Του Θέμη Μπάκα
Κάθε φορά που κλείνει μια βιομηχανία στην Πάτρα, δεν χάνεται μόνο ένας χώρος εργασίας, χάνεται ένα κομμάτι της ταυτότητάς μας. Κάθε πύλη εργοστασίου που σφραγίζεται, είναι ένα ακόμη σύνορο που μας χωρίζει από την ελπίδα.
Η Πατραϊκή Χαρτοποιία ELITE, ένα όνομα συνδεδεμένο με τη βιομηχανική ιστορία της Αχαΐας, βρίσκεται σήμερα στο χείλος του γκρεμού. Ένα εργοστάσιο που ιδρύθηκε το 1972, που άντεξε κρίσεις, ανταγωνισμούς, πολέμους τιμών, πανδημίες.
Έδινε ψωμί σε δεκάδες οικογένειες, ενώ έγινε συνώνυμο του καθημερινού προϊόντος σε κάθε ελληνικό σπίτι.
Και όμως, σήμερα, οι εργάτες του προσέρχονται χωρίς αντικείμενο, χωρίς μισθό, χωρίς προοπτική. Προσέρχονται απλώς για να δώσουν το «παρών» – σε έναν Νομό που ολοένα και περισσότερο μοιάζει να απουσιάζει από το ίδιο του το μέλλον.
Ένα ακόμη πλήγμα
Αν η ELITE χαθεί, δε θα χαθούν μόνο 50 θέσεις εργασίας. Θα χαθεί ένα ακόμη κύτταρο βιομηχανικής ζωής σε μια πόλη που αιμορραγεί, δεκαετίες τώρα.
Η αποβιομηχάνιση της Πάτρας δεν είναι οικονομικός δείκτης. Είναι κοινωνική πληγή.
Είναι τα εργοστάσια που έκλεισαν σιωπηλά – η Πειραϊκή Πατραϊκή, η ΑΒΕΞ, ο Λαδόπουλος, τα εργοστάσια χαλυβουργίας και μεταλλουργίας. Είναι οι χιλιάδες εργάτες που έζησαν και μεγάλωσαν οικογένειες μέσα σ’ αυτά τα κτίρια, και που τώρα βλέπουν να κατεδαφίζονται όσα κάποτε ύψωναν το μέτωπο της πόλης.
Και κάθε φορά που ένα εργοστάσιο σβήνει, δεν είναι, απλώς, η αγορά που χάνει. Είναι η κοινωνία που μικραίνει. Γιατί πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι, οικογένειες, δάνεια, αξιοπρέπεια. Υπάρχουν οι «άνθρωποι της μέσης ηλικίας» που δεν είναι πια «ελκυστικοί» για την αγορά, αλλά κουβαλούν δεκαετίες εμπειρίας, ευθύνης και ιδρώτα.
Πού είναι η ανάπτυξη;
Ρωτάμε ξανά: Πού είναι η ανάπτυξη;
Πού είναι η στήριξη της επιχειρηματικότητας που δεν σημαίνει μόνο επιδοτήσεις, αλλά υποδομές, ενεργειακό κόστος, σταθερότητα, δικαιοσύνη στην αγορά;
Πού είναι το σχέδιο για να στηριχθούν οι βιομηχανίες της Δυτικής Ελλάδας, οι επιχειρήσεις που παράγουν και δεν μεταπράττουν;
Η Πάτρα – η πύλη της Ευρώπης, η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας – δεν μπορεί να ζει μόνο από υπηρεσίες και εφήμερες ευκαιρίες. Χρειάζεται παραγωγή, βιομηχανία, επένδυση στον άνθρωπο.
Χρειάζεται μια πολιτεία που δεν θα εμφανίζεται μόνο όταν πέσει το «λουκέτο», αλλά θα είναι εκεί πριν φτάσουμε στο αδιέξοδο.
Η ELITE δεν είναι ένα απλό εργοστάσιο. Είναι σύμβολο. Σύμβολο μιας εποχής που η Πάτρα παρήγαγε, εξήγαγε, δημιουργούσε. Και σήμερα, το ενδεχόμενο της πτώχευσης δεν είναι μόνο μια είδηση – είναι καμπανάκι για όλους μας
Οι ευθύνες
Δεν μπορούμε να μιλάμε για την αποβιομηχάνιση της Πάτρας χωρίς να μιλήσουμε για τις πολιτικές ευθύνες όλων αυτών των ετών. Γιατί τίποτα απ’ όσα ζούμε δεν είναι τυχαίο. Είναι το αποτέλεσμα δεκαετιών απραξίας, αποσπασματικών πολιτικών, προχειρότητας και έλλειψης στρατηγικής.
Η περιοχή μας πλήρωσε το τίμημα μιας ανάπτυξης χωρίς σχέδιο, χωρίς κοινωνικό αποτύπωμα, χωρίς διάρκεια. Η Αχαΐα έχει γίνει πεδίο εξαγγελιών, όχι εφαρμοσμένων πολιτικών. Έγινε σύμβολο του «θα» και του «κάποτε».
Πού ήταν το πραγματικό αναπτυξιακό σχέδιο που να βλέπει πέρα από εκλογικούς κύκλους; Πού ήταν οι στοχευμένες δράσεις για την παραγωγική ανασυγκρότηση;
Για τη στήριξη της βιομηχανίας, για την προώθηση της καινοτομίας, για τη σύνδεση της εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας; Για πολιτικές που να έχουν απτά αποτελέσματα, μετρήσιμα, όχι μόνο ωραίες διακηρύξεις και τυμπανοκρουσίες εγκαινίων;
Όλα αυτά τα χρόνια η Αχαΐα βιώνει το ίδιο μοτίβο: Υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα, αποσπασματικά έργα χωρίς συνέχεια, χρηματοδοτήσεις χωρίς όραμα,
και πάνω απ’ όλα – μια έλλειψη πολιτικής βούλησης να δοθεί στον τόπο αυτό το μέλλον που του αξίζει. Η κοινωνία της Αχαΐας δεν ζητά προνόμια.
Ζητά δικαιοσύνη, σεβασμό και προοπτική. Ζητά πολιτικές που να μετρούνται με ανθρώπινες ζωές και όχι με στατιστικούς δείκτες. Ζητά η ανάπτυξη να είναι κοινή υπόθεση, όχι επικοινωνιακή βιτρίνα.
Η Αχαΐα μπορεί, αλλά χρειάζεται πολιτική τόλμη, ειλικρίνεια και σχέδιο.
Και το πρώτο βήμα είναι να τολμήσουμε να πούμε την αλήθεια:
πως ό,τι φτάσαμε να ζούμε σήμερα δεν είναι απλώς κρίση – είναι το αποτέλεσμα επιλογών. Επιλογών που άφησαν πίσω έναν νομό που κάποτε παρήγαγε και τώρα περιμένει σωτηρία.
Αν υπάρχει ευθύνη, είναι συλλογική αλλά αν υπάρχει καθήκον, είναι πολιτικό:
να χαραχθεί επιτέλους ένα νέο αναπτυξιακό σχέδιο με κοινωνικό αποτύπωμα, ρεαλισμό και διάρκεια – όχι άλλα λόγια, όχι άλλες υποσχέσεις, μόνο πράξεις που θα ξαναδώσουν στην Αχαΐα αυτό που της αξίζει: τη ζωή που παράγει, δημιουργεί και ελπίζει.
ΣΣ: Ο Θέμης Μπάκας είναι πολιτευτής Αχαΐας.
