Η εκλογική μάχη δεν έχει τελειώσει για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Στις 25 Ιουνίου χρειάζεται ένα ποσοστό άνω του 38% για να πάρει αυτοδυναμία, που μάλιστα θα ειναι οριακή αν μπουν στη Βουλή κι άλλα κόμματα όπως είναι πολύ πιθανό.
Αυτή η μάχη απαιτεί εγρήγορση, καλό σχεδιασμό και μια νέα πειστική προεκλογική εκστρατεία.
Ο κ. Μητσοτάκης γνωρίζει ότι στις 25 Ιουνίου μπορεί να κινηθεί από 151 έδρες (αν μπουν στην Βουλή δυο ακόμη κόμματα) μεχρι σχεδόν 180 (αν μείνουν πέντε τα κόμματα και κρατήσει τα ποσοστά του).
Η δεύτερη περίπτωση θα ειναι γι αυτόν ιδανική, διότι θα εχει εξασφαλίσει μια άνετη πλειοψηφία ενώ θα μπορεί να αλλάξει και το Σύνταγμα σε θεσμικές εκκρεμότητες του.
Τι θα κανει ο κ. Μητσοτάκης; Θα δώσει ένα ακόμη ρεσιτάλ κινητικότητας, εμφανίσεων και νοημάτων. Θα εξηγήσει ότι τώρα κρίνονται οι εκλογές και όχι στις 21 Μαίου.
Και αν το σκέφτομαι σωστά, αυτός που μεθοδευμένα πήρε την αρχηγία της ΝΔ το 2016 ενώ κανείς δεν το υπολόγιζε, είναι πάντα πρώτος σε όλες τις δημοσκοπήσεις, κερδίζει όλες τις εκλογικές μάχες και πέτυχε το +21% από τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί να μην τα κατάφερει και πάλι τώρα;
Από την άλλη υπάρχει ενας Τσίπρας που είναι εντελώς ανίκανος να αλλάξει. Μοναδικό του moto είναι το “πάντα φταίνε οι άλλοι”.
Πάρα την πανωλεθρία του που πολιτικά δεν έχει προηγούμενο στην χώρα τα τελευταία 50 χρόνια, είναι ο ίδιος τοξικός πολιτικός. Δεν έχει κανει καμία αυτοκριτική, ενώ άρχισε να μοιράζει ευθύνες στα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης που “δεν θέλησαν να αξιοποιήσουν την απλή αναλογική και να συνεργαστούν μαζί του”.
Ποια είναι η αλήθεια όμως; Ότι πίσω από τους εκλογικούς αριθμούς υπάρχουν μόνο οι αρχηγοί. Είναι μόνο ο Μητσοτάκης που από το 2016 κερδίζει διαρκως εκλογές, δημοσκοπήσεις και πολίτες. Και ειναι μόνο ο Τσίπρας που σε όλα αυτά χάνει.
Είναι λογικό λοιπόν να σκέφεται κανείς ότι ο κ. Μητσοτάκης πάλι θα ξανακερδίσει γιατί – από το 2016 όπως είπαμε -, αυτό επιτυγχάνει συνεχώς και ο κ. Τσίπρας θα ξαναχάσει γιατί αυτός αποτυγχάνει συνεχώς.
