Σκεφτείτε τον «Καλ Ντρόγκο» να μπαίνει σε έναν χώρο. Το ύψος, η σωματοδομή και η αντικειμενική ομορφιά του Τζέισον Μομόα δεν αφήνουν κανέναν ασυγκίνητο. Το βλέμμα στρέφεται αυτομάτως στον γίγαντα του Game of Thrones και παραμένει εκεί, καρφωμένο πάνω του. Όμως, μπορεί ο ίδιος μαγνητισμός να ισχύει και για άνδρες λιγότερο μυώδεις ή ψηλούς όπως για παράδειγμα, ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, ο Τομ Χόλαντ, ακόμα και ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, το ύψος των οποίων δεν ξεπερνά το 1.75; Η απάντηση σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη είναι «ναι». Το ύψος ενός άνδρα δεν είναι ο καθοριστικός παράγοντας, αλλά αυτό που φαίνεται να μετράει περισσότερο είναι ο τρόπος που περπατάει για να ξεχωρίσει και να φανεί επιβλητικός.
Το «κλειδί» βρίσκεται στο σωστό βάδισμα
Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Νιούκαστλ στη Μεγάλη Βρετανία, με χρήση συστήματος 3D motion-capture, κατέγραψαν τον τρόπο με τον οποίο περπατούσαν 52 άνδρες ηλικίας 18-41 ετών. Κάθε συμμετέχων περπατούσε κατά μήκος ενός διαδρόμου οκτώ μέτρων, ενώ 38 ανακλαστικοί δείκτες παρακολουθούσαν τις κινήσεις τους με 200 καρέ ανά δευτερόλεπτο. Παράλληλα, υπολογίστηκαν χαρακτηριστικά όπως το ύψος, η μυϊκή δύναμη, η περίμετρος ώμων, στήθους, μέσης και γοφών. Με βάση τα δεδομένα που αντλήθηκαν δημιουργήθηκαν avatar που αναπαριστούσαν πιστά τη σωματική διάπλαση των συμμετεχόντων, εξαλείφοντας ωστόσο όλες τις πληροφορίες σχετικά με το πρόσωπο ή την έκφραση, εστιάζοντας αποκλειστικά στο βάδισμα για 3-4 δευτερόλεπτα. Στη συνέχεια βίντεο με την ψηφιακή αναπαράσταση των συμμετεχόντων να περπατούν προβλήθηκε σε ομάδα 137 ανδρών και γυναικών που κλήθηκαν να αξιολογήσουν τη «φυσική υπεροχή», την οποία εξέπεμπαν οι συμμετέχοντες αποκλειστικά σύμφωνα με το βάδισμά τους.
Αυτό που προέκυψε ήταν ότι διαφορετικοί συνδυασμοί σωματικού όγκου και τρόπου βαδίσματος μπορούν να αποδώσουν παρόμοιο επίπεδο υπεροχής. Ένας λιγότερο ψηλός και αδύνατος άνδρας που κινείται με αυτοπεποίθηση και ακολουθεί συγκεκριμένο μοτίβο κινήσεων, μπορεί να θεωρηθεί εξίσου επιβλητικός με κάποιον ψηλότερο και πιο μυώδη, ο οποίος όμως δεν ελέγχει το σώμα του τόσο καλά. Τα δύο στοιχεία-κλειδιά που ξεχώρισαν ήταν η ταλάντωση του κορμού από τη μία πλευρά στην άλλη, και η διατήρηση των ώμων λίγο πιο μακριά από το στήθος με τους αγκώνες ελαφρώς λυγισμένους προς τα έξω. Όσοι εμφάνισαν αυτές τις κινήσεις κρίθηκαν πιο επιβλητικοί, κυρίαρχοι και δυναμικοί, ακόμα και όταν δεν ήταν ξεκάθαρος ο πραγματικός όγκος τους, το πρόσωπο ή οτιδήποτε άλλο πέρα από το μοτίβο του βαδίσματός τους.
Τι σημαίνει στην πράξη
Όταν οι ερευνητές ρώτησαν την ομάδα που παρακολούθησε τα βίντεο ποιο ήταν το στοιχείο που ξεχώρισαν, σχολίασαν ότι ήταν η αυτοπεποίθηση. Η στάση με τους ώμους ανοιχτούς, το σώμα όρθιο και ο κορμός που κινείται αρμονικά δεξιά-αριστερά, έδινε την εντύπωση ισχυρού και κυρίαρχου άνδρα. Τα αποτελέσματα, τα οποία δημοσιεύθηκαν στο Scientific Reports, αποκάλυψαν ότι τόσο η κλίση όσο και η θέση των ώμων συνδέονταν στενά με το πώς αντιλαμβάνονταν οι παρατηρητές τη «φυσική υπεροχή». Ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι ότι αυτά τα μοτίβα κίνησης σχετίζονταν και με πραγματικές σωματικές μετρήσεις, όπως δύναμη και μυϊκή μάζα.
Με άλλα λόγια, το πώς περπατά κάποιος δεν είναι απλώς μια ψευδαίσθηση, αλλά μία πραγματική ένδειξη που ο εγκέφαλος αναγνωρίζει σχεδόν αυτόματα. Εξάλλου, το χαρακτηριστικό της υπεροχής και της σωματικής διάπλασης έχει διαμορφώσει την ανθρώπινη εξέλιξη. Στην ιστορία, η σωστή κρίση για το ποιος θα μπορούσε να σου επιτεθεί βοηθούσε τους ανθρώπους να αποφύγουν επικίνδυνες συγκρούσεις, επισημαίνουν οι επιστήμονες. Έτσι, το περπάτημα μπορεί να λειτουργήσει ως εργαλείο με το οποίο μεταφράζεται η υπεροχή του άλλου. Ο τρόπος που βαδίζει αποκαλύπτει φυσικά την αυτοπεποίθηση και την ισχύ του άνδρα, ακόμα και αν ο ίδιος δεν το συνειδητοποιεί.
Βέβαια, αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να περπατάμε με συγκεκριμένο τρόπο για να δείχνουμε υπεροχή, αλλά αποκαλύπτει πόσο ανεπαίσθητα, αλλά ισχυρά είναι τα σήματα που εκπέμπει το σώμα.
