Το πρώτο χωριό που αφάνισαν οι Γερμανοί, όταν διαδέχτηκαν στη διοίκηση της Πελοποννήσου τους Ιταλούς, ήταν τα Πάνω Σουδενά. Στις 31 Αυγούστου 1943 έκαψαν το χωριό και εκτέλεσαν όσους ηλικιωμένους και ανάπηρους δεν μπόρεσαν να φύγουν. Συνέλαβαν και έναν ανταρτοεπονίτη, 21 χρονών, που παραπλανήθηκε ακούγοντας ελληνική φωνή και βγήκε από την κρυψώνα του νομίζοντας ότι έφυγαν οι Γερμανοί. Ήταν ο Ντίνος Παυλόπουλος, ο αδελφός του Μπάρμπα Γιάννη. Την επομένη, πρώτη Σεπτέμβρη, τον μετέφεραν, άγρια βασανισμένο, στα Καλάβρυτα. Μάζεψαν όσους άντρες και γυναικόπαιδα μπόρεσαν στην πλατεία του Ξενοδοχείου Χελμός, να θαυμάσουν το βάρβαρο έργο τους και κρέμασαν στον Πλάτανο τον αδελφό του Μπάρμπα Γιάννη. Η μάνα του, έλεγε ο μπάρμπα Γιάννης η κυρά Ανδρομάχη, ποτέ δεν πέρασε από εκείνο το σημείο, όσο ζούσε. Θυμάται μόνο έλεγε: Καλά δεν ξεράθηκε ακόμα εκείνος ο πλάτανος; Σήμερα εκεί στη ρίζα του πλάτανου υπάρχει ένα μικρό μνημείο. Θα ήθελα να επισημαίνω στον κύριο Δήμαρχο πως τώρα με την ανάπλαση της πλατείας του Χελμού καλό θα ήταν να αναβαθμιστεί. Τα Καλάβρυτα η κατ΄ εξοχήν πόλη της Εθνικής Αντίστασης που σήκωσε το βάρος του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στην Πελοπόννησο, και πλήρωσε το γνωστό τίμημα της εκδικητικής μανίας των Γερμανών είναι απαράδεκτο να μην έχουν μνημείο της Εθνικής Αντίστασης.
