Η είδηση του θανάτου του Αντώνη Συκάρη έχει συγκλονίσει το πανελλήνιο. Ο έμπειρος Έλληνας ορειβάτης, άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 60 ετών, καθώς κατέβαινε από το σημείο κορυφής του Νταουλαγκίρι (8.167 μέτρων) ύστερα από τεράστια σωματική και ψυχική προσπάθεια και έλλειψη οξυγόνου, όπως αναφέρεται και στην ακροτελεύτια ανακοίνωση που αναρτήθηκε στα social media.
Ο πολύπειρος ορειβάτης με τις 66 αποστολές σε όλο τον κόσμο και τις 615 ορειβατικές αναρριχητικές διαδρομές στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όταν έφτασε στην κορυφή του Νταουλαγκίρι με ανάρτησή του στο Instagram προχώρησε σε ένα σημαδιακό ευχαριστήριο.
«Θέλω να αφιερώσω αυτή την κορυφή: Στον Νίκο Παπανδρέου και την οικογένειά του. Στον Μπάμπη Τσουπρά και στην οικογένειά του». Πρόκειται για τους άλλους δύο Έλληνες ορειβάτες, που άφησαν την τελευταία τους πνοή στο ίδιο ακριβώς βουνό.
Ο πρώτος κατά την Πρωτομαγιά του 1998, όταν ο Σύνδεσμος Ελλήνων Ορειβατών, με αρχηγό τον Αντώνη Συκάρη και τους Μπάμπη Τσουπρά, Κώστα Ρούτσια, Αλέξανδρο Μπουγιουκλού, Δημήτρη Κάλλο και Γιώργο Βουτηρόπουλο, θα προσπαθούσαν να φτάσουν στην κορυφή εναλλάξ σε δύο ομάδες.
Οι Παπανδρέου, Τσουπράς, Κάλλος, όπως γράφει το grtimes, χωρίς να αντιμετωπίσουν ιδιαίτερα προβλήματα, έφτασαν εύκολα στα 7.550 μέτρα και την Πρωτομαγιά η ομάδα των τριών ξεκίνησε για την κορυφή. Ωστόσο, σε μια προσπάθεια να αλλάξει σχοινί, ο Νίκος Παπανδρέου γλίστρησε στον πάγο και έπεσε σε χαράδρα 1.500 μέτρων. Το πτώμα του άτυχου ορειβάτη δεν βρέθηκε ποτέ.
Η ιστορία του Μπάμπη Τσουπρά
Πέντε μήνες μετά την τραγωδία, ο Ορειβατικός Σύλλογος Αθηνών, διοργάνωσε νέα αποστολή, με αρχηγό τον Γιάννη Κατριβάνο και τους Νίκο Χατζή, Παύλο Τσιαντό, Μπάμπη Τσουπρά και Παναγιώτη Κοτρωνάρο, οι οποίοι θα επιχειρούσαν να ανέβουν στην κορυφή εναλλάξ σε ζευγάρια. Οι Κοτρωνάρος και Τσουπράς ανέβηκαν με πολλή μεγάλη δυσκολία λόγω του πυκνού χιονιού στην κατασκήνωση 3 στα 7.550 μέτρα και λόγω εξάντλησης δεν μπόρεσαν να ξεκινήσουν την καθορισμένη ώρα (3 το πρωί) για την κορυφή.
Ξεκίνησαν με τρις ώρες καθυστέρηση, όμως ο Κοτρωνάρος εξαντλήθηκε και γύρισε πίσω. Ο Τσουπράς, αποφάσισε να συνεχίσει μόνος για την κορυφή, αν και αυτό, λόγω της καθυστέρησης των τριών ωρών, σήμαινε ότι θα έπρεπε να διανυκτερεύσει εκτός camp και σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Ο Τσουπράς θεωρείται ότι έφτασε στην κορυφή στις 2 Οκτωβρίου το μεσημέρι, καθώς από την κατασκήνωση βάσης τον είδαν με τηλεσκόπιο να απέχει περίπου 100 μέτρα. Στην επιστροφή όμως, συνάντησε χιονοθύελλα. Τα ίχνη του δεν ξαναβρέθηκαν παρά τις προσπάθειες της ελληνικής ομάδας, καθώς και Ισπανών, Ιταλών, Βάσκων και Ιαπώνων που επιχειρούσαν επίσης στο βουνό την ίδια εποχή.
Ο 45χρονος γιατρός που χάθηκε στο Μακαλού
Στις 30 Μαΐου του 2010 η οικογένεια του Κρητικού γιατρού, Ζαχαρία (Χάρη) Κυριακάκη βυθίζεται στο πένθος. Ο 45χρονος ορειβάτης μέλος του Ελληνικού Ορειβατικού Συνδέσμου Αθηνών, έχοντας επισκεφθεί μέχρι τότε άλλες πέντε φορές τα βουνά των Ιμαλαΐων δεν εντοπίστηκε ποτέ, μετά την κατάβασή του από το όρος Μακαλού του Νεπάλ.
Μέχρι τότε επικοινωνούσε με την ομάδα διάσωσης και τους συγγενείς του μέσω του συμβατικού τηλεφώνου που είχε μαζί του, όμως όταν η μπαταρία τελείωσε τα ίχνη του χάθηκαν οριστικά. «Χάσαμε ένα μέλος της αποστολής, έναν φίλο. Δυστυχώς οι άνθρωποι δεν έχουμε φτιαχτεί για να μένουμε στις κορυφές των οροσειρών, είμαστε μόνο προσωρινοί επισκέπτες είχε γράψει τότε σε ιστοσελίδα ο Ολλανδός Άρνολντ Κόστνερ, αρχηγός της διεθνούς ορειβατικής αποστολής, μέλος της οποία ήταν και ο άτυχος έλληνας ορειβάτης.
Σε εκείνη την ανάρτηση μάλιστα, ο Κόστνερ ενημέρωσε ότι εγκαταλείφθηκε κάθε προσπάθεια εύρεσης του Κυριακάκη, αναφέροντας πως «είναι εκεί πάνω περισσότερο από πέντε ημέρες, χωρίς φαγητό, οξυγόνο και καταφύγιο. Πιστεύω ότι η πιθανότητα να τον βρούμε ζωντανό είναι μηδενική…».
Έτσι χάθηκε ο αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης
Στις 17 Σεπτεμβρίου του 2003 ο 35χρονος αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης, Χρήστος Μπαρούχας, μαζί με επτά άλλους ορειβάτες από την Ελλάδα, ξεκινούσε την περιπέτεια ανάβασης της κορυφής του βουνού Τσο Γιου (Cho Oyu) των Ιμαλαΐων. Σύμφωνα με μαρτυρίες ο Μπαρούχας ήταν το πιο ενθουσιώδες μέλος της ομάδας. Κάθε βράδυ μάζευε τους υπόλοιπους, άνοιγε χάρτες, έπαιρνε πυξίδες και κατέστρωνε σχέδια.
Η ανάβαση δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Χιονοθύελλες και θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν, είχαν καθηλώσει την ομάδα στα 7.000 μέτρα για ημέρες. Όταν καταφέρνουν και ανεβαίνουν άλλα 500 μέτρα στις 29 Σεπτεμβρίου, ο Χρήστος αισθάνεται τις πρώτες ενοχλήσεις. Οι υπόλοιποι της ομάδας του προτείνουν να μη συνεχίσει την ανάβαση. Ο ίδιος όμως είναι αμετακίνητος. «Θα ανέβω, θα φτάσω στην κορυφή» είπε και ξεκίνησε για τα τελευταία 500 μέτρα. Τελικά τα κατάφερε, όμως κατά τη κατάβαση χάνει τις αισθήσεις του και πέφτει στο έδαφος.
Ο οδηγός που τον συνοδεύει τα χάνει και αναζητά βοήθεια, η οποία όμως θα έρθει ώρες αργότερα, από μια ισπανική αποστολή. Όταν ήδη ο Χρήστος Μπαρούχας είχε καταλήξει από πνευμονικό οίδημα μεταξύ του 3ου και του 2ου Camp.
Ο Δημήτρης Μπουντόλας και ο Κλήμης Τσατσαράγκος
Για να ανακαλύψουμε πάντως τους δύο πρώτους ορειβάτες που χάθηκαν στις οροσειρές των Ιμαλαΐων θα πρέπει να γυρίσουμε πίσω στο 1985. Η τραγωδία σημειώθηκε στις 22 Οκτωβρίου του έτους, όταν μια 13μελής ελληνική ομάδα ξεκίνησε για την κορυφή του Αναπούρνα Σάουθ (Annapurna South) που στέκεται σε υψόμετρο 7.600 μέτρων.
Δύο Έλληνες ορειβάτες, ο Δημήτρης Μπουντόλας και ο Κλήμης Τσατσαράγκος σκοτώθηκαν και ένας τρίτος τραυματίστηκε από χιονοστιβάδες που τους παρέσυραν στο σημείο όπου είχαν κατασκηνώσει στα 6.500 μέτρα, μία ημέρα πριν επιχειρήσουν να φτάσουν στην κορυφή. Η σωρός του Μπουντόλα τάφηκε στον τόπο του δυστυχήματος καθώς η μεταφορά του ήταν αδύνατη.
