Την αγάπη του ο καθένας μας για την πόλη και τα μνημεία που αποτελούν μέρος της
πολιτιστικής κληρονομιάς της πρέπει να την αποδεικνύει καθημερινά με πράξεις.
Δεν αρκούν τα λόγια.
Ο κύριος Πελετίδης, ο πρώτος πολίτης της Πάτρας, έχει δείξει διαχρονικά μια περιορισμένη
ευαισθησία για την πολιτιστική κληρονομιά της πόλης !
Για τα μνημεία της!
Για την ιστορία της!
Τα συντριβάνια της πλατείας Γεωργίου όπως και το δημοτικό θέατρο είναι δύο σαφή
παραδείγματα που αποδεικνύουν αυτή την μειωμένη ευαισθησία του δημάρχου προς την
πολιτιστική κληρονομιά της πόλης.
Τα συντριβάνια ρημάζουν εδώ και πολλά χρόνια και ο ίδιος ο κύριος Πελετίδης σε
παλαιότερο χρόνο έχει δηλώσει στο δημοτικό συμβούλιο ύστερα από ερώτηση της
αντιπολίτευσης πως τα συντριβάνια της πλατείας Γεωργίου δεν ήταν στις προτεραιότητες
του.
Όμως η υποχρέωση αποκατάστασης τέτοιων μνημείων στον αστικό ιστό της πόλης είναι του
εκάστοτε Δήμου!
Και αν στην Πάτρα η διάσωση αποκατάσταση γίνεται από το υπουργείο πολιτισμού γίνεται
για τρεις λόγους.
1. Γιατί δεν την κάνει αυτός που οφείλει, ο ιδιοκτήτης, ο Δήμος, ο κύριος Πελετίδης !
2. Για λόγους Ευαισθησίας του υπουργείου πολιτισμού και ιδιαιτέρως της Υπουργού κ
Μενδώνη!
3. Κατόπιν της ιδιαίτερης παρότρυνσης από πλευράς του Υφυπουργού!
Το δε Δημοτικό Θέατρο έπρεπε τώρα να ολοκληρώνεται η αποκατάσταση του και όχι να
περιμένουμε να ξεκινήσει.
Και αυτή η καθυστέρηση των δυόμισι περίπου ετών οφείλεται στο ότι ο Δήμος δεν έπραττε
το ελάχιστο που του αναλογούσε για το έργο.
Το έκανε ύστερα από μεγάλη πίεση υπηρεσιών του ΥΠΠΟ, της υπουργού κα εμου
προσωπικά !
Όμως ας αφήσουμε το κομμάτι της αποκατάστασης του δημοτικού θεάτρου και ας δούμε το
κομμάτι της εικόνας του μνημείου μας σήμερα και μέχρι την αποκατάσταση του.
Ενα μνημείο που ο κ Πελετίδης έχει επιτρέψει να μετατραπεί σε χώρο βρομιάς, δυσωδίας,
ανομίας! Ενώ παράλληλα έχει μετατρέψει το μνημείο σε πίνακα πολιτικών συνθημάτων του
ΚΚΕ !
Δεν βλέπουμε πλέον την πρόσοψη του μνημείου, αλλά τα πανό του κ Πελετιδη!
Αυτός είναι ο σεβασμός του πρώτου πολίτη της πόλης για ένα από τα σημαντικότερα μνημεία
της πόλης!
Μέσα λοιπόν σε αυτή την συνεχή άρνηση του κυρίου Πελετιδη να προστατεύσει και να
αναδείξει την πολιτιστική κληρονομιά της πόλης που οι πολίτες τον τίμησαν με την ψήφο
τους και ανάμεσα σε συναισθήματα λύπης , οργής, αγανάκτησης, αναρωτήθηκα αν αυτή η
στάση του, εκδικητική απέναντι στην ιστορία της πόλης, είναι αποτέλεσμα μόνο κομματικών
και ιδεολογικών αντιλήψεων, αγκυλώσεων και εντέλει πολιτικών η συντείνει ενδεχομένως το
γεγονός ότι δεν τα έζησε αυτά τα μνημεία από παιδί, δεν έπαιξε, δεν θαύμασε, δεν αγάπησε
τα συγκεκριμένα μνημεία όσο εμείς που τα ξέρουμε, όπως ξέρουμε τον εαυτό μας.
Η αλήθεια είναι πως η δήλωση μου ήταν αφενός παρορμητική προερχόμενη όπως είπα από
συναισθήματα λύπης , πίκρας, οργής, αγανάκτησης, απέναντι στην αντιμετώπιση της
ιστορίας της πόλης μου, όμως επειδή θέλω να είμαι δίκαιος ήταν και άδικη απέναντι σε
συμπολίτες που δεν γεννήθηκαν εδώ, όμως ζουν εδώ και αγαπούν την πόλη όσο ο καθένας
μας!
Ένα τρανό παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο αείμνηστος Άμπετ Χασμάν ένας
άνθρωπος που βρέθηκε στην Πάτρα από πολύ μακριά, όμως την αγάπησε κ την υπηρέτησε
όσο λίγοι!
Ή ο Νίκος Τζανάκος που υπηρέτησε και αγάπησε την Πάτρα όσο λίγοι.
Το έκαναν όμως με πράξεις όχι με λόγια.
Γι’ αυτό είπα ότι όλοι την αγάπη μας πρέπει να την δείχνουμε με πράξεις.
Ο πολίτης με το να σέβεται και να προστατεύει και να μην καταστρέφει τα μνημεία.
Ο αιρετός με τα προστατεύει και να τα αναδεικνύει.
Η δήλωση μου λοιπόν δεν ήταν σε καμία περίπτωση γενική, αλλά προσωπική και πολιτική
απέναντι σε ένα δήμαρχο που σνομπάρει και απαξιώνει τον πολιτισμό της πόλης που ηγείται,
ως προϊόν της αστικής τάξης και άρα (κατ’ αυτόν) ελάσσονος σημασίας!
