Βάλτε να παίζει Chet Baker. Όχι δυνατά, ίσα που να ακούγεται από το άλλο δωμάτιο. Καθαρίστε τον χώρο σας. Φορέστε ένα λευκό πουκάμισο με τα μανίκια γυρισμένα στο ύψος του αγκώνα. Ανοίξτε ένα μπουκάλι κρασί χωρίς να εξηγήσετε την ετικέτα σε κανέναν. Κάπως έτσι ξεκινά η ενέργεια εκείνου που δεν έχει τίποτα να αποδείξει -γιατί είναι ήδη αυτό που οι άλλοι προσπαθούν να γίνουν.
Ο αληθινός άνδρας
Δεν είναι αυτός που γεμίζει το χώρο με όγκο, ήχους και χειρονομίες. Είναι αυτός που όταν μπαίνει, κάτι αλλάζει στην ατμόσφαιρα. Όχι γιατί μιλάει, αλλά γιατί υπάρχει. Δεν τον βλέπετε απαραίτητα πρώτοι -αλλά όταν τον προσέξετε, δεν τον ξεχνάτε. Δεν γράφει “καλημέρα κουκλάρα” στα μηνύματα. Γράφει “θα είμαι εκεί στις οκτώ. Να είσαι έτοιμη να γελάσεις”. Δεν λέει “είμαι άνδρας παλαιάς κοπής”. Είναι. Και το δείχνει όχι με δηλώσεις, αλλά με πράξεις: Φροντίζει, πληρώνει χωρίς φασαρία, διαλέγει τραπέζι με σωστό φως, καρέκλα με πλάτη, μουσική που δεν καλύπτει τη φωνή της συνομιλήτριάς του. Ξέρει πότε να σιωπά και πότε να πετάξει μια φράση τόσο εύστοχη, που η συνοδός του τη σκέφτεται για μέρες.
Δεν ζηλεύει. Δεν παρακολουθεί. Δεν ψάχνει το Instagram της. Αν δεν νιώσει εμπιστοσύνη, φεύγει. Δεν το κάνει δράμα. Το κάνει στάση ζωής. Δεν επιμένει να την καλέσει σπίτι του. Τη συνοδεύει στο δικό της, και φεύγει. Όχι γιατί δεν τη θέλει. Αλλά γιατί σέβεται το momentum, την αισθητική της επόμενης συνάντησης. Δεν είναι αρπαχτικό, είναι αρχιτέκτονας. Χτίζει χώρο. Χτίζει χρόνο. Χτίζει προσμονή.
Ξέρει τι είναι σέξι και τι είναι φτηνό. Δεν φοράει κομπολόι στο χέρι. Δεν έχει ψεύτικο προφίλ για να σχολιάζει. Δεν χτίζει μυϊκή μάζα χωρίς να έχει πρώτα χτίσει χαρακτήρα. Δεν θα του ξεφύγει ποτέ το “όλες ίδιες είστε”. Ξέρει πως το στόμα που μιλάει έτσι, απλώς εξομολογείται τα δικά του αδιέξοδα.
Ο αληθινός άνδρας -εν θα χρησιμοποιήσω τον όρο gentleman γιατί τον έχουν διασύρει τα social- δεν φοβάται τη θηλυκότητα. Δεν την ειρωνεύεται, δεν την πατρονάρει, δεν προσπαθεί να την “εξηγήσει”. Την κοιτά. Την εκτιμά. Την αφήνει να εκφραστεί. Γιατί δεν φοβάται να μην είναι το κέντρο του κόσμου. Έχει δικό του κόσμο. Ξέρει πως η γυναίκα δεν είναι για να την κατακτήσει. Είναι για να την καταλάβει. Και η προσέγγισή της είναι πάντα ιερή. Όχι με φόβο, αλλά με λεπτότητα. Δεν της μιλά με ατάκες, της μιλά σαν να απευθύνεται σε κάποια που έχει ζήσει -και δεν του χρωστάει τίποτα. Δεν σχολιάζει το σώμα της. Την ακούει. Την αφήνει να είναι.
Ξέρει να ανοίγει την πόρτα, να της βγάζει το παλτό, να την κοιτά χωρίς προσδοκία. Ξέρει να πει «σ’ ευχαριστώ» στο τέλος ενός δείπνου -όχι γιατί πήρε κάτι, αλλά γιατί είχε την τιμή να καθίσει απέναντί της. Ξέρει πως όταν της κρατά το χέρι, δεν την κατέχει -τη συνοδεύει. Και όταν της φτιάχνει καφέ το πρωί, δεν “βοηθά”, συμμετέχει.
Έχει βιβλία στο σπίτι. Όχι για διακόσμηση. Τα έχει διαβάσει. Ή, έστω, σκοπεύει να τα διαβάσει και το εννοεί. Έχει δει ταινίες που δεν είναι στα top 10 του Netflix. Έχει άποψη για το σινεμά, για το φως, για το σιωπηλό βλέμμα της Jeanne Moreau στο La Notte. Δεν παριστάνει τον κουλτουριάρη. Αλλά κουβαλά μέσα του μια αίσθηση εποχών που είχαν μεγαλύτερη ακρίβεια. Όχι γιατί ήταν καλύτερες -αλλά γιατί είχαν λιγότερη φασαρία.
Και το σημαντικότερο: Αγαπά. Όχι επιφανειακά, όχι μόνο όταν όλα πάνε καλά. Δεν αγαπά για να κατακτήσει. Δεν αγαπά για να γεμίσει το εγώ του. Αγαπά με διάρκεια, με συνέπεια, με φυσικότητα. Μπορεί να περάσουν μέρες χωρίς μηνύματα, χωρίς σκηνές. Και όταν ξαναβρεθεί μαζί της, όλα είναι ακριβώς εκεί. Γιατί το θεμέλιό του είναι η σταθερότητα. Όχι η διεκδίκηση.
Ένας αληθινός άνδρας μπορεί να μαγειρεύει και να πλένει τα πιάτα με την ίδια αβίαστη διάθεση που κάποτε έλυσε ένα πρόβλημα στο γραφείο ή υπερασπίστηκε κάποιον σε μια παρέα. Δεν ψάχνει χειροκρότημα. Ζει όπως αισθάνεται ότι είναι σωστό. Και σε αυτό, βρίσκεται η ουσία του ανδρισμού.
Και η γυναίκα;
Είναι γι’ αυτόν η θρησκεία που επέλεξε να πιστεύει. Όχι εκείνη που του φόρεσαν. Εκείνη που τον έκανε να θέλει να γίνει καλύτερος -όχι από ενοχή, αλλά από επιθυμία. Γιατί του δίδαξε μόνο ομορφιά.
Δεν είναι ο άνδρας που φωνάζει “είμαι διαφορετικός”. Είναι εκείνος που δεν μοιάζει με κανέναν. Και όταν περνάτε δίπλα του, δεν ξέρετε ακριβώς γιατί -αλλά θέλετε να τον ξαναδείτε.
Και μην ξεχνάτε: Ο,τι κάνετε κάντε το με στυλ και μονάχα για την ψυχούλα σας.
