Γεννήθηκε στα Καλάβρυτα το έτος 1927 από τον Κωνσταντίνο Τσεντούρο από το Σιγούνι και την Θεοδώρα Καδά από το Λουσικό (Χαμάκου). Είχε άλλες δύο αδελφές, την Ανδριανή (απεβίωσε το 2005) και την Μαρία (απεβίωσε το 1952-ούσα μαθήτρια).
Μετά την καταστροφή, διέκοψε για λόγους επιβίωσης το σχολείο και εργάστηκε σκληρά σε διάφορες εργασίες (οργώματα, μεταφορά ξυλείας από το Χελμό για τους Πυρήνες της Στέγασης, μεταλλείο κ.ά). Ωστόσο, επανήλθε στα μαθητικά θρανία και επί θητείας του π. Ευσεβίου Κηπουργού ως Γυμνασιάρχου τελείωσε το Γυμνάσιο Καλαβρύτων.Μετά και την εκπλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων, το έτος 1952 διορίστηκε στο Δημόσιο Ταμείο Καλαβρύτων όπου εργάστηκε μέχρι το έτος 1986 που συνταξιοδοτήθηκε. Το έτος 1962 παντρεύτηκε την Δήμητρα Βαρδάλου από τον Κάτω Δρυμό Καλαβρύτων και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Κωνσταντίνο (Δάσκαλος) και τον Παναγιώτη (Μηχανολόγος-Ηλεκτρολόγος), οι οποίοι τους χάρισαν τέσσερα εγγόνια, από δύο ο καθένας.
Κατά τη διάρκεια της υπαλληλικής του ιδιότητας συμμετείχε ως Μέλος Διοικητικών Συμβουλίων σε πολλά ΝΠΔΔ και ΝΠΙΔ και πρόσφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες. (Σχολικές Εφορείες Δημοτικού Σχολείου και Γυμνασίου/Εκκλησιαστικό Ορφανοτροφείο Καλαβρύτων/ Χιονοδρομικό Κέντρο Καλαβρύτων «Πάνος Πόλκας» /Εθνικό Στάδιο Καλαβρύτων/ Γενικό Νοσοκομείο Καλαβρύτων/ Ένωση Θυμάτων Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος).
Στις 13-12-1943 ο πατέρας του Κωνσταντίνος Τσεντούρος και ο παππούς του Θεόδωρος Τσεντούρος εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς στη Λάκα του Καπή.
[..Το σπίτι μας είχε καεί ολοσχερώς. Είχανε σωθεί δυο μικρές παράγκες. Στη μία βάζαμε τα ζώα μας που ‘χανε γλιτώσει από τη φωτιά, γιατί οι γονείς μου φεύγοντας το πρωί για το σχολείο προνόησαν και άφησαν την πόρτα ανοιχτή. Στην άλλη παράγκα μέναμε εμείς. Η μητέρα μου, εγώ και οι δύο αδελφές μου, η Ανδριανή και η Μαρία. Μαζευόμαστε εκεί μέσα, στη μια γωνιά έκαιγε η φωτιά και στην άλλη πλαγιάζαμε εμείς. Το ‘χαμε πάρει απόφαση ότι από εκεί και πέρα θα ζούσαμε μέσα στη δυστυχία και στη στέρηση. Συμβιβαστήκαμε με την καθημερινότητα της δυστυχίας.
Για το φοβερό κακό που μας είχε βρει, δεν υπήρχε ούτε ο χρόνος αλλά ούτε και η διάθεση να το συζητήσουμε. Είχαμε παγώσει. Έπρεπε να ζήσουμε. Εγώ ήμουνα δεκάξι-δεκαεπτά χρονών παιδί, κοτζάμ άντρας. Θεωρούμουν προστάτης της οικογένειας. Έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά, εργασίες με τα ζώα και τα κτήματα. Το παιχνίδι το ξέχασα. Μόνο στην Εκκλησία πήγαινα, στην Αγία Αικατερίνη ή στην Αγία Βαρβάρα. Κατεβαίνανε από την Αγία Λαύρα ο Πατήρ Άνθιμος και ο Πατήρ Γρηγόριος και μας λειτουργάγανε.
Σιγά-σιγά φτιάξαμε το σπίτι μας. Άρχισα να το ανοικοδομώ από το 1950. Ήλθε η Ανοικοδόμηση για να το κατεδαφίσει και να φτιάξει Πυρήνα. Δεν τους το επέτρεψα. Μόνο τη ξυλεία μου δώσανε για να το σκεπάσω. ..
Μαρτυρία από το βιβλίο: «ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ 13-12-43 – Στα μονοπάτια της μνήμης», Καλάβρυτα 2011, εκδόσεις του Δημοτικού Μουσείου Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος
