Νιώθω την ανάγκη να υπερασπιστώ τα δέντρα των βορείων προαστείων της Αθήνας που τα κλαδιά τους δεν άντεξαν το βάρος του χιονιού.
Αναφέρομαι στα πεύκα, στις κουκουναριές και στους κέδρους που κοσμούν τους δρόμους και τις αυλές των αστικών περιοχών. Το φύλλωμα τους το χειμώνα κατακρατά το χιόνι προσφέροντας μαγευτικό θέαμα, όμως όσο συνεχίζει η χιονόπτωση τα κλαδιά υποχωρούν, σπάζουν και προκαλούν προβλήματα. Κλείνουν τους δρόμους που το καλοκαίρι προσφέρουν τη δροσιά τους, καταπλακώνουν τα αυτοκίνητα που οι οδηγοί τα χρησιμοποιούν σαν φυσικά στέγαστρα, διακόπτουν την παροχή ρεύματος.
Σίγουρα τα μεγάλα κωνοφόρα δεν είναι τα πιο ανθεκτικά δέντρα στον ζόρικο χειμώνα. Ως αειθαλή που είναι, δεν αντέχουν στις χιονοθύελλές και στις ανεμοθύελλες. Ιδανικά δέντρα για τις χειμερινές συνθήκες είναι τα φυλλοβόλα. Οξιές, πλατάνια και βελανιδιές ρίχνουν τα φύλλα τους, αφήνουν τους ισχυρούς ανέμους να περάσουν αναμεσά στα κλαδιά τους, δεν συγκρατούν το χιόνι. Εύκολα λυγίζουν, δύσκολα σπάνε.
Στην Ελλάδα η ευθύνη δεν έχει πάντα όνομα. Όταν θέλουμε να την αποποιηθούμε, ρίχνουμε τη ευθύνη σε αυτούς που δεν έχουν κυριολεκτικά φωνή. Φταίει το χιόνι που κλείνει η εθνική οδός, φταίει το δέντρο που διακόπτεται η ηλεκτροδότηση, φταίει το μπαζωμένο ρέμα που πλημμυρίζει.
Το δέντρο είναι ένας ζωντανός οργανισμός που όσο ζει αναπτύσσεται. Από τους κατόχους τους χρειάζονται φροντίδα.
Οι μετεωρολόγοι είχαν προβλέψει με ακρίβεια τι θα συμβεί. Όλοι γνώρισαν.
Όσον αφορά την ευθύνη, τα πράγματα είναι απλά και ξεκάθαρα.
Οι δήμοι έχουν την ευθύνη για την αστική δεντροκομία, οι πολίτες για τα δέντρα εντός των ιδιοκτησιών τους, ο πάροχος ηλεκτρικού ρεύματος για τους χώρους διέλευσης των εναέριων καλωδίων, η περιφέρεια για την υπογειοποίηση των εναέριων καλωδίων, η κυβέρνηση για τον γενικό σχεδιασμό και η δικαιοσύνη για την απόδοση ευθυνών.
Εάν ο καθένας «σκούπιζε» το κατώφλι του, σιγουρά ο κόσμος θα ήταν καθαρότερος.
