Γράφει η Ασπασία Ρηγοπούλου*
Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να εργάζομαι στο δημόσιο σύστημα υγείας τραβούσε την προσοχή μου το νοσηλευτικό προσωπικό. Πέραν του ότι είναι οι άμεσοι συνεργάτες ημών των γιατρών, με ενθουσίαζε και εξακολουθεί να με ενθουσιάζει και σήμερα ο τρόπος με τον οποίο εργάζονται.
Πάντα σκυμμένοι πάνω από το κρεβάτι του ασθενή ή δίπλα στον γιατρό να τον βοηθούν στο έργο που εκτελεί. Χαμογελαστοί με ενθαρρυντικό και αγαπητικό λόγο ενισχύουν ψυχολογικά τον πάσχοντα. Υπομονετικοί και ήρεμοι προσφέρουν τις υπηρεσίες τους προσηλωμένοι στο καθήκον.
Σε ορισμένες περιπτώσεις δέχονται τη σκληρή κριτική ασθενών και συνοδών για τα όποια τρωτά του συστήματος υγείας. Αλλά και πάλι δεν αντιδρούν παρ’ ότι οι ίδιοι είναι ανάμεσα σε αυτούς που υφίστανται τις συνέπειες των ελλείψεων του προσωπικού, της πιθανής έλλειψης οργάνωσης ενός τμήματος, της υπερεργασίας κ.ά..
Αντιπαρέρχονται με υπομονή και συνεχίζουν το έργο τους. Θα ήταν παράλειψη να μην επισημανθεί το υψηλότατο επιστημονικό τους επίπεδο και η εξειδίκευση που τα τελευταία χρόνια χαρακτηρίζει τον νοσηλευτικό κλάδο.
Το Εθνικό Σύστημα Υγείας, και ειδικότερα η Ελληνική πολιτεία, τους οφείλει πολλά. Κι αυτό δεν πρέπει να το θυμόμαστε μόνον την ημέρα που είναι αφιερωμένη σε αυτούς και μάλιστα μόνο σε επίπεδο μηνυμάτων συμπάθειας και αναγνώρισης του έργου τους. Απαιτείται κάτι παραπάνω. Κι αυτό το παραπάνω θα πρέπει να πλαισιώνεται από πράξεις. Πράξεις που θα δηλώνουν την αναγνώριση της καθημερινής μάχης που δίνουν και μάλιστα πολλές φορές υπό πολύ αντίξοες συνθήκες.
* Η Ασπασία Ρηγοπούλου είναι γιατρός στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Πάτρας και δρ. της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
