Στο Παρίσι, οι επισκέπτες των Αγώνων είχαν ήδη τη δυνατότητα να δοκιμάσουν, με διαφορετικό βαθμό επιτυχίας, τα πλεονεκτήματα των φαλάφελ από παντζάρια, που προσφέρονταν στους πάγκους του Ολυμπιακού Χωριού στην Place de la Concorde, στη θέση της γαλλικής γαστρονομίας. Αλλά η δήμαρχος του Παρισιού, Αν Ινταλγκό, δεν είχε την πρόθεση να σταματήσει εκεί. Τώρα είναι οι δικοί της υπάλληλοι που μπαίνουν στο διαιτολόγιο με ψωμί και νερό, ή σχεδόν νερό: σταδιακά εισάγονται χορτοφαγικά γεύματα στα κυλικεία της πόλης. Κάποια στομάχια δεν φαίνονται και πολύ χαρούμενα που συμμετέχουν με αυτόν τον τρόπο στη μεγάλη μάχη για το κλίμα, και η εξέγερση μεγαλώνει.
Η κίνηση αποτελεί μέρος του προγράμματος 2022-2027 Sustainable Food Plan, το οποίο ζητά να είναι η προμήθεια τροφίμων του δήμου «100% βιώσιμη, 75% βιολογική, 50% τοπική». Μην τη ρωτήσετε σε τι αντιστοιχούν τα υπόλοιπα ποσοστά- η Αν Ινταλγκό δεν είναι πολύ καλή με τους αριθμούς. Στόχος είναι να μειωθούν οι «περιβαλλοντικές επιπτώσεις» της εστίασης μέσω της «μείωσης των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου». Η μπριζόλα ρυπαίνει, όπως όλοι γνωρίζουμε. Οπότε οι μπριζόλες πρέπει να φύγουν.
Η Αν Ινταλγκό δεν πρέπει να γνωρίζει τις μελέτες που δείχνουν ότι αν μια αγελάδα τρώει γρασίδι σε ένα λιβάδι, το αποτύπωμα άνθρακα μπορεί να είναι μηδενικό ή ακόμη και αρνητικό. Ευτυχώς, οι επιστήμονες εξέτασαν το θέμα και, το 2024, κατέληξαν στο εκπληκτικό συμπέρασμα ότι μια αγελάδα που τρώει γρασίδι σε ένα λιβάδι είναι στην πραγματικότητα φιλική προς το περιβάλλον. Οπότε, αυτό είναι όλο. Ας κλείσουμε την παρένθεση και ας επιστρέψουμε στο Παρίσι, όπου η Μαντάμ Ινταλγκό εμμένει στην ιδέα ότι η μπριζόλα είναι εχθρός του πλανήτη.
Στα δημοτικά κυλικεία, οι υπάλληλοι του δημαρχείου πρέπει να βολευτούν, δύο ημέρες την εβδομάδα, με σπεσιαλιτέ όπως croque-monsieur végétal, «τσίλι λαχανικών» και gratin de brocolis.
Περισσότεροι από 50.000 άνθρωποι ακολουθούν αυτή τη δίαιτα – οι γευστικές και ενεργειακές ιδιότητες της οποίας δεν έχουν ακόμη αποδειχθεί. Στους υπαλλήλους της πόλης περιλαμβάνονται και υπάλληλοι που δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν από το να πληκτρολογούν νωχελικά στους υπολογιστές τους σε υπερθερμασμένα γραφεία, και οι οποίοι σίγουρα χαίρονται που κάνουν το κομμάτι τους για το περιβάλλον. Υπάρχει όμως και μια ολόκληρη ομάδα σκληρά εργαζόμενων κηπουρών, σκουπιδιάρηδων και άλλων εργαζομένων που κάνουν σωματικές εργασίες σε εξωτερικούς χώρους και που χρειάζονται καύσιμα για τα μηχανήματά τους, αλλά και για το στομάχι τους. Προχωρήστε και εξηγήστε τους ότι πρέπει να ανεφοδιάζονται με μια μερίδα πλιγούρι ή καλαμπόκι. Δεν βγαίνει νόημα, και φωνάζουν για την επιστροφή της μπριζόλας ή του σνίτσελ cordon bleu – αυτής της μικρής παναρισμένης βόμβας θερμίδων γεμισμένης με ζαμπόν και τυρί. Πόσο κατανοητό!
Ηοικολογία έχει πολλά να απαντήσει. Η προώθηση γευμάτων χωρίς κρέας είναι ένα από τα τελευταία κόλπα που έχει στο μανίκι της η Αριστερά, έτσι ώστε να μπορεί φαινομενικά να προσφέρει γεύματα συμβατά με το Ισλάμ χωρίς ίχνος μπέικον. Η πολιτική ορθότητα προωθείται μασκαρεμένη, κρυμμένη πίσω από ένα κεφάλι μπρόκολο. Το CFTC, ένα χριστιανικό συνδικάτο, κατήγγειλε μια δικτατορική πολιτική που στερεί από τους εργαζόμενους την ελεύθερη επιλογή του μενού – μια πολυτέλεια που εξαφανίζεται. Η κύρια ομάδα της αντιπολίτευσης στην Ινταλγκό, η Changer Paris, είναι επίσης εξοργισμένη από την απώλεια ελευθερίας που επιφέρει η δημοτική πολιτική.
Γιατί να μην προσφέρετε μια εναλλακτική λύση για χορτοφάγους και να αφήσετε τους λάτρεις της μπριζόλας rump με κάτι να βυθίζουν τα δόντια τους; Ο λόγος είναι απλός: η Αριστερά λατρεύει να κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται ένοχοι και να τους δίνει μαθήματα ηθικής σε κάθε ευκαιρία. Αυτό δίνει στον φτωχό σκουπιδιάρη, που έχει καταδικαστεί να τρώει πλιγούρι και καλαμπόκι, άφθονο χρόνο για να συλλογιστεί μπροστά στον δίσκο του μεσημεριανού του, την απεχθή ευθύνη του για την πλανητική κατάρρευση που τον περιμένει σε λίγα χρόνια, αν επιμείνει στην αγάπη του για τον κιμά. Θα φαίνεται υπέροχος όταν η στάθμη της θάλασσας θα έχει ανέβει τόσο πολύ που θα κάνουμε windsurfing στον Σηκουάνα! Καθώς μασάει γαλήνια τις φυτικές πρωτεΐνες του, παρηγορεί τον εαυτό του σκεπτόμενος το γεγονός ότι συμβάλλει στη διάσωση της Γαίας με τον ταπεινό του τρόπο.
Μια στρεβλή επίδραση του μέτρου που δεν προέβλεψε το δημαρχείο: εκείνοι των οποίων η οικολογική συνείδηση είναι πολύ τεμπέλικη μπορεί κάλλιστα να εγκαταλείψουν τις δημοτικές καντίνες και να επιστρέψουν στο τοπικό καφέ ή εστιατόριο, ακόμη και αν αυτό τους κοστίζει λίγο περισσότερο.
Η Οντρέι Πιλβάρ, πρώην δημοσιογράφος και σοσιαλιστής αντιδήμαρχος, υπεύθυνη για τα «βιώσιμα τρόφιμα», υποστηρίζει ότι η περιεκτικότητα σε πρωτεΐνες αυτών των μενού με λαχανικά έχει μελετηθεί προσεκτικά, ώστε να διασφαλιστεί ότι οι σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι θα παίρνουν αυτό που θέλουν. Όμως, όπως όλοι οι άνθρωποι της κάστας της, ξεχνάει έναν βασικό παράγοντα. Η πρόσληψη πρωτεΐνης δεν είναι το παν, υπάρχει και η γεύση. Πώς μπορούν οι άνθρωποι στη χώρα της blanquette de veau και entrecôte béarnaise να προτιμώνται τα ζυμαρικά με ρεβίθια; Ο κόσμος της οικολογίας, επειδή είναι πάνω απ’ όλα ένα ιδεολογικό κατασκεύασμα, στερείται απελπιστικά γεύσης, και γι’ αυτό δυσκολεύεται τόσο πολύ να πείσει περισσότερους από μερικούς κύκλους κατηχημένων ακτιβιστών.
Το δημαρχείο ισχυρίζεται ότι έχει λάβει μόνο 40 παράπονα μέχρι σήμερα και ότι δεν έχει παρατηρήσει σημαντική μείωση στη χρήση της καντίνας. Αλλά προσέξτε: στο Παρίσι, ξέρουμε ότι η επανάσταση μερικές φορές αρχίζει στο πιάτο.
