Με το καλό στον Παράδεισο, ΜΕΓΑΛΕ Διονύση Σαββόπουλε!
Μεγάλωσα με τα δισκάκια σου τών 45 στροφών, που έφερνε στο σπίτι ο πατέρας μου στα τέλη τής δεκαετίας τού 1960 έως και τα μέσα τής δεκαετίας τού 1970! Σε απολαμβάναμε τα μεσημέρια μας με το πικ απ, που είχε αγοράσει από τού Νερατζόγλου στον Πειραιά! Ήσουν το παντοτινό μας ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ! Ένα καλοκαίρι δίχως τούς καύσωνες τής παλιανθρωπιάς! Ένα καλοκαίρι, που μοσχοβολούσε από το αγιόκλημα τού γείτονά μας Πραγαλή! Συνόδευες τις καλοκαιρινές μας διακοπές με το ήθος και το κάλλος! Σε ευγνωμονώ, γιατί μού καλλιέργησες, σε μεγάλο βαθμό, το καλλιτεχνικό αισθητήριο! Σε ευχαριστώ από καρδιάς, για τα θερμά σου λόγια ως προς την ψαλμωδία μου! «Βασιλάκη, άρωμα Ρωμηοσύνης ο λαιμός σου», μού έλεγες! Σε ευχαριστώ, για τα καλά σου λόγια στην τελευταία μου ποιητική συλλογή! Δεν πρόλαβες όμως, παρά την επιθυμία σου, να μελοποιήσεις κάτι από αυτήν… Σε ευχαριστώ, για το ήθος και την στάση τής ζωής σου, με τα οποία μάς δίδαξες! Σε ευχαριστώ, για τον πρωτοπόρο λόγο σου στον πάλαι ποτέ Χριστιανομαρξιστικό διάλογο! Στέκομαι με ευλάβεια, σεβασμό, δάκρυα συγκίνησης, αλλά κι ευγνωμοσύνη ενώπιόν σου! Καλό ταξίδι στο ΦΩΣ τής Αγίας Τριάδος, συννεφούλα μας!
Έγραψα, φίλες και φίλοι μου, τα …προσωπικά μου(!), ώρα τώρα να σημειώσω κάποια μηνύματα κατά τη γνώμη μου – που μάς δίνει η προσωπικότητα, η σύνολη παρουσία τού Νιόνιου στην ελληνική κοινωνία, στον νεοελληνικό πολιτισμό! Είχε – και το χαιρόμαστε- μιάν αντισυμβατικότητα στην γενικώτερη προσέγγιση τών ζητημάτων που απασχόλησαν και συνεχίζουν να απασχολούν την τελευταία 50ετία τον τόπο μας και τον λαό μας! Κάποιοι, ήθελαν τον Σαββόπουλο αριστερό, κάποιοι άλλοι, κεντρώο! Μιά άλλη μερίδα, θέλησαν να τον χαρακτηρίσουν δεξιό! Κάποιοι άλλοι, όταν μιλούσε για Έθνος, για Ορθοδοξία κ.λπ. τού κόλλησαν την ταμπέλα τού εθνικόφρονος, λες και το αν αγαπάς την θρησκεία σου, την Πατρίδα και το Έθνος κάνεις έγκλημα καθοσιώσεως!!!
Ο Σαββόπουλος, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και τίμιοι με την ελευθερία τής συνείδησής μας, ήταν ο καθρέφτης τής νεοελληνικής ψυχής, όταν εκείνη έχει την τόλμη να κάνει τον αυτοέλεγχό της, όταν κλείνεται στο ταμιείον της και σε μιά πράξη αυτοσυνειδησίας γίνεται ο αδέκαστος κριτής για τις πράξεις της. Ο τιμωρός της, αλλά και ο επαινών αυτήν! Ο Σαββόπουλος, εραστής τού καλού καγαθού, εραστής τής Ορθοδοξίας και τής επαναστατικής πολιτικής πράξης, μετουσίωσε στον στίχο και τη Μουσική του μηνύματα τολμηρά αλλά και τόσο πολύ επαναστατικά! Και, ολίγιστοι που τον χαρακτήρισαν …προδότη (sic) είναι εκείνοι, τών οποίων τα μυαλά καννιβαλίζουν την ηθογραφία τής νεοελληνικής ψυχής, όπως εκείνη έρχεται από τα βάθη τών αιώνων, λουστραρισμένη από τον Διονύσιο Σολωμό, αρωματισμένη με το λιβάνι τού κυρ-Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, στυλωμένη με την παρρησία και τη γενναιότητα τού Στρατηγού Μακρυγιάννη!
Αυτή την αντισυμβατικότητα τού Νιόνιου την έχουμε ανάγκη, την έχει ανάγκη ο λαός μας, σήμερα που οι εκπαιδευτικοί ξέχασαν τον ηθοπαιδαγωγικό τους ρόλο, σήμερα που η πλειοψηφία τών κληρικών μας λησμόνησαν την αποστολή τους, σήμερα που οι πολιτικοί μας πρόδωσαν τα όνειρα τού λαού μας! Σήμερα, που ο τόπος, τα ήθη, τα έθιμά μας, η γλώσσα μας, οι σχέσεις μας κατηφορίζουν εις επικίνδυνον βόθυνον! Εν κατακλείδι και συνελόντι ειπείν, φωνές σαν τού Σαββόπουλου, τού Κόντογλου, τού Τσαρούχη, τού Μοσκώφ, τού Ζουράρι, τού Παν. Κανελλόπουλου, τού Παπαθεμελή, τού Ψαρουδάκη, τού Αυγουστίνου Καντιώτη, τού Ειρηναίου Γαλανάκη κ.ά.π. δεν ξέρω αν μπορέσουν, πια, να μάς φρενάρουν! (*) Δημοσιογράφου – Λογοτέχνη και Πρωτοψάλτη
