Γράφει η Ασπασία Ρηγοπούλου*
Οι εικόνες φρίκης που περνάνε μπροστά από τα μάτια μας ένα μήνα τώρα, αποτυπώνουν πόσο μακριά είμαστε από τον πολιτισμένο κόσμο που θέλουμε να αυτοχαρακτηριζόμαστε.
Οι ουρές των εκατομμυρίων προσφύγων, τα θλιμμένα παιδιά με βουρκωμένα μάτια και με κολλημένα τα χεράκια τους στα τζάμια των λεωφορείων να αποχαιρετούν τους γονείς τους που μένουν πίσω για να πολεμήσουν, οι βομβαρδισμοί μαιευτηρίων, οι γυναίκες να προσπαθούν να στήσουν οδοφράγματα με λάστιχα αυτοκινήτων και τσουβάλια άμμου δεν είναι δείγματα πολιτισμού και δημοκρατίας.
Είναι ζωντανές αποδείξεις ότι ως παγκόσμια κοινότητα δεν έχουμε καταφέρει να ζούμε πολιτισμένα.
Τι διαφέρουν οι εικόνες του πολέμου του σήμερα της σύγχρονης κοινωνίας μας, από αυτές του χθες; Από αυτές που όλοι αναθεματίζαμε και προσευχόμαστε να μην τις ξαναζήσουμε; Απολύτως σε τίποτα. Ίσως μάλιστα να είναι και πολύ χειρότερες. Πολύ πιο βάρβαρες διότι, πέραν των άλλων, εξελίσσονται σε ένα πλαίσιο έντονης παραπληροφόρησης.
Βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι στα πλοκάμια της σύγχρονης τεχνολογίας που δίνει τη δυνατότητα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα να κατακλύζουν την παγκόσμια κοινότητα εκατομμύρια ανεξέλεγκτες πληροφορίες. Τι απ’ όλα αυτά είναι αλήθεια; Δύσκολο το εγχείρημα της διαλεύκανσης, για να μην πω αδύνατο.
Στεκόμαστε όμως σε αυτό που έχουμε απέναντί μας και είναι η πολύ σκληρή αλήθεια. Οι ανάγκες στήριξης που γέννησε ο πόλεμος στον λαό της Ουκρανίας. Η Αχαΐα, η Ελλάδα ολόκληρη παραδοσιακά στέκει αλληλέγγυα σε κάθε λαό και σε κάθε χώρα που έχει ανάγκη. Αυτό καλούμαστε να πράξουμε και την παρούσα στιγμή. Ήδη τα καραβάνια της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης προσφέρουν ανακούφιση στα θύματα του ανελέητου πολέμου. Αγκαλιές και σπίτια άνοιξαν για να υποδεχτούν αυτούς που ξεριζώθηκαν για να δώσουν τα παιδιά τους. Αυτό σημαίνει πολιτισμός.
* Η Ασπασία Ρηγοπούλου είναι γιατρός στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Πάτρας και δρ. της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
