Της Λιλίκας Βέργη, Συντονίστριας της Ομάδας Εργασίας #HR – Ανθρωπίνων Πόρων της δημοτικής παράταξης σπιράλ
Η Παγκόσμια Ημέρα Αναπηρίας δεν είναι μια τυπική υπενθύμιση. Είναι ένας καθρέφτης που μάς δείχνει πού στεκόμαστε ως κοινωνία και πού υστερούμε ως πόλη. Φέτος, ο καθρέφτης αυτός στην Πάτρα είχε το πρόσωπο του Αλέξανδρου Ταξιλδάρη από την Κομοτηνή.
Στο 28ο Forum Ανάπτυξης στην Πάτρα, τόν υποδεχθήκαμε ως προσκεκλημένο ομιλητή του σπιράλ στη συζήτηση «Συμμετοχική Δημοκρατία – Όταν οι πολίτες γίνονται πρωταγωνιστές». Όμως ο Αλέξανδρος δεν μίλησε απλώς· ενσάρκωσε το θέμα.
Παραολυμπιονίκης, Γενικός Γραμματέας της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής, τέως Αντιδήμαρχος Κομοτηνής, Πρόεδρος του ΠΕΡΠΑΤΩ, Φυσίατρος – Επιστημονικός Διευθυντής δομών αυτόνομης διαβίωσης, Αρχηγός της Ελληνικής Αποστολής στους Παραολυμπιακούς Αγώνες 2024 και τους Χειμερινούς του 2026· μια από τις πιο δυνατές φωνές για δικαιώματα, ισότητα και αξιοπρέπεια.
Και δεν είναι μόνο η προσωπική του διαδρομή. Είναι το αποτύπωμά του στην Κομοτηνή. Είναι το έργο που έχει προσφέρει στο αναπηρικό κίνημα.
Με το ΠΕΡΠΑΤΩ, ένα από τα πιο πρωτοποριακά παραδείγματα συμμετοχικής δράσης στην Ελλάδα, κατάφεραν να μετατρέψουν την πόλη σε μια από τις πιο προσβάσιμες της χώρας· όχι ως «έργο βιτρίνας», αλλά ως διαρκή πολιτική επιλογή. Με πρακτικές παρεμβάσεις, συνεργασία με τον δήμο, επιστημονική τεκμηρίωση, εκπαίδευση πολιτών και κυρίως με ενδυνάμωση των ίδιων των ατόμων με αναπηρία.
Το ΠΕΡΠΑΤΩ απέδειξε ότι η αναπηρία δεν είναι προσωπικό πρόβλημα, αλλά ζήτημα περιβάλλοντος, δικαιωμάτων και πολιτικής βούλησης.
Στην οικογένειά μου, το ΠΕΡΠΑΤΩ άλλαξε τη ζωή του γιου μου πριν από 11 χρόνια. Εκεί γνώρισε την πρώτη του πραγματική ανεξαρτησία. Εκεί έμαθε για πρώτη φορά τί σημαίνει να κινείσαι ελεύθερος σε μια πόλη χωρίς να απολογείσαι, χωρίς να ζητάς άδεια για το αυτονόητο: να ζεις. Αυτό που δεν κατάφερε ποτέ να ζήσει στην Πάτρα. Και τό έζησε και πάλι ως φοιτητής του Erasmus στη Dijon της Γαλλίας όπου ετοιμάζεται να επιστρέψει. Και δεν είναι μια προσωπική ιστορία· είναι πολιτική διαπίστωση.
Η Πάτρα παραμένει μια πόλη που αποκλείει. Που δεν δίνει χώρο, επιλογές και πρόσβαση στους πολίτες σε αμαξίδιο. Που αφήνει τα άτομα με αναπηρία να νιώθουν αποκομμένα. Αυτό δεν είναι αποτέλεσμα αδιαφορίας. Είναι αποτέλεσμα πολιτικών αποφάσεων· και άρα μπορεί να αλλάξει μόνο με νέες πολιτικές αποφάσεις.
Γι’ αυτό συντάχθηκα με το σπιράλ. Γιατί η συμπερίληψη, η προσβασιμότητα, η ενεργή συμμετοχή δεν είναι για εμάς συνθήματα. Είναι θεμέλια διακυβέρνησης.
Είναι η πόλη που οφείλουμε να χτίσουμε: μια Πάτρα που δεν φοβάται το διαφορετικό, που δεν αφήνει κανέναν πίσω, που δεν αναγκάζει τα νέα παιδιά με αναπηρία να μετακινούνται στο εξωτερικό για να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή.
Ας το θυμηθούμε αυτή την 3η Δεκεμβρίου: Οι πόλεις κρίνονται από το πόσο χωρούν όλους.
