«Φτερά» έκανε, όπως φαίνεται, ένα σημαντικό κομμάτι της βιομηχανικής ιστορίας της Πάτρας: τα αυθεντικά μηχανήματα της ιστορικής λουκουμοποιίας «Αφοί Αγγελόπουλοι», τα οποία από το 2010 φυλάσσονταν στις εγκαταστάσεις του Λαδόπουλου. Ο φακός της «Πελοποννησου» έκανε αυτοψία στον χώρο και βρήκε… σχεδόν τα πάντα εξαφανισμένα. Κάποια ασήμαντα απομεινάρια και σκόνη, αλλά όχι από… λουκούμια, θυμίζουν ότι εκεί κάποτε βρίσκονταν πολύτιμα τεκμήρια της γλυκιάς βιομηχανικής παράδοσης της πόλης.
Το όραμα για μουσείο λουκουμιού
Το 2010, επί δημαρχίας Ανδρέα Φούρα, ο κληρονόμος της οικογένειας Αγγελος Αγγελόπουλος δωρίζει τότε όλα τα μηχανήματα στον Δήμο Πατρέων, προκειμένου να αποτελέσουν την καρδιά ενός Μουσείου Λουκουμιού.
Τα μηχανήματα μεταφέρονται και φυλάσσονται προσωρινά στον Λαδόπουλο. Εκεί, όπως επιβεβαιώνει στην «Π» ο τότε αντιδήμαρχος Γιώργος Ζαφειρόπουλος, τοποθετούνται σε ειδικό περιφραγμένο χώρο και μάλιστα φυλάσσονται από ιδιωτική εταιρεία, ώστε να μη λεηλατηθούν.
Σήμερα, η αυτοψία της «Π» στον χώρο του Λαδόπουλου δείχνει σχεδόν μηδενικά ίχνη από τη συλλογή του 2010. Ο χώρος είναι σχεδόν άδειος, χωρίς τα μηχανήματα που κάποτε φυλάσσονταν και τα οποία αποτελούσαν μικρούς θησαυρούς της βιομηχανικής παράδοσης της Πάτρας.
Οπως λέει ο κ. Ζαφειρόπουλος «η σιωπηλή εξαφάνισή τους δεν είναι απλώς ένα ακόμη περιστατικό εγκατάλειψης. Είναι ένα βαθύ χτύπημα στη μνήμη της πόλης».
Η θρυλική ιστορία
Η λουκουμοποιία «Αφοί Αγγελόπουλοι λειτούργησε από το 1912 στο κτίριο της Γεροκωστοπούλου. Ηταν διάσημη όχι μόνο για τα λουκούμια της, αλλά και για τον χαλβά, το ταχίνι και άλλα προϊόντα που σφράγισαν την εποχή. Ιδρυτές της ήταν ο Αγγελος Αγγελόπουλος και ο Γεώργιος Ηλιάδης, με καταγωγή από τη Δίβρη -άνθρωποι που κατέκτησαν την τέχνη του λουκουμιού και την απογείωσαν.
Από τα εργαστήριά τους πέρασαν και έμαθαν την τέχνη της παρασκευής αρκετοί μετέπειτα σημαντικοί πατρινοί ζαχαροπλάστες: Κούλος, Μανούσος, Σκιαδαρέσης και άλλοι. Η επιχείρηση έπαψε να λειτουργεί στις αρχές του 1980, αλλά το όνομά της συνέχισε να αποτελεί σημείο αναφοράς για την τοπική γαστρονομική ιστορία.
Σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα με σεβασμό στη βιομηχανική ιστορία της δεν θα είχε αφεθεί μια τέτοια συλλογή να χαθεί. Αντίθετα, θα αποτελούσε μέρος ενός οργανωμένου μουσείου, όπως ακριβώς συνέβη με το Βιομηχανικό Μουσείο της Ερμούπολης στη Σύρο που λειτουργεί από το 2000 και φιλοξενεί εκθέματα από το κλωστοϋφαντουργικό, λουκουμοποιητικό, υαλουργικό και βυρσοδεψικό παρελθόν του νησιού.
Και όμως, στην Πάτρα, μια πόλη με εξίσου πλούσια βιομηχανική παράδοση, επιλέγουμε -ή ανεχόμαστε- να πετιέται στα αζήτητα ό,τι θυμίζει το παραγωγικό παρελθόν μας.
Η χαμένη ευκαιρία
Η βιομηχανική κληρονομιά δεν είναι απλώς ένα σύνολο παλιών μηχανημάτων. Είναι το αποτύπωμα μιας εποχής κατά την οποία η Πάτρα παρήγαγε, καινοτομούσε, εξήγαγε. Είναι η μνήμη των ανθρώπων που εργάστηκαν, των τεχνιτών που άφησαν πίσω τους τέχνη και γνώση. Είναι κομμάτι της ταυτότητάς μας.
Κι όμως, η πόλη επέλεξε να τα ξεχάσει. Αφησε τα κειμήλια της λουκουμοποιίας να τα φάει ο χρόνος και το σκραπ.
ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ
