Ο Κώστας Ζωγραφόπουλος, θεατρικός συγγραφέας και ηθοποιός, υποδύεται στις Άγριες Μέλισσες τον ποιητή Αντώνη Ρηγόπουλο. Είναι η πιο χαρακτηριστική μορφή του στρατοπέδου της Λέρου, ένας φιλοσοφημένος άνθρωπος, που έγινε στήριγμα για τον Λάμπρο, τον Προκοπή και τον Μπάμπη.
Ο ίδιος μίλησε στο “7 Μέρες TV” σχετικά με την πρόταση για τον 3ο κύκλο της επιτυχημένης σειράς του ΑΝΤ1 και για την πιο δύσκολη σκηνή μέχρι σήμερα.
Πώς σας έγινε η πρόταση να πάρετε μέρος στον 3ο κύκλο των «Άγριων μελισσών», αναλαμβάνοντας το ρόλο του Αντώνη Ρηγόπουλου; Τι συμβολίζει αυτός ο ποιητής στη σειρά;
Η πρόταση μου έγινε από την casting director της σειράς, Μιράντα Ρωσταντή, η οποία πριν από ένα χρόνο μού είχε προτείνει έναν άλλο ρόλο στις «Άγριες Μέλισσες», αλλά τότε δεν προχώρησε η συνεργασία μας -τώρα, όμως, με το ρόλο του ποιητή Αντώνη Ρηγόπουλου, επισφραγίστηκε με τον καλύτερο τρόπο. Πιστεύω ότι τον ήρωα αυτό τον κουβαλώ μέσα μου.
Είμαι ένας άνθρωπος που χάρη της τέχνης, της συγγραφής -αφού αυτή είναι η κύρια ασχολία μου- στο θέατρο, υπάρχω και δημιουργώ. Άρα, η ποίηση με αφορά άμεσα. Η Μιράντα βρήκε με το όμορφο και αλάνθαστο κριτήριό της τον ηθοποιό που, πρώτα από όλα, αγαπά το λόγο, αφού είμαι θεατρικός συγγραφέας. Και μέσα από τη σειρά έχω λατρέψει το συνάδελφό μου, Δημήτρη Γκοτσόπουλο.
Στη σειρά, ο Αντώνης Ρηγόπουλος έχει το δάσκαλο ως πνευματικό του παιδί και εγώ βρήκα στο πρόσωπο του Δημήτρη έναν ηθοποιό με την ίδια σκέψη και οπτική για τα πράγματα. Οι δυο μας λέγαμε χθες, στο διάλειμμα των γυρισμάτων, ότι βασιλιά δεν σε κάνουν τα λόγια και οι σκέψεις σου. Βασιλιά σε κάνουν οι άλλοι άνθρωποι και το πόσο όμορφα σκέφτονται για εσένα. Με τον Δημήτρη, λοιπόν, μοιάζουμε. Πώς το λένε, ο όμοιος με τον όμοιο κάνει παρέα. Πιστεύω πολύ στην τέχνη του «εμείς» και όχι του «εγώ».
Και αυτό υπάρχει στις «Άγριες μέλισσες». Η Μελίνα Τσομπάνη και ο Πέτρος Καλκόβαλης στηρίζουν έμπρακτα και συνειδητά με τον υπέροχο λόγο και το κείμενό τους τους ηθοποιούς, εξού και αυτό το δημιουργικό αποτέλεσμα. Η Ελλάδα έχει γεννήσει σπουδαίους ποιητές, εξάγει ποίηση η οποία βραβεύεται με Νόμπελ, και ο Αντώνης Ρηγόπουλος θα μπορούσε να ήταν όλοι οι ποιητές μας μαζί.
Δύσκολη η περίοδος της χούντας, μαύρη και μελανή σελίδα για την ιστορία της χώρας μας. Κάποιοι τηλεθεατές δεν αντέχουν να τη δουν… Εσείς έχετε μνήμες από τότε;
Ήμουν μικρός τότε. Πιστεύω ωστόσο ότι ενέχει μια υποκρισία ο ισχυρισμός πως οι «Άγριες μέλισσες» έχουν πολλή βία και ότι ο κόσμος δεν αντέχει να βλέπει την ωμή αλήθεια γιατί τον θλίβει ή τον στεναχωρεί. Όλοι ξέρουμε τι έγινε στη χούντα. Δεν μας πειράζει να δούμε αυτή την εποχή στη μικρή οθόνη, αυτό που πραγματικά μας πειράζει είναι η σχέση μας ως κοινωνία του σήμερα με τη βία. Αυτό είναι το πρόβλημα και δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε στον καθρέφτη μας.
Έχουμε μέσα μας τους δαίμονες. Γιατί και σήμερα υπάρχει πολλή βία στην κοινωνία μας από άνθρωπο σε άνθρωπο, ενώ μέχρι και πριν από ένα χρόνο υπήρχε η Χρυσή Αυγή, τα άκρα. Ας δούμε λοιπόν τη σειρά με σκεπτικισμό, ας αναλογιστούμε πώς μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι για να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος. Αυτή είναι μια γόνιμη σκέψη.
Πού γίνονται τα γυρίσματα των φυλακών;
Σε ένα παλιό εργοστάσιο του 1870 στον Μαραθώνα, που θυμίζει τη βιομηχανική επανάσταση η οποία δεν έγινε στη χώρα μας. Έχει λοιπόν όλη αυτή την ατμόσφαιρα. Καθόμαστε με τον Δημήτρη, τον Γιάννη, τον Γιώργο, με όλους αυτούς τους αξιόλογους ηθοποιούς, στις πέτρες και νιώθουμε σαν να είμαστε σε άλλον τόπο και χρόνο.
Ο ποιητής μας, λοιπόν, πόσο θα αντέξει τις κακουχίες και το ξύλο; Θα φύγει από τη ζωή;
Πιστεύω ότι αργά ή γρήγορα θα έρθει το τέλος του. Και το φινάλε θα είναι ηρωικό για χάρη του «εμείς». Θεωρώ ότι μεγαλύτερη αξία και από την ίδια τη ζωή έχει η μνήμη. Και ο ποιητής έχει αφήσει σπουδαίο έργο πίσω του για τις άλλες γενιές.
Ήδη έχει ρίξει πνευματικό σπόρο, έχει σπερματοδοτήσει με αξίες τον Λάμπρο. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν πίστευαν μόνο στην αξία των βιολογικών τους παιδιών, αλλά και των πνευματικών. Γι’ αυτό κι ο ρόλος του ποιητή δεν θα τελειώσει ποτέ… Γιατί θα αφήσει πολλά στον Λάμπρο. Ένας συγγραφέας, ένας ποιητής, ζει ανά τους αιώνες μέσα από τα έργα του, δεν περνάει στη λήθη. Δεν αγγίζει μόνο την εποχή του, αλλά και τις επόμενες γενιές.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη σκηνή σας μέχρι σήμερα στη σειρά;
Όταν ανακαλύπτει το δοσίλογο, ο Αντώνης τον χαστουκίζει. Δεν μου ερχόταν καλά να χτυπήσω συνάδελφο, ακόμα και αν σεναριακά ήξερα ότι ο ήρωας έκανε το κακό, έπραξε δόλια. Έλεγα λοιπόν στο συνάδελφό μου «αχ, πώς θα εξιλεωθώ αν σε πόνεσα;». Και έτριβα τα χέρια μου. Δεν μου αρέσει η βία.
