Η απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα σταμάτησε και ορθά σταμάτησε, γιατί πάνω από όλα έχει σημασία η ανθρώπινη ζωή. 66 μέρες αγωνίας για την ζωή του από χιλιάδες ανθρώπους, “ανώνυμους” και “επώνυμους”, ακόμη κι από κεντροδεξιές-φιλελεύθερες τοποθετήσεις που πήραν θέση υπέρ του αιτήματός του και της ζωής του. Ένα τεράστιο κύμα συμπαράστασης από ένα ευρύ, πολύμορφο φάσμα της πολιτικής σκέψης, για να αποφευχθεί το τέλος του απεργού πείνας ,αυτό που επεδίωκε η στρατηγική της “τυφλήs” έντασης , το σύνηθεs “οπλοστάσιο” της ακροδεξιάς πτέρυγας που πάντα είχε την τιμητική της θέση στην «γαλάζια μεγάλη παράταξη».
Κανείς δεν έχει δικαίωμα να απαιτεί από τούς άλλους “ηρωικές θυσίες”(και σχεδόν πάντα από την -χωρίς κόστος- θέση του θεατή και θαυμαστή της «αυτόκλητης λαϊκής δικαιοσύνης») .Κανείς δεν έχει δικαίωμα να “επενδύει” πάνω στα κεφάλια και το αίμα των άλλων, την σωτηρία της ιδεολογίας του -που καταλήγει κάποτε σε ιδεοληψία -και του εγωισμού του.
Δεν αλλάζει τίποτα μ’ αυτήν την επίμονη ανάθεση στην εξουσία της «ένοπλης εκπροσώπησης» ,την επίμονη ανάγκη για «πρωτοπόρουs νεκρούs ήρωεs». Αυτό είναι ένας βηματισμός ολοένα προς τα πίσω, την ώρα που η κτηνωδία του συστήματος κάθε λεπτό αναβαθμίζεται και συσπειρώνεται με νέες συμμαχίες. Δεν αλλάζει τίποτα προφανώς ( εκ των αποτελεσμάτων και στην παρούσα ιστορική φάση) με τιs επιλογέs(στο παρελθόν) του Δ. Κουφοντίνα και του ψευδεπίγραφου σήμερα “Γεννήθηκα 17Ν“.Δεν αλλάζουν τίποτα στην επέλαση της Βαρβαρότητας οι ψυχαναγκασμοί και οι παθογένειες των πολιτικών χώρων που φαντασιώνονται τις “εξεγέρσεις -πυροτεχνήματα” σαν λαϊκά, μαζικά, διαρκή κινήματα. Δυστυχώς η ιστορία μας απαντά σκληρά σήμερα,αλλά εμείς συνεχίζουμε στην δική μας αυθαίρετη και ετσιθελική ερμηνεία της. “O Κόσμος υποφέρει και πεινά και μείς τα ίδια παραμύθια“ όπωs λέει και το παλιό τραγούδι του Σαββόπουλου.
Πιθανά, μέσα στο δίμηνο βάσανο αυτής της διαδικασίας, ο Δ. Κουφοντίνας αξιολόγησε για πρώτη φορά αυτή καθ’ αυτή τη ζωή ,πολύ πιο πάνω από τον “σκοπό που αγιάζει τα μέσα“ και διέκοψε την απεργία πείνας με ένα σιωπηρό μήνυμα αυτοκριτικής. Αυτό- στο σύνολό του -είναι το καλό νέο που αποκρυπτογραφώ στο τέλος αυτής της διαδικασίας .
Στο προσεχές διάστημα ,υποθέτω, θα γίνουν συζητήσεις και αναλύσεις,ένας «απολογισμός» αυτών των κρίσιμων 66 ημερών. Ακόμη, θα σκεφτεί και ο καθέναs μόνοs του ξεχωριστά για μια απεργία πείνας που στην πορεία της διαφάνηκε καθαρά το αδιέξοδό της. Κατά την άποψή μου ,το αίτημα της μεταγωγής στις φυλακές Κορυδαλλού θα μπορούσε να διεκδικηθεί με ψυχραιμία και με προσεκτική “ανάγνωση” της συγκυρίας. Μέσα από επίμονο νομικό δρόμο και όχι από την αυτοθυσία του κρατουμένου γιατί ,παρά το ότι του συμπαραστάθηκα με δύο κείμενα στο αίτημά του με την απεργία πείνας, είχα την ξεκάθαρη άποψη από την αρχή, πως το ουσιαστικό δεν ήταν το δίλημμα: “Δομοκός ή Κορυδαλλός“ (και οι δύο φυλακές είναι) .Δεν είναι η ουσία εκεί …
Η ουσία ,για το καθεστώs στιs φυλακέs ,είναι: H απομόνωση που εφαρμόζεται πλέον (και θα εφαρμόζεται ,αν δεν αλλάξει κάτι) σε όλουs τουs κρατουμένους σαν τον Δ. Κουφοντίνα .Οι αισχρές, αντιδημοκρατικές εξουσιαστικές αποφάσεις για απαγόρευση των αδειών ,της διαβίωσης σε αγροτικές φυλακές και άλλα χειρότερα και φασίζοντα στο μέλλον. H εγκατάλειψη στην λήθη του βαριά ασθενή με αναπηρία κοντά 100% Σάββα Ξηρού (μέλος της «17Ν»,αλλά και ένα ακόμη θύμα και «παράπλευρη απώλεια» της οργάνωσης) που παραμένει εκδικητικά και απάνθρωπα σε καθεστώς απομόνωσης στις φυλακές ενώ θα έπρεπε να είχε πλατιά διεκδικηθεί η αποφυλάκισή του για σοβαρές βλάβες και προβλήματα υγείας που η παρατεταμένη φυλάκιση τα κάνει περισσότερο βασανιστικά.
Και αυτά, ελάχιστα απασχόλησαν και τονίσθηκαν σε όλο το μαρτυρικό αυτό διάστημα της απεργίας πείνας, που στο τέλος της ο Δ. Κουφοντίνας είναι -ευτυχώς– ζωντανός, αλλά και ο κυνισμός της ολιγαρχίας Μητσοτάκη ,μαζί με όλη την σύμπραξη του φιλικού της αστικού τύπου, βγήκε από αυτήν την σύγκρουση με μια πολιτική νίκη την οποία χρειαζόταν (και υστερικά την διεκδικούσε “επιστρατεύοντας” όλα τα μέτωπα της επιθετικής της γραμμής) μέσα σε ένα κλίμα αρνητικό για την ίδια λόγω της αυξανόμενης φτώχειας και ανεργίας , της οικονομικής-εργασιακής ανασφάλειας ,τηs κακήs διαχείρισηs τηs πανδημίαs, με συνέπεια την αχαλίνωτη αστυνομική βία.
Κακώs και βιαστικά ξεκίνησε η απεργία πείνας του Δ. Κουφοντίνα. Έπρεπε να δρομολογηθεί η διαδικασία του αιτήματόs του προσεκτικά και “ιεραρχικά”. Ίσως και με προσφυγή στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο. Νομικός δεν είμαι, αλλά νομίζω πως δεν τηρήθηκαν τα θεσμικά μέσα και οι δικαστικές προσφυγές ως προτεραιότητα ,με δεδομένο πως κοντά είναι και η δυνατότητα αποφυλάκισήs του με βάση τους ισχύοντες νόμους. Ίσως εκεί να χρειαζόταν αυτό το “τελευταίο χαρτί” της απεργίας πείνας, αν ο ρεβανσισμός της εξουσίας προσπαθούσε να εμποδίσει να ισχύσει το νόμιμο δικαίωμά του στην αποφυλάκιση. Έτσι, θα είχε ουσιαστικότερο όφελοs η πολύμορφη και ελπιδοφόρα αλληλεγγύη.
Το έσχατο μέσο της απεργία πείνας (γιατί αυτή η επιλογή έχει να κάνει με την ζωή που “χορεύει” με τον θάνατο ,με την ύστατη ελπίδα να δικαιωθεί ζωντανός ο κρατούμενος όχι νεκρός), πρέπει να χρησιμοποιείται σε οριακούς και καθοριστικούς “σταθμούς” ενός αγώνα . Και έχω την γνώμη πως αυτός ο “σταθμός” , δηλαδή το μοναδικό (!)αίτημα για τις φυλακές Κορυδαλλού, δεν ήταν αυτός που αντιστοιχούσε για το βάρος αυτής της επιλογής. Εξαντλήθηκε σημαντικός χρόνος στην ανάδειξη της απεργίας πείνας αντί πρώτα να εξαντληθεί αυτός ο χρόνος νομικά. Επικράτησαν τα τεχνάσματα, οι υπεκφυγές και οι αντιφάσεις της Σοφίας Νικολάου και των προϊσταμένων της.
Λέω, αυτά που σκέπτομαι για την ώρα .Αλάνθαστος δεν είμαι ,αλλά θέλω να καταθέσω επιπρόσθετα –με κάθε ειλικρίνεια– πως αναρωτιέμαι επίσηs για τη σιωπή των υπολοίπων καταδίκων της «17Ν», σε όλο το διάστημα της απεργίας πείνας του συντρόφου τους.
Ο Δ. Κουφοντίνας πέτυχε μια σημαντική νίκη, την μοναδική του από τότε που εντάχθηκε και χάθηκε στην «ιδεολογία-φυλακή» του μιλιταρισμού. ΄Εμεινε ζωντανός την ώρα που η κυβερνητική αλαζονεία τον έστελνε πεισματικά και με χαρά στον θάνατο, αποφάσισε να διακόψει μια διεκδίκηση που δεν είχε καμία ελπίδα να πετύχει .
΄Οσα και ότι συμπεράσματα βγάλει ο καθένας από την απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα ας κρατήσει και αυτό: Yπάρχει μέσα μας μια εξόριστη ανάγκη που θέλει «να αγγίξει την χορδή που πάλλει την ανθρώπινη καρδιά» (Λουϊτζι Φάμπρι 1877-1935) ,ένα «τρεμάμενο φως» που μπαίνει μέσα από την ρωγμή των εμμονών μας που μας καταδικάζουν να μείνουμε σκλάβοι στον «ναρκισσισμό της απόλυτης αλήθειας»! Είναι η αδογμάτιστη και ακηδεμόνευτη αλήθεια μας που μας απελευθερώνει, η πολιτική ηθική που υπερασπίζεται την αυταξία της ζωής!
Εύχομαι όλοι μαs, αυτήν τη ζωή να την ζήσουμε “ταπεινά “,Δηλαδή: με όσο το δυνατόν λιγότερους (έως καθόλου αν είναι δυνατόν) μύθους , σύμβολα και κυρίωs άσκοπεs θυσίεs.Όσο ξοδεύουμε τα “καλύτερά μας χρόνια [και τα ]καλύτερά μαs μυαλά“ στην αναζήτηση ηρώων- ακόμη και πλατειών με το όνομά τους!-, θα είμαστε για πάντα της γης οι κολασμένοι ,με ευθύνη μας πλέον.
Επίλογος……
Όπως έγραψε κι ο Τάκης Κατσαρός, “…Οι “ψόφα” έχασαν. Οι “γεννημένοι 17 Νοέμβρη” επίσης. Νίκησε η λογική, ο ανθρωπισμός και η Δημοκρατία. Δεν πέρασε ούτε ο ακροδεξιός αγριανθρωπισμός ούτε το “σκατά στον τάφο του Μπακογιάννη”. Είναι ώρα να πέσουν οι τόνοι και να σταματήσει τώρα και ο Μητσοτάκης την απεργία Δημοκρατίας και Κράτους Δικαίου, πριν υποστούν ανεπανόρθωτες βλάβες σε ζωτικά τους όργανα!”
Ναι, ο Δημήτρης Κουφοντίνας έκανε την πρώτη του προσωπική νίκη κι αυτή είναι η μόνη σοφή επιλογή του σε όλη του την ολέθρια και στρεβλή σχέση με την «Επανάσταση»! Δεν νίκησε η θανατολαγνεία των μηδενιστών σε εξουσία και «αντιεξουσία» ,δεν νίκησε ο φανατισμός και ο κοινωνικός εκφασισμός της «νέο-Ελληνικής αρένας»,δεν νίκησε η Εξουσία της αυτοδικίας και του ρεβανσισμού! Νίκησε η ευαισθησία και η «Ψυχή Βαθειά» των ανθρώπων που είναι ενάντια σε κάθε Μεσαίωνα, σε κάθε μορφής Εκδίκηση, σε κάθε μορφής θανατική ποινή,σε κάθε είδους εμφύλιο, σε κάθε μορφής Τρόμο,σε κάθε είδους «σταυροφορία του αίματος»! Νίκησε εν τέλει και αυτό: «Παρά το γεγονός ότι δολοφόνησε τους ανθρώπους μας, τον καλούμε να υποχωρήσει από το αίτημά του και να ζήσει. Το να πεθάνει δεν θα φέρει κανέναν από τους δικούς μας πίσω» από το μήνυμα των συγγενών των θυμάτων της «17Ν» που δεν είναι «αντίπαλοί» μας και «εχθροί» μας!
Για την Επιστροφή της Χαμένης Ανθρωπιάς και του Τέλους της Εποχής της Κτηνωδίας , Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάϊν), Μεμονωμένο άτομο από τον Αναρχισμό [email protected]
(οι φωτογραφίες είναι από την παρέμβαση στις 19/2 εν μέσω απεργίας πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα,στο σημείο που δολοφονήθηκε στις 26/9/1989 ο Παύλος Μπακογιάννης,το αναρχικό -αντιεξουσιαστικό μήνυμα ενάντια σε κάθε μορφής πολιτική βία)
