Από την δημοσιογράφο Ανθη Ροδοπούλου, λάβαμε το εξής:
Οι γιατροί ανήκουν στους ανθρώπους εκείνους που έχουν τεράστια ψυχική δύναμη και διαπνέονται από έντονη την ανάγκη για τη σωτηρία του πάσχοντα καθώς είναι οι πρώτοι που έρχονται αντιμέτωποι με τον ανθρώπινο πόνο και την απώλεια. Με περίσσευμα ψυχής -θέλω να πιστεύω – και καθοδηγούμενοι από ανιδιοτελή αγάπη και συνεισφορά προς το συνάνθρωπο, εκφράζουν μια στάση ζωής που αποτελεί την ελπίδα παρέχοντας απλόχερα τις πρώτες βοήθειες παραμένοντας πιστοί στον όρκο και το καθήκον τους. Το σεβόμαστε και το χειροκροτούμε. Σε αυτή τη δύσκολη κρίση όμως με την πανδημία του κορονοϊου, εφόσον δεν υπάρχει άμεση επαφή με το γιατρό, το μόνο που υπάρχει είναι η τηλεφωνική επικοινωνία με τους συγγενείς των νοσηλευομένων, κάτι που δεν επιχειρείται από όλους.
Χθες το πρωί και ενώ η μητέρα μου βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση, ύστερα από τη νοσηλεία της στη Μονάδα Υπόπτων Περιστατικών Covid, βγήκε αρνητική, οπότε και την μετέφεραν στην Παθολογική Κλινική του Νοσοκομείου Άγιος Ανδρέας. Μετά από πολλές κλήσεις μου που έμειναν αναπάντητες, βρέθηκε επιτέλους μια “κυρία” η οποία μου λέει να μην ξαναπάρω σε αυτήν την τηλεφωνική γραμμή για την κα Ροδοπούλου (τη μητέρα μου δηλαδή), αν και με είχαν παραπέμψει από την πτέρυγα των ύποπτων περιστατικών να πάρω στο συγκεκριμένο τηλέφωνο. Η “κυρία”, αγενής και με ύφος υπεροπτικό, μου είπε ότι θα σας ενημερώσουν οι γιατροί της. Σε ερώτηση μου ποιοι είναι οι γιατροί της, μου απάντησε ότι δεν ξέρει (ανοργανωσιά), ενώ σε μια άλλη ερώτηση μου που ήθελα να μάθω πώς πέρασε η μητέρα μου τη νύχτα, μου απάντησε αόριστα. Υστερα από πολλά κι ενώ κάποια στιγμή σήκωσαν το τηλέφωνο, με ενημέρωσαν ότι πρέπει να πάρω το μεσημέρι για να ενημερωθώ από τους γιατρούς. Αυτό κι έπραξα. Το μεσημέρι οι γιατροί της πρωινής βάρδιας της Πέμπτης 18ης Μαρτίου αρνούνταν να με ενημερώσουν και με παρέπεμπαν ανά μία ώρα να παίρνω τηλέφωνο χωρίς ωστόσο να με ενημερώσουν για την κατάσταση της μητέρας μου με το πρόσχημα το μεγάλο φόρτο εργασίας τους. Συγκεκριμένα ο τελευταίος γιατρός που επικοινώνησα μου είπε: «ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ!» και με ειρωνικό ύφος μου είπε να απευθυνθώ στα ΜΜΕ. Θα ήθελα να επισημάνω σε αυτό το σημείο ότι η μητέρα μου νοσηλεύεται με βαριά ουρολοίμωξη, ότι είναι ανοϊκή και χρειάζεται ιδιαίτερης μεταχείρισης. Σιτίζεται με πολτοποιημένη τροφή και πίνει νερό με σύριγγα, γεγονός που ήθελα να ενημερώσω τους θεράποντες γιατρούς της. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην περίπτωση τη δική μου αλλά έχω καταγγελίες ότι το συγκεκριμένο πρόβλημα το αντιμετωπίζουν και δεκάδες άλλοι συγγενείς νοσηλευμένων…
Προηγουμένως, καθώς έκανα την εισαγωγή της στα εξωτερικά ιατρεία, ένας νεαρός γιατρός που την είχε αναλάβει, (εγώ βρισκόμουν έξω από το κτίριο του νοσοκομείου όπου περίμενα 3 ώρες και αυτός μέσα στο κτίριο, ένα παράθυρο μας χώριζε) μου απάντησε αγενέστατα και μονολεκτικά με ένα “όχι” στην ερώτηση μου εάν η μητέρα μου θα πήγαινε πρώτα σε θάλαμο Covid και μάλιστα μου έκλεισε και τη γρίλια κατάμουτρα. Το ίδιο συνέβη και σε μία νοσηλεύτρια του Ασύλου Ανιάτων Πατρών που μετέφερε περιστατικό και έπρεπε μετά να πάει στη βάρδιά της η οποία παρακαλούσε τον ίδιο γιατρό να της δώσει ένα αποδεικτικό της εισαγωγής του περιστατικού, σχεδόν είχε φτάσει 11.30 το βράδυ της Τρίτης και βάρδιά της ξεκινούσε από τις 10, της είπε: «Θα σου δώσω όποτε τελειώσει η βάρδιά μου γιατί το δικό σου περιστατικό δεν είναι σοβαρό» με άσχημο τρόπο. Η κοπέλα βγήκε έξω κι έκλαιγε…
Στις εκκλήσεις μας άφαντος παραμένει από τα ΜΜΕ ο Διοικητής του Νοσοκομειακού Ιδρύματος «Άγιος Ανδρέας», Ηλία Θεοδωρόπουλος, επικαλούμενος μεγάλο φόρτο εργασίας. Τουλάχιστον, ας βάλει μέσα στα υψηλά καθήκοντά του και μαθήματα συμπεριφοράς ορισμένων γιατρών και νοσηλευτών. Ας μην επικαλούνται ορισμένοι από αυτούς την κούραση από την πανδημία του covid γιατί όταν είχε νοσηλευτεί και πάλι η μητέρα μου πριν από 3 χρόνια- που δεν υπήρχε η πανδημία- στο ίδιο νοσοκομείο, αντιμετώπισα την ίδια συμπεριφορά!
Όπως προανέφερα, σεβόμαστε την κούραση και τον εκνευρισμό της μεγάλης αυτής περιόδου της πανδημίας του Covid, αλλά πρώτα απ’ όλα πρέπει να είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ και να σέβονται και την ψυχολογία των συγγενών. Αν, λόγω της δουλειάς τους, εξαντλούνται από την κούραση που επιφέρει η πανδημία ξεσπώντας στους συγγενείς των νοσηλευμένων θεωρώντας ότι έχουν ισχύ, υπάρχει και η πόρτα της εξόδου καθώς υπάρχουν ορδές γιατρών και νοσηλευτών που παραμένουν άνεργοι και μπορούν να κάνουν πιο σωστά με αγάπη και συνεισφορά προς το συνάνθρωπο τη δουλειά τους.
Ανθή Ροδοπούλου, Δημοσιογράφος
Υ.Γ: Είχαν περάσει δύο 24ωρα και ακόμη δεν είχα ενημερωθεί για την κατάσταση υγείας της μητέρας μου. Τελικά έμαθα από γνωστούς μου γιατρούς άλλης ειδικότητας ελάχιστα πράγματα για την πορεία της υγείας της μητέρας μου.
ΤΟ ΗΧΗΤΙΚΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑΣ ΣΤΟΝ ΣΚΑΙ ΠΑΤΡΑΣ:
