Εχω δυο μέρες να κοιμηθώ γιατί με το που κλείνω τα μάτια παίζει συνέχεια στο κεφάλι μου το “ζαμέ κορωπί”. Κάποιοι δεν θα κάνουμε Χριστούγεννα φέτος.
Το πρωί βγαίνω στους δρόμους και περπατάω σαν χαμένος. Όλος ο κόσμος χαρούμενος ψωνίζει για τα αγαπημένα του πρόσωπα, παιδικές φωνές σκίζουν γλυκά τον παριζιάνικο αέρα κι εγώ σκέφτομαι τον Δημητρακόπουλο να μιλάει σαν να κάνει καμάκι στην Ίο το ‘96.
Θυμάμαι πριν δύο χρόνια είχαμε γνωριστεί σε μία εκδήλωση στην Αθήνα. Είχε προσπαθήσει κι εκεί να μου μιλήσει γαλλικά αλλά το πήρα ως ένα χαριτωμένο αστείο. Σαν μια μαϊμού που για να σε καλωσορίσει στον ζωολογικό κήπο, κάνει ό, τι κάνεις.
Μου ‘πε κιόλας ότι αν έρθει ποτέ Παρίσι θα πάρει τηλέφωνο. Ελπίζω να μην κάνει κανά αστείο, αν και οι Γάλλοι είναι πιο αυστηροί σ’ αυτά. Θα τον κόψουν στο αεροδρόμιο κι αν επιμείνει, θα του φυτέψουν και τίποτα. Δεν περνάει αυτός, Terminal, Τομ Χανκς, δέκα χρόνια θα τον κρατήσουν να περιφέρεται στα ντιούτι φρι.
Την πρώτη φορά που είδα το βιντεάκι λέω αφού δεν ξέρει γαλλικά, ας τα πει στα αγγλικά. Και καπάκι σκάει το “άινοσεντ” και όλα πλέον αρχίζουν και βγάζουν νόημα.
Έναν μεταφραστή δεν μπορούσε να πάρει, να τον έχει εκεί δίπλα για τις κάμερες; Τόσα λεφτά βγάζει. Καλύτερα να τα έλεγε στα ελληνικά και αντί για ρο να έβαζε γάμα όπου χρειαζόταν, περισσότερο νόημα θα έβγαζε.
Βλέπω και ξαναβλέπω το βίντεο που μιλάει -ό, τι είναι αυτό που μιλάει τέλος πάντων. Τι ξεφτιλίκι είναι αυτό; Αυτήν τη γλώσσα την έχει μιλήσει ένας Γαβράς, ένας Καστοριάδης… Έλληνας και γαλλικά ίσον κ@ύλα. Βγαίνω στην τιβί και στάζουν.
Ό, τι χτίζω τόσα χρόνια εγώ έρχεται να το γκρεμίσει κάποιος κύριος Δημητρακόπουλος. Ελπίζω αυτή η θλίψη να έχει ημερομηνία λήξης… Να ξαναβγώ στους δρόμους με το κεφάλι ψηλά, ωραίος σαν Έλληνας.
* Το κείμενο είναι προϊόν μυθοπλασίας
