Πιστεύω ότι φτάσαμε πλέον στο σημείο που δεν μπορούμε να παριστάνουμε ότι δεν βλέπουμε πράγματα που εξελίσσονται γύρω μας και συμβαίνουν σε χώρους που στηρίζαμε.
Η υπόθεση της «Κιβωτού του Κόσμου» αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα πώς η έλλειψη κρατικού ελέγχου και η άνευ όρων εκχώρηση των αρμοδιοτήτων του κοινωνικού κράτους σε συλλογικότητες, φορείς κ.ά. μπορεί να αποτελέσει πηγή πολλών κακών.
Η υπόθεση αυτή που σαφώς η δικαιοσύνη θα δείξει τι πραγματικά συμβαίνει και σε ποιες διαστάσεις, θα πρέπει να αποτελέσει για τον κρατικό μηχανισμό το έναυσμα ώστε όλα τα ιδρύματα, σύλλογο, φορείς κ.ά. να υποβληθούν στον δέοντα έλεγχο. Κι αυτό δεν αφορά μόνον σε όσους συλλόγους και ΜΚΟ διαθέτουν στέγες φιλοξενίας αλλά στο σύνολο των κοινωνικών φορέων που απευθύνονται στους πολίτες και στο κράτος για ενίσχυση και συγκέντρωση χρημάτων. Ελάχιστοι είναι αυτοί που δίνουν λογαριασμό στην κοινωνία για το έργο τους. Πολύ λιγότεροι δημοσιοποιούν σε ετήσια βάση στοιχεία για τα οικονομικά τους. Να μπουν ορκωτοί λογιστές και να ελέγξουν τους πάντες και τα πάντα. Μόνο έτσι θα μπορέσει να μπει μία τάξη και να υπάρξει ένας έλεγχος για το τι πραγματικά συμβαίνει.
Αυτό, είμαι σε θέση να γνωρίζω, ότι το επιθυμούν και το επιδιώκουν κάποιοι κοινωνικοί φορείς. Όπως επίσης υπάρχουν και ορισμένοι, ίσως αποτελούν μεμονωμένες περιπτώσεις, που αυτοβούλως ελέγχουν τα οικονομικά τους σε ετήσια βάση.
Το κράτος οφείλει να ανοίξει αυτόν τον φάκελο επί της ουσίας πρωτίστως για τα παιδιά και τους ηλικιωμένους που φιλοξενούνται σε τέτοιες δομές. Το οφείλει επίσης σε όλους τους εθελοντές που με ανιδιοτέλεια παράγουν πλούσιο ανθρωπιστικό έργο το οποίο σε πολλές περιπτώσεις καλύπτει τα κρατικά κενά. Το οφείλει στην κοινωνία και σε κάθε πολίτη που ακόμα και από το υστέρημά του στηρίζει απλόχερα τέτοιες πρωτοβουλίες.
* Η Ασπασία Ρηγοπούλου είναι γιατρός στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Πάτρας και δρ. της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.