Σε απόγνωση έχουν περιέλθει οι οδηγοί λεωφορείων του Αστικού ΚΤΕΛ Πάτρας, εξαιτίας των συνεχόμενων περιστατικών ρίψης εσπεριδοειδών ή πετρών από διάφορες ομάδες, κυρίως ανηλίκων. Το φαινόμενο, που πλέον αποτελεί καθημερινότητα, έχει οδηγήσει τους εργαζόμενους στο σημείο να εκφράζουν ανοιχτά τον φόβο τους για την ασφάλεια τόσο τη δική τους όσο και των επιβατών.
Φοβούνται να πιάσουν τιμόνι
Οι οδηγοί έχουν φτάσει στο σημείο να μην επιθυμούν να πάρουν το τιμόνι και να εκτελέσουν τα προγραμματισμένα δρομολόγια. Η συνεχής έκθεση στον κίνδυνο και η αβεβαιότητα για το τι μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή, έχουν αυξήσει την ψυχολογική πίεση και έχουν δημιουργήσει συνθήκες που δυσχεραίνουν την καθημερινή λειτουργία του φορέα. «Φοβούνται», τονίζει, «όχι μόνο για τους ίδιους, αλλά κυρίως για τους ανθρώπους που μεταφέρουν».
Αν και το ζήτημα δεν είναι καινούργιο, το τελευταίο διάστημα παρουσιάζει έξαρση. Παρόμοια περιστατικά είχαν σημειωθεί και πριν από τέσσερα χρόνια, όταν το Αστικό ΚΤΕΛ είχε αναγκαστεί να σταματήσει τις διελεύσεις από τον κεντρικό δρόμο των Δεμενίκων, αφού ομάδες νεαρών έστηναν καρτέρι και πετούσαν πέτρες σε διερχόμενα λεωφορεία.
Σήμερα, τα συμβάντα αυτά έχουν αυξηθεί σε συχνότητα και ένταση, καταγράφοντας κρούσματα στην Οβρυά (στο τέρμα του δρομολογίου), στην Αρόη (κοντά στην εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου) και στα Προσφυγικά (στην πλατεία Ελευθερίας).
Οι ρίψεις εσπεριδοειδών στις περιοχές της Οβρυάς και της Αρόης, καθώς και οι ρίψεις πετρών στα Προσφυγικά, έχουν θέσει σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές. Μέχρι στιγμής δεν έχουν υπάρξει θύματα, γεγονός που οφείλεται καθαρά στην τύχη. Παρότι κάθε συμβάν καταγγέλλεται στην Αστυνομία, η οποία σπεύδει στο σημείο, δεν έχουν γίνει προσαγωγές ή συλλήψεις που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν αποτρεπτικά.
Το Αστικό ΚΤΕΛ ζητάει άμεση παρέμβαση της πολιτείας. Εξετάζεται μάλιστα το ενδεχόμενο να διακοπούν τα δρομολόγια μετά τις 7 το απόγευμα σε περιοχές υψηλού κινδύνου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους πολίτες που εξυπηρετούνται. Παράλληλα, τονίζεται η ανάγκη δημιουργίας οργανωμένης Δημοτικής Αστυνομίας, η οποία θα πραγματοποιεί συχνές περιπολίες τόσο στο κέντρο όσο και στις συνοικίες, συμβάλλοντας στην πρόληψη και αποτροπή τέτοιων περιστατικών.
Οι ομάδες των νεαρών φαίνεται πως αντιμετωπίζουν τις επιθέσεις στα λεωφορεία ως «πλάκα», αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Η απουσία αποτρεπτικών μέτρων ενισχύει την αίσθηση ατιμωρησίας, επιτρέποντας στο φαινόμενο να συνεχίζεται αδιάκοπα. Εάν υπήρχε ουσιαστική φύλαξη και έλεγχος, εκτιμάται ότι πολλά από αυτά τα παιδιά θα το σκεφτόντουσαν διπλά πριν επαναλάβουν τέτοιες επικίνδυνες ενέργειες.
