το νάιλον. Δεν ήταν και πολλά, 100 ευρώ μαζί με τις πρόκες. Έξι επτά μέλη έβαλαν από δέκα – δεκαπέντε ευρώ και το ποσό συγκεντρώθηκε.
Δυο νέα παιδιά αποφάσισαν να πάνε μαζί με την Τσιγγάνα να το αγοράσουν. Είχε βρεθεί και ο τεχνίτης, ένας Κούρδος πρόσφυγας που πιάνουν τα χέρια του να κάνει την τοποθέτηση, αν εκεί στον καταυλισμό οι άντρες αδιαφορούσαν ή ζητούσαν να πληρωθούν.
Ζήτησα να μεταφέρω μαζί τους το νάιλον μέσα στον καταυλισμό να δω τι συμβαίνει. Είχα να μπω μέσα πάνω από πέντε χρόνια, από τότε που έγραφα τα διηγήματα Ρομανό Τσορουπέ.
Βοηθώντας να μεταφέρουμε το νάιλον μπήκα στον καταυλισμό και με την ευκαιρία τράβηξα και μερικές φωτογραφίες.
Κάποιοι Τσιγγάνοι με παρατήρησαν καχύποπτα.
-Γιατί, ρε μπάρμπα, τραβάς φωτογραφίες;
-Για να δει ο δήμαρχος τα σκουπίδια σας μπας και στείλει να τα μαζέψουν. Για να δει το κράτος τις παράγκες σας μπας και σας βρει κάνα σπίτι.
-Μη χολοσκάς, όλα τα ‘χουν δει και τα ξέρουν, απάντησε μοιρολατρικά ένας ηλικιωμένος Τσιγγάνος.
-Για να δούμε, αυτή τη φορά μπορεί να ’στε πιο τυχεροί, σχολίασα.
Δεν είναι μόνο τα σκουπίδια που κάνουν τον καταυλισμό έναν απέραντο σκουπιδότοπο. Είναι και οι νερόλακκοι από τις πρόσφατες βροχές, οι πέτρες, οι λάσπες και κυρίως τα σπασμένα γυαλιά και τα σανίδια με πρόκες. Πεταμένα παντού. Και πάνω τους να κυκλοφορούν ξυπόλυτα μικρά παιδιά. Αυτά τη μέρα, γιατί τη νύχτα βγαίνουν και τα ποντίκια και οι σκορπιοί και χώνονται μέσα στις διάτρητες παράγκες.
Εκείνη τη μέρα φυσούσε δυνατά. Τον καταυλισμό τον πιάνει συχνά ο κατεβατός απ’ το Παναχαϊκό. Τα σχισμένα νάιλον των παραγκών ανεμίζανε σαν σημαίες απελπισίας. Μάταια τα πολύχρωμα ρούχα τους απλωμένα στα στα σύρματα να στεγνώσουν προσπαθούσαν να δημιουργήσουν μια πιο αισιόδοξη διάθεση.
Οι Τσιγγάνοι του Ριγανόκαμπου αποτελούν το έσχατο περιθώριο της κοινωνίας μας. Είναι οι αόρατοι εξαθλιωμένοι που ψευτοζούν αβοήθητοι και κυνηγημένοι. Είναι οι άθλιοι της Πάτρας, οι Αγιάννηδες της πόλης μας με τις οικογένειές τους.
Ντράπηκα που είμαι δημότης μιας πόλης με αριστερό δήμαρχο.
Είναι τόσο δύσκολο για τον κοινωνικό τομέα να βρεθούν μικρά σπίτια, έστω και μικρά προκατασκευασμένα κοντέινερ να στεγαστούν σαν άνθρωποι και να μην ζουν σαν ζώα; Πώς η πολιτεία ζητά από αυτούς να στέλνουν τακτικά τα παιδιά τους σχολείο; Και είπαμε, δεν είναι παραπάνω από 25 οικογένειες.
Υ.Γ. Τώρα που ο Χρυσοχοΐδης εξήγγειλε ομάδες αστυνομικών που θα περιπολούν στους καταυλισμούς σε καθημερινή 24ωρη βάση,
ας διαλέξει αστυνομικούς που να πιάνει το χέρι τους. Εκτός από κλομπς και όπλα ας έχουν μαζί τους σακούλες για σκουπίδια, αλλά και κάνα σκεπάρνι, πρόκες και λίγα μέτρα νάιλον. Οι ανάγκες είναι πολλές.
