Να ξεκαθαρίσουµε ότι Πολιτική σημαίνει ενεργή συμμετοχή στα κοινά. Και η συμμετοχή στα κοινά, η αγωνία για το παρόν και το μέλλον των συνανθρώπων, η επιθυμία, καταβάλλοντας προσωπικό κόπο και κόστος, να συμβάλλεις στην καλυτέρευση της ζωής των πολλών, δεν είναι «κάθοδος.
Και επειδή αλλοιώσαμε, χρόνια τώρα, τις έννοιες των λέξεων: Η συμμετοχή στα κοινά δεν είναι η κόπρος του Αυγεία, αλλά το «χρέος» του κάθε πολίτη.
Στην αρχαία Ελλάδα ορίζονταν ως ιδιώτης το άτομο που ήταν εγωιστής, δεν προσέφερε με την εργασία του στην κοινωνία και δεν συμμετείχε στα κοινά. Ο Θουκυδίδης ανέφερε χαρακτηριστικά «Είμαστε οι μόνοι, οι οποίοι, όποιον δεν μετέχει των πολιτικών- “κοινά” δεν τον θεωρούμε απράγμονα, φιλήσυχο, αλλά άχρηστο πολίτη». Ηταν αδιανόητο στην αρχαία Αθήνα ο Πολίτης να μην συμμετέχει στην Εκκλησία του Δήμου. Και δεν είναι τυχαίο πως η λέξη και η έννοια που νοηματοδοτεί αυτή, πέρασε στα λατινικά και ενώ στην αρχή είχε την ίδια σημασία όπως στην αρχαία Ελλάδα, με το πέρασμα του χρόνου έφθασε να είναι συνώνυμο της λέξης χαζός «idiot».
Και φτάσαµε στον 20ο και στον 21ο αιώνα για να αντιστραφούν οι έννοιες και να θεωρείται εξυπνάδα η ιδιωτεία, δηλαδή η ενασχόληση μόνο με τη γυναικούλα ή τον αντρούλη και τα παιδάκια σου, τη δουλίτσα σου και τα χρηματάκια σου και όλοι οι άλλοι ας πάνε να πνιγούν. Τι με νοιάζει εμένα; Και να θεωρείται «idiot» (βλακεία) η μετοχή στα πολιτικά/κοινά. Και να θεωρείται πρόβλημα, «κάθοδος», όπως θέλετε πείτε το, η μεγίστη των αρετών για έναν Πολίτη, η ενασχόληση με τα κοινά.
Αλλά και η Ορθοδοξία δεν είναι ιδεολογία, είναι Εκκλησία. Και στο Ευαγγέλιο της Κρίσης,ο Χριστός λέει ότι δεν θα «κριθούμε» από ατομικές δεξιότητες, αλλά από την προσφορά στον συνάνθρωπο, από την κοινωνία μας με τους άλλους ανθρώπους.
Και τώρα, στην Ελλάδα, με αυτή την παράδοση χιλιάδων χρόνων, φτάσαμε να θεωρούμε «κάθοδο» τη συμμετοχή αυτή στα κοινά. Και όλοι έχουν μια μόνιμη επωδό. Με την πολιτική ασχολούνται όσοι έχουν συμφέροντα ή επιθυμούν τη δόξα.
Ναι, αγαπητοί συµπολίτες µου. Εχει ψήγματα αλήθειας ο ισχυρισμός αυτός. Αλλά ποιος φταίει πρώτιστα γι’ αυτό; Εμείς οι ίδιοι, που έχοντας αποξενωθεί από κάθε διάθεση προσφοράς προς τους συνανθρώπους, αφήνουμε τον χώρο ελεύθερο σε αυτούς που πράγματι έχουν συμφέροντα και φιλοδοξίες να ασχολούνται με την πολιτική.
Εµείς οι ίδιοι, που ακόμη και από όσους συμμετέχουν στα κοινά, τις περισσότερες φορές, επιλέγουμε με την ψήφο μας αυτούς που ευκρινώς ασχολούνται από συμφέρον ή ιδιοτέλεια. Αυτούς που εισέρχονται στον στίβο της πολιτικής για να αναδειχθούν ή να πλουτίσουν και όχι αυτούς που βλέπουν την πολιτική ως διακονία. Σκεφτείτε μόνο πως, μέχρι το όχι μακρινό παρελθόν, όσοι ασχολούνταν με τα κοινά έβγαιναν από αυτή πολύ φτωχότεροι, σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Και εμείς τι κάνουμε για όλους αυτούς; Αν δεν τους επικροτούμε, σίγουρα τους αφήνουμε ελεύθερο το πεδίο, αποσυρόμενοι στην ιδιωτεία μας.
Οχι πια. Δεν θα τους αφήσουμε όλο τον χώρο δικό τους. Πρέπει να επαναφέρουμε την πολιτική/συμμετοχή στα κοινά, στην πραγματική έννοιά της. Στην έγνοια του κάθε ανθρώπου για τον κάθε συνάνθρωπο. Στην έννοια της διακονίας προς το σώμα των συμπολιτών, όπως είναι η πραγματική της έννοια. Στην αγωνία για το παρόν και το μέλλον του κάθε ανήμπορου, του κάθε αγωνιστή της ζωής, του κάθε φτωχού, του κάθε νέου, που βλέπουν τη ζωή να περνά και να χάνεται, όχι μόνο χρονικά, όπως είναι φυσικό, αλλά και τροπικά.
Μέσα στην απόγνωση, στην απελπισία, στον φόβο, στην οργή. Δεν γεννηθήκαμε γι’ αυτό και δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο να περάσει την ελάχιστη ζωή του μέσα σ’ αυτά τα συναισθήματα. Ναι, η ζωή έχει ούτως ή άλλως και τέτοια συναισθήματα, αλλά σε όλους μας αξίζει να ζούμε και με την ελπίδα, το όνειρο, την αγάπη, να μπορούμε να προκόβουμε και να έχουμε ποιότητα στη ζωή μας.
Γι’ αυτούς συµµετέχω, με τους συνυποψηφίους μου, στην πολιτική, Για να μην μας κουνάει το δάκτυλο ο κάθε ατάλαντος γόνος – επαγγελματίας πολιτικός, που στην πραγματικότητα δεν δούλεψε και δεν νοιάστηκε για τους άλλους ούτε μια ώρα στη ζωή του. Ο κάθε κατασκευασμένος από διαπλεκόμενους επιχειρηματίας και το σύγχρονο marketing υπηρέτης, όχι του λαού, όπως λέει το Σύνταγμα και ο Ορκος που δίνει, αλλά των οικονομικών συμφερόντων.
Γι’ αυτό συµµετέχω στα κοινά. Ως πράξη αγάπης στον συνάνθρωπο. Γιατί η φιλαλληλία είναι η μεγίστη αρετή. Και η «κάθοδος» στην πολιτική είναι στην πραγματικότητα «είσοδος» στον κόσμο και στον χώρο του εμείς και όχι στον κόσμο του εγώ.
