Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης, σε συνέντευξη που παραχώρησε στο protothema.gr, μίλησε για το έργο στο οποίο ερμηνεύει τον ξεχωριστό «Γουίλκινς» και αποκάλυψε τη χαρά του για την πρώτη του συνεργασία επί σκηνής με τη σύζυγό του, Λένα Δροσάκη.
Μεταξύ άλλων, ο ηθοποιός σχολίασε την επικαιρότητα και τις εξελίξεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητα τις τελευταίες ημέρες, ενώ δεν παρέλειψε να κάνει την τοποθέτησή του για το κίνημα του #MeToo, τονίζοντας ότι πλέον τα πρόσωπα που έχουν κακοποιηθεί λεκτικά ή σωματικά, μιλούν με τις πράξεις τους.
To «Photograph 51» είναι το πολυβραβευμένο έργο της συγγραφέως, Άννα Ζίγκλερ, το οποίο μετά τη θριαμβευτική του πορεία στο West End του Λονδίνου, έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, για να αφηγηθεί την αληθινή ιστορία της Ρόζαλιντ Φράνκλιν, της ερευνήτριας που τον Μάιο του 1952, κατάφερε πρώτη να αποτυπώσει σε μία φωτογραφία το ανθρώπινο DNA, ανοίγοντας τον δρόμο στις εντυπωσιακές ιατρικές ανακαλύψεις, στα φάρμακα, στις θεραπείες και στα εμβόλια. Το παράδοξο της υπόθεσης και της επιτυχημένης ιστορίας της Φράνκλιν, είναι ότι όλοι οι συνεργάτες της έγιναν διάσημοι και πήραν το πολυπόθητο βραβείο Νόμπελ. Η Ρόζαλιντ όμως όχι, ίσως γιατί δεν πρόλαβε, ίσως γιατί η ίδια δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για τη δόξα ή ίσως, επειδή ήταν γυναίκα.
Ένα έντονα πολιτικό μα και ταυτόχρονα ευαίσθητο έργο, που κάνει αναφορά στην κοινωνική ευθύνη της σύγχρονης επιστήμης, που περιστρέφεται γύρω από τον αγώνα μιας γυναίκας να βρει ισότιμη θέση σε μια ανδροκρατούμενη κοινότητα, που μιλά για την αφοσίωση του επιστήμονα σε ένα ευρύτερο όραμα, η οποία μπορεί να δικαιολογήσει ακόμα και την αυτοθυσία του, προς χάριν της κοινής προόδου, και τέλος ένα έργο που αποτυπώνει την αυθεντικότητα του χαρακτήρα και την αναζήτηση του νοήματος στη δημιουργία και την προσφορά.
Πρωταγωνιστείτε σε ένα πολυβραβευμένο έργο, που έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Τι είναι αυτό που το κάνει τόσο σπουδαίο;
Πρόκειται για ένα έργο που λίγο πριν τον κορωνοϊό, τάραξε αρκετά τα πράγματα στο αγγλικό και όχι μόνο θέατρο. Τονίζω το κομμάτι του κορωνοϊού, γιατί σαν έργο έχει ως φόντο το κομμάτι της επιστήμης. Αναφέρεται στην περίφημη «Φωτογραφία 51» της Ρόζαλιντ Φράνκλιν, της γυναίκας που διέπρεψε στο κομμάτι της επιστήμης, καταφέρνοντας να αποτυπώσει τη δομή του DNA. Δυστυχώς η ιστορία της, μέσα στις δεκαετίες, χάθηκε. Κάποιοι άλλοι άντρες επιστήμονες καρπώθηκαν αυτή την ανακάλυψη και πήραν το Νόμπελ χρόνια αργότερα, ανάμεσα σε αυτούς και ο ήρωας που υποδύομαι.
Τέλος να πω, ότι η ιστορία της Ρόζαλιντ Φράνκλιν γνωστοποιήθηκε μετά από πολλά χρόνια και έφτασε αυτή τη στιγμή, η ίδια η NASA να δίνει το όνομά της σε μία αποστολή της. Τόσο σπουδαία θεωρείται η ανακάλυψη της γύρω από το κομμάτι του DNA. Χαιρόμαστε πάρα πολύ που θα το παρουσιάσουμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, γιατί νομίζω ότι είναι ένα από τα καλύτερα έργα που έχουν γραφτεί στο παγκόσμιο θέατρο τα τελευταία χρόνια.
Ποιος είναι ο ρόλος που υποδύεστε;
Υποδύομαι τον Γουίλκινς, ο οποίος μαζί με τον Γουότσον και τον Κρικ, δουλεύοντας σε διαφορετικά πανεπιστήμια, αλλά συνδεόμενοι και από μία φιλία, έκαναν μία υποκλοπή.
Ο Γουίλκινς, καθότι υπάρχει και μυθοπλασία μέσα στο έργο, είναι ένας άνθρωπος, που σκέφτεται συνέχεια τι θα μπορούσε να κάνει, για να έχει μία καλύτερη σχέση με τη Φράνκλιν, η οποία παρουσιάζεται ως ένα πρόσωπο, δύστροπο και εμμονικό. Ενσαρκώνω έναν άνθρωπο, ο οποίος έχει ενοχές. Θεωρεί ότι θα έπρεπε να αναφέρουν και τη Ρόζαλιντ Φράνκλιν σε όλη αυτή τη διαδικασία. Πρόκειται για έναν χαρακτήρα, ο οποίος είναι πάρα πολύ περίπλοκος και πολύ διαφορετικός σε σχέση με ό,τι έχω κάνει μέχρι στιγμής. Δεν είναι ούτε ο καλός, ούτε ο κακός. Είναι ένας άνθρωπος που έχει και αυτός τις ευαισθησίες του. Το έργο δείχνει τη σχέση της Φράνκλιν με τον Γουίλκινς και φανερώνεται το πώς θα μπορούσε, να είχε εξελιχθεί όλο αυτό, ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο. Υπάρχει πολύ χιούμορ, είναι αυτό το βρετανικό χιούμορ, που μου αρέσει πάρα πολύ. Ελπίζουμε μαζί με τον Τάκη Τζαμαργιά, τον σκηνοθέτη μας και την ομάδα μας, να το βγάλουμε όλο αυτό στην επιφάνεια, σωστά.
Πόσο δύσκολο είναι για έναν ηθοποιό, να καταφέρει να αποδώσει τα ευαίσθητα ζητήματα που αναπτύσσονται στο έργο; Είναι ψυχοφθόρα η διαδικασία;
Με τα χρόνια ο ηθοποιός καλείται να μπαίνει σε διάφορες καταστάσεις. Χρησιμοποιώ τεχνικές, για να μην αποτρελαθώ, αλλιώς θα ήμασταν σε ένα μόνιμο φρενοκομείο οι ηθοποιοί, με ό,τι καλούμαστε να υποδυθούμε. Σκεφτείτε ότι η ημέρα μας ξεκινάει από τις 7 το πρωί με ένα γύρισμα και τελειώνει στις 12:00 το βράδυ με μία παράσταση. Με τα χρόνια ο ηθοποιός γίνεται ένας τσαγκάρης, ένας άνθρωπος που κάθε μέρα φτιάχνει ένα παπούτσι. Κάθε φορά προσπαθεί να πετύχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, όχι χωρίς να συμμετέχει ο ίδιος ψυχικά, αλλά χρησιμοποιώντας τεχνικές, για να αποδώσει τους ρόλους.
Το βασικό που πρέπει να κάνει ο ηθοποιός, είναι η συγκέντρωση. Με τα χρόνια η καθημερινότητα σε ταρακουνάει για διάφορους λόγους, είτε προσωπικά, είτε επαγγελματικά. Η συγκέντρωση παίζει πάρα πολύ σημαντικό ρόλο. Καλούμαι να μπω σε μία σκηνή και να εκπληρώσω μία συνθήκη, όσο πιο παρών και συγκεντρωμένος είσαι, τόσο πιο εύκολα δημιουργείται η συνθήκη, χωρίς πίεση. Όταν πιεζόμαστε σωματικά, συνήθως δεν βγάζουμε τον καλύτερό μας εαυτό, ενώ όταν όμως συγκεντρωνόμαστε και είμαστε παρόντες στη σκηνή, τα πράγματα με ένα τρόπο αποκαλύπτονται.
Πώς καταφέρατε να μπείτε στο «πετσί» του ρόλου; Ήταν αναγκαία η συμβολή της επιστημονικής κοινότητας;
Έχουμε τη χαρά, να έχουμε στην ομάδα μας τον Γιάννη Μπουκοβίνα. Έναν σπουδαίο επιστήμονα, ο οποίος είναι επιστημονικός σύμβουλος της παράστασης. Μας βοήθησε να κατανοήσουμε τα τεχνικά πράγματα ενός εργαστηρίου, διότι το έργο ξετυλίγεται σε ένα τέτοιο σκηνικό. Επίσης, συνέβαλε στο να αντιληφθούμε το πώς αυτοί οι άνθρωποι, διατηρούν έναν άκρατο ανταγωνισμό. Προσωπικά, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα μπορούσαν να «βγάλουν ακόμα και μαχαίρια». Μην πάμε πολύ μακριά, το ζήσαμε σαν θεατές με τον κορωνοϊό, το πώς οι φαρμακευτικές εταιρείες προπαγάνδιζαν η μία την άλλη, για το ποιος έχει το καλύτερο εμβόλιο ή για το αν τα εμβόλια έχουν αποτελέσματα. Οπότε σκεφτείτε εκείνη την εποχή, τον τρόπο με τον οποίο αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούσαν να δημοσιεύσουν, όσο το δυνατόν γρηγορότερα κάτι.
Αυτό που είναι πολύ συγκινητικό και εμένα πολλές φορές με βάζει στο «πετσί» των ρόλων, είναι ότι προσέχω περισσότερο τι λένε οι άλλοι, πάρα το τι λέω εγώ. Με τους άλλους, ξεκλειδώνουμε και πράγματα για τους ίδιους μας τους ρόλους. Λέει πολύ ωραία ο «Κρικ» κάποια στιγμή: «Τι είναι η ζωή και τι είναι αυτός ο αγώνας για τη ζωή. Τελικά έχουμε νικητή; Όλοι κυνηγάμε μία επιτυχία, όμως στο τέλος θέλουμε να είμαστε νικητές;». Είμαστε σε αυτό τον αέναο αγώνα να επιτύχουμε, να τα καταφέρουμε και πολλές φορές δεν απολαμβάνουμε το ίδιο το ταξίδι, απλά κυνηγάμε την Ιθάκη, όπως λέει και ο ποιητής. Εμένα αυτό με συγκινεί βαθιά. Ο ήρωάς μου, ναι μεν έφτασε στην πηγή, κέρδισε το Νόμπελ αυτό το τεράστιο βραβείο, αλλά τον καταδιώκει η ένοχη, γιατί δεν τα κατάφερε με τη Ρόζαλιντ Φράνκλιν.
Πρωταγωνιστείτε μαζί με τη σύζυγό σας, Λένα Δροσάκη. Πώς είναι η συνεργασία επί σκηνής;
Είναι η πρώτη φορά που κάνουμε αυτό το πείραμα. Κατά καιρούς μας έχουν προσεγγίσει για διάφορα έργα. Το σκεφτόμασταν, αλλά νομίζω ότι αυτή η αφορμή, ήταν εξαιρετική για να μπούμε σε ένα τέτοιο έργο και να δοκιμαστούμε. Το θέμα δεν είναι να κάνουμε μία συνεργασία, απλά για να την κάνουμε. Είμαι πολύ περήφανος και πολύ χαρούμενος που βρίσκομαι στην ίδια σκηνή μαζί της. Για μένα η Λένα, είναι μία από τις κορυφαίες ηθοποιούς της γενιάς της και ας μην πω περισσότερα και δείξω υποκειμενικός. Το έχει αποδείξει άλλωστε και με την πορεία της, από τα πολλά βραβεία που έχει κατακτήσει και από τη συνέπειά της. Είναι μία πολύ έξυπνη ηθοποιός, μία πολύ έξυπνη καλλιτέχνιδα, που βοηθάει όχι μόνο τον ίδιο της τον ρόλο, αλλά και όλα τα άλλα μέλη της θεατρικής παραγωγής. Κάνει πολύ ωραίες παρατηρήσεις και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Μακάρι να μας δοθεί ξανά η ευκαιρία να δουλέψουμε μαζί.
Βέβαια, άλλο το κομμάτι της ζωής και άλλο το κομμάτι της δουλειάς. Η οικειότητα σαφώς και παίζει ρόλο πάνω στη σκηνή. Είναι σημαντικό να νιώθεις άνετα με τους συναδέλφους σου επί σκηνής, πόσο μάλλον όταν είσαι με τη γυναίκα σου ή με τον άντρα σου. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν τριβές ή διαφωνίες, όπως είναι και σε ένα ζευγάρι στην κανονική ζωή, στο τέλος σαφώς πάντα κερδίζει Λένα.
Πέρα από το θέατρο, θα σας δούμε κάπου τηλεοπτικά;
Φέτος έκανα μόνο θέατρο. Βρισκόμουν στην παράσταση «Η Αυλή των Θαυμάτων» στο θέατρο Παλλάς, αυτή την εξαιρετική απόδοση του Ιάκωβου Καμπανέλλη σε μιούσικαλ, η οποία ολοκληρώθηκε πριν από λίγο καιρό και θα ανέβει και στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης στις αρχές του Ιανουαρίου. Επίσης, θα παίξω και σε ένα ακόμα μιούσικαλ, το «Σκρουτζ», μία χριστουγεννιάτικη παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής. Η φετινή χρονιά έχει πολύ θέατρο, με πρωταγωνιστή το «Photograph 51», που για εμένα είναι κεντρικός άξονας.
Στην τηλεόραση δεν προέκυψε κάτι. Αυτά συμβαίνουν στη δουλειά μας και φυσικά το γεγονός ότι έχουμε ένα παιδί, σημαίνει ότι δεν μπορούμε να λείπουμε 24/7. Θέλουμε να είμαστε κοντά του και ήδη το γεγονός ότι δουλεύουμε ταυτόχρονα, είναι αρκετά δύσκολο, όμως τα καταφέρνουμε αρκετά καλά μέχρι στιγμής, θέλω να πιστεύω.
Θα ήθελα να ζητήσω και την τοποθέτησή σας, όσον αφορά στα θέματα της επικαιρότητας. Αναφέρομαι στην «Κιβωτό του κόσμου» και στο MeToo, θεωρείτε ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει;
Δεν έχω να σχολιάσω κάτι περισσότερο, οι πράξεις μας έχουν μιλήσει για αυτά τα πράγματα, ειδικά αυτές της γυναίκας μου. Νομίζω πια ότι όταν μιλάς και ξαναμιλάς, γίνεται κουραστικό. Έχουμε πάρει μία θέση. Το #MeToo ξεκίνησε από τον αθλητισμό και πήγε στο κομμάτι των καλλιτεχνών, ειδικά στο κομμάτι του θεάτρου. Ελπίζω να φτάσει και κοντά στο κομμάτι της κοινωνίας. Ακούμε και πολλά βλέπουμε πολλά. Αν μη τι άλλο, βλέποντας τις ειδήσεις και παρατηρώντας όλα αυτά που συμβαίνουν με την «Κιβωτό του Κόσμου» αντιλαμβάνομαι ότι ο κόσμος πήρε ένα κουράγιο, συνειδητοποίησε ότι μπορεί να ακουστεί και η δική του φωνή. Φανταστείτε ανθρώπους, οι οποίοι για δεκαετίες ήταν καταπιεσμένοι από τον φόβο, του τι θα πάθουν περισσότερο, από αυτά που ήδη έχουν πάθει, να αρχίζουν να μιλάνε. Αυτό για εμένα τουλάχιστον είναι κάτι σημαντικό, το πού θα καταλήξει είναι άγνωστο, αν δηλαδή θα είναι μία φούσκα ή κάτι ουσιαστικό.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Συγγραφέας: Anna Ziegler
Μετάφραση: Αντώνης Πέρης
Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς
Σκηνικά / Κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου
Σχεδιασμός Φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος
Μουσικός Σχεδιασμός: Αλεξάνδρα Κατερινοπούλου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Νεφέλη Βλαχοπαναγιώτη
Φωτογράφος: Σπύρος Περδίου
Επιστημονικός Σύμβουλος: Γιάννης Μπουκοβίνας, Παθολόγος
Ογκολόγος, πρώην πρόεδρος της Ένωσης Ογκολόγων Παθολόγων
Ελλάδας
Παραγωγή: LEADINARTS ΑΜKE
Παίζουν: Λένα Δροσάκη, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Δημήτρης Πασσάς,
Δημήτρης Μαγγίνας, Μάνος Στεφανάκης
