Ηαπουσία ερωτικής επαφής σε μια σχέση μπορεί να τη φθείρει, αλλά όταν συνδυάζεται με απόρριψη και σχόλια για την εξωτερική εμφάνιση, τότε γίνεται σίγουρα και επίπονη ψυχολογικά. Μια αναγνώστρια απευθύνθηκε στην Sophia Benoit, αρθρογράφο της στήλης It’s A Pleasure στο Bustle, ζητώντας τη γνώμη της για την κρίση που βιώνει στον γάμο της.
Η ερώτηση:
«Με τον σύζυγό μου δεν έχουμε έρθει σε επαφή από το 2023, όταν έμεινα έγκυος στο παιδί μας. Όταν τον ρώτησα αν ο λόγος είναι οι αλλαγές στο σώμα μου, μου απάντησε “ναι”. Από τότε, δεν θέλω να με αγγίξει καθόλου. Δεν ξέρω αν μπορώ να το ξεπεράσω. Μήπως υπερβάλλω;».
Η απάντηση από τη sex editor:
Σε μια μακροχρόνια σχέση, η ερωτική έλξη μπορεί να παρουσιάσει διακυμάνσεις. Είναι απόλυτα φυσικό. Μπορεί να φταίει το στρες, κάποια ασθένεια ή κάτι τόσο απλό όσο ένα κούρεμα. Αλλά το να ρίχνει κανείς την ευθύνη αποκλειστικά στο σώμα του άλλου, ειδικά έπειτα από εγκυμοσύνη, είναι το λιγότερο ασεβές. Η αλλαγή στο σώμα μιας γυναίκας δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία για δύο χρόνια αποχής από τη σωματική οικειότητα. Και ακόμα κι αν υπήρχε δυσκολία, υπήρχαν τρόποι να το διαχειριστεί: με διάλογο, με θεραπεία, με προσπάθεια επανασύνδεσης. Αντίθετα, εκείνος επέλεξε να πει κάτι που πληγώνει και υπονομεύει την ασφάλεια και την αυτοεκτίμηση της συντρόφου του. Το σώμα σας ήταν και είναι πολύτιμο — είτε κυοφορήσατε παιδί είτε όχι. Το σώμα ενός ανθρώπου είναι φτιαγμένο για να αλλάζει. Κι όταν κάποιος αγαπά τον σύντροφό του αληθινά, ελκύεται από την ολότητά του: τις πράξεις του, την προσωπικότητά του, το χιούμορ του, την ευγένειά του.
Αν ο μόνος λόγος που αυτός ο άντρας ήθελε να είναι μαζί σας ήταν η εμφάνιση του σώματός σας, τότε αυτό είναι πρόβλημα δικό του – και μάλιστα σοβαρό. Επιπλέον, δεν μπορώ να μην επισημάνω ότι η απομάκρυνσή του ξεκίνησε από την εγκυμοσύνη – άρα πριν υπάρξουν αλλαγές στο σώμα σας. Αυτό υποδηλώνει πιθανώς μια εσωτερικευμένη, ξεπερασμένη και επικίνδυνη αντίληψη για τη μητρότητα: ότι μια μητέρα αξίζει σεβασμό, αλλά όχι επιθυμία. Υποστήριξη, αλλά όχι οικειότητα. Θα έπρεπε να είχε ανοίξει συζήτηση. Θα μπορούσε να πει: «Νιώθω ότι κάτι αλλάζει και με τρομάζει, γιατί σε αγαπώ και θέλω να το δουλέψουμε». Αντ’ αυτού, δεν έκανε τίποτα.
Σκεφτείτε το εξής: Αν το παιδί σας κάποια μέρα βρισκόταν σε μια σχέση σαν αυτή, πώς θα νιώθατε; Αυτό είναι το πρότυπο σχέσης που αξίζει να δει και να αναπαράγει; Δεν είστε υπερβολική. Είστε πληγωμένη — και δικαίως. Αν επιλέξετε να παραμείνετε σε αυτόν τον γάμο, τότε είναι απαραίτητο να ξεκινήσετε θεραπεία ζεύγους. Εκείνος θα πρέπει να κάνει σοβαρή δουλειά με τον εαυτό του — και όχι από φόβο για έναν πιθανό χωρισμό, αλλά επειδή πραγματικά μετανιώνει και σας αγαπά.
Και εσείς, εν τω μεταξύ, μην αφήσετε κανέναν να σας πείσει ότι δεν αξίζετε φροντίδα, επιθυμία και σεβασμό σε κάθε έκφραση του σώματός σας.
