Έφυγε από τη ζωή ο ο εικαστικός Αλέξης Μπρούσαλης όπως γνωστοποιεί με τον αποχαιρετισμό του ο συγγραφέας Βασίλης Χριστόπουλος. Όπως αναφέρει:
Αποχαιρετούμε με οδύνη τον αγαπημένο φίλο Αλέξη Μπρούσαλη που έφυγε την Τετάρτη 22/2/23 τόσο πρόωρα, μόλις στα 67 του. Σπούδασε στο Βουκουρέστι Ρουμανίας στη Σχολή Καλών Τεχνών, εικαστικά (ζωγραφική γλυπτική) και ιστορία της τέχνης. Και έζησε στο Παρίσι για 25 χρόνια, όπου παντρεύτηκε και απέκτησε την αγαπημένη του κόρη Ίριδα.
Αποχωρώντας από το κοσμοπολίτικο Παρίσι είχε αποφασίσει να ζήσει με τον δικό του εναλλακτικό τρόπο. Στην ερημία της Μπούκας των Καμαρών. Μέσα σε ένα παραδεισένιο φυσικό τοπίο, με ελιές, συκιές και κυπαρίσσια και 100 μ. μακριά από τη θάλασσα του Κορινθιακού, αγόρασε έναν αγρό με ένα μικρό σπίτι. Κι εκεί έδωσε στέγη στο όνειρό του. Για πάνω από 10 χρόνια υπήρξε με επιλογή του ο ερημίτης της Μπούκας των Καμαρών. Στην αγαπημένη του Αιγιάλεια, εκεί όπου από παιδί τριγυρνούσε με τον ζωγράφο πατέρα του εικονογραφώντας μαζί του εκκλησίες.
Οργάνωσε τη ζωή του με τα ελάχιστα, την απαραίτητη ηλεκτροπαραγωγή την εξασφάλιζε από ένα φωτοβολταϊκό στέγης.
Ήταν μια απόφαση σταθερή και δύσκολη, για έναν σκληρό τρόπο ζωής, που όμως ο Αλέξης ήταν σίγουρος πως ήταν αυτό που ήθελε και του ταίριαζε.
Ερημίτης της Μπούκας λοιπόν… Αλλά κατά τα άλλα δραστήριος κοινωνικά. Συμμετείχε ενεργά στο κίνημα κατά του μαύρου της ΕΡΤ τα χρόνια 13, 14 και 15, όπου και οικοδόμησε μια στέρεη σχέση με το Ρ/φ σταθμό της Πάτρας. Με τον οποίον συνέχισε για χρόνια την συνεργασία του, να κάνει εκπομπές άλλοτε μόνος κι άλλοτε με τη συνεργασία, ιστορικών, φιλολόγων και συγγραφέων. Εκεί μάς φανέρωσε τον πλούτο των ενδιαφερόντων του και τις αστείρευτες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις του.
Ταυτόχρονα παρακολουθούσε και συμμετείχε στα πολιτιστικά του Αιγίου και της Πάτρας, με έμφαση πάντα τις δυο αγάπες του: Το νονό του γνωστό ζωγράφο Φώτη Κόντογλου και τον παραγνωρισμένο εικονογράφο πατέρα του Βασίλειο Μπρούσαλη. Να δημοσιεύει για τη δουλειά τους στον τοπικό τύπο, να προβάλλει τις εκκλησίες που εικονογράφησαν στην περιοχή οι δυο ζωγράφοι.
Σημαντική ήταν η ανάδειξη της εικονογραφίας Κόντογλου στο μικρό παρεκκλήσι της οικογένειας Ζαΐμη στο Ρίον, που οδήγησε σε μια σημαντική εκδήλωση στο Πολύεδρο Πάτρας.
Στα 2021 εξέδωσε σε συνεργασία με τις εκδόσεις «Μποτίλια» και την επιμέλεια του φίλου του Δημήτρη Νικολόπουλου ένα ημερολόγιο με σπάνια σχέδια, με πενάκι, του πατέρα του Βασίλη Μπρούσαλη.
Πρόσφατα συμμετείχε στην έκθεση για τον Κόντογλου της Δημοτικής Πινακοθήκης Πατρών, όπου στο κατάλογο της έκθεσης γίνεται τιμητική αναφορά στη συμβολή του.
Οι συγγενείς του ήταν λιγοστοί στην περιοχή, είχε όμως ένα δίκτυο υποστηρικτικών φίλων. Και κυρίως είχε την αγαπημένη του κόρη Ίριδα που αν και μακριά τον στήριζε και του έδινε δύναμη.
Ο τρόπος ζωής του ο ίδιος και σταθερός. Ούτε η ασθένεια τον κλόνισε, ούτε οι πιέσεις και συμβουλές των φίλων να αφήσει την Μπούκα, να πουλήσει το κτήμα του και να μετακομίσει στην Πάτρα ή στο Αίγιο να είναι κοντά σε Νοσοκομείο.
Μέχρι το τέλος , χωρίς υπαναχωρήσεις και κάτω από αντίξοες συνθήκες ο ερημίτης της Μπούκας συνέχισε να ζει το όνειρό του μέχρι το τέλος.
Στην περίπτωση του ταιριάζουν τα λόγια:
Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο
κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει.
Είναι λόγια από ομιλία του Τσε Γκεβάρα που έγιναν στίχοι από τον ποιητή Άλκη Αλκαίο.
Στην αγαπημένη του κόρη Ίριδα και στα δυο μικρά εγγονάκια του που δεν πρόλαβαν να γνωρίσουν τον ερημίτη παππού τους, τα θερμά μας συλλυπητήρια.
Αλέξη Μπρούσαλη, όσο ζούμε θα σε θυμόμαστε.
