Οι χρυσοθήρες γνωρίζοντας όπως ισχυρίζονται «κρύπτες» και πιθανά σημεία εύρεσης θησαυρών… δεν εγκαταλείπουν τις προσπάθειές τους. Με παλιούς χάρτες και ανιχνευτές μετάλλων κάνουν ότι μπορούν! Σε ορισμένες περιπτώσεις όπως στην Ακράτα, το Διακοφτό και την Ερυμάνθεια, εκδίδουν άδειες, σε άλλες… ενεργούν μόνοι τους. Τα βλέμματα των χρυσοθήρων έχουν στραφεί τελευταία σε περιοχές της Δυτικής Αχαϊας. Η πρώτη ιστορία διαδραματίζεται σε ένα πεδινό χωριό που βρίσκεται κοντά στην πόλη της Κάτω Αχαΐας, με πρωταγωνιστές μια κοπέλα και δύο άτομα του στενού της περιβάλλοντος.
Η παρέα των τριών χρυσοθήρων φέρεται ότι έχει αξιοποιήσει μαρτυρίες από τα συγγενικά πρόσωπα της νεαρής γυναίκας και μάλιστα έχουν εντοπίσει μεγάλο αριθμό από λίρες που ήταν θαμμένες στο οικόπεδο ιδιοκτησίας ενός εκ των συγγενών της. Αν και το περιστατικό δεν επιβεβαιώνεται απολύτως, φέρεται ότι υπήρξε ένα εμπόδιο που ανέκοψε τη συνέχεια των προσπαθειών για την ανεύρεση επιπλέον λιρών.
Οπως είπε η κοπέλα σε δικηγόρο στον οποίο απευθύνθηκε για να νομιμοποιήσει μέρος του θησαυρού που βρήκε στο αγρόκτημα μαζί με τους άλλους δύο, όταν πήγαν να σκάψουν για να πάρουν τις υπόλοιπες λίρες, συνάντησαν εμπόδιο, που δεν τους επέτρεψε να το κάνουν, και αναζητούν τρόπο να το ξεπεράσουν.
Η άλλη «χρυσή» ιστορία έχει βάση τον Αραξο, όπου ο νεαρός ιδιοκτήτης μεγάλου οικοπέδου, που κι αυτός βασίστηκε σε μαρτυρίες γηραιότερων συγγενών του, αποφάσισε να κάνει την προσπάθειά του με τη βοήθεια της τεχνολογίας για να πάρει τις απαντήσεις που ήθελε αναφορικά με τον μύθο, ο οποίος περνούσε από στόμα σε στόμα, από γενιά σε γενιά.
Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση του Κρίνου Αχαΐας (ονομαζόταν Μπούκουρας την εποχή της τουρκοκρατίας), με τους κατοίκους, να έχουν ακούσει και να διηγούνται διάφορες ιστορίες περί θησαυρών που βρίσκονται σε διάφορα σημεία του χωριού. Ωστόσο στην περίπτωση του Κρίνου δεν έχει βρεθεί κάτι. Να θυμίσουμε ότι για τον θησαυρό της Ακράτας μέχρι και… μπουλντόζες είχαν «επιστρατευθεί», σκάφτηκε το βουνό (με άδεια από την Περιφέρεια) μήπως και βρεθεί θησαυρό από τους ναζί αλλά τελικά… άνθρακας ο θησαυρός! Επίσης «ντου» για θησαυρό (και μάλιστα νύχτα) έγινε και στον Ι.Ν. Αγίου Στεφάνου, κοντά στις φυλακές. Μάλιστα μέχρι και η Αστυνομία είχε ειδοποιηθεί όταν ο ιερέας ανακάλυψε ένα πρωινό… μία τεράστια τρύπα στον περιβάλλοντα χώρο της εκκλησίας η οποία βρίσκεται σε σχετικά απόμακρο σημείο, μακριά από τα «βλέμματα» περαστικών! Θα πρέπει να τονιστεί πως όταν η «χρυσοθηρία» γίνεται με άδεια, είναι παρόντες εκπρόσωποι των Υπηρεσιών της Πολιτείας, ενώ ο ευρών τον θησαυρό θα πρέπει να αποδώσει το 50% στο Κράτος, αφού πρώτα έχει πληρώσει το παράβολο για να λάβει την άδεια της έρευνας!
Ο Μέρτεν, οι λίρες και η σύλληψή του
Στην Αιγιάλεια, στους πρόποδες όρους πάνω από το Αίγιο λέγεται ότι έχει εντοπιστεί μέσω δορυφόρου αρχαίο κτίσμα που εικάζεται ότι μπορεί να ήταν παλάτι κάποιου βασιλιά των αρχαίων πόλεων της περιοχής. Αν υπάρχει τέτοια πιθανότητα, πιθανολογείται ότι εκτός από τα αρχαιολογικά ευρήματα υπάρχουν και θησαυροί μεγάλης αξίας.
Προ ετών είχε έρθει στην κατοχή γνωστού Αιγιώτη, χάρτης ο οποίος έδειχνε το σημείο πάνω από τα Αχούρια ως την θέση που βρίσκεται ο θησαυρός. Ο ίδιος μαζί με άλλους τέσσερις απευθύνθηκαν σε Kαναδούς εξερευνητές που χρηματοδότησαν και την έρευνα. Όπως λεγόταν ένας διαβόητος ναζί ο Μαξ Μέρτεν αφέθηκε ελεύθερος από τις ελληνικές φυλακές σαν σήμερα το 1959. Είχε συλληφθεί τυχαία , το 1957, όταν είχε επιστρέψει στην Ελλάδα, για να εντοπίσει όπως λένε έναν εβραϊκό θησαυρό!
Σύμφωνα με πληροφορίες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας το Σεπτέμβριο του 1958 ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Αβέρωφ ταξίδεψαν στην Δυτική Γερμανία για να εξασφαλίσουν πιστώσεις για έργα υποδομής και βιομηχανικές επενδύσεις καθώς και τη μεσολάβηση του καγκελάριου Αντενάουερ για την επίλυση του Κυπριακού.
Ανάμεσα στα ανταλλάγματα ήταν και η παύση κάθε δίωξης εναντίον των ναζί εγκληματιών .Μεταξύ αυτών και ο Μαξ Μέρτεν που είχε έρθει στην Ελλάδα για “επιχειρηματικούς λόγους” και συνελήφθη το 1957. Πληροφορίες λένε ότι ο Μαξ Μέρτεν ήρθε για να ανασύρει το κρυμμένο θησαυρό του από τις ληστεμένες περιουσίες των Εβραίων της Θεσσαλονίκης όταν ήταν διοικητής Βορείου Ελλάδας στην Κατοχή.
