Ιδιαίτερα περήφανη θα πρέπει να είναι η Ηλεία και για τις επιτυχίες των ετεροδημοτών της στις Πανελλαδικές εξετάσεις, αμέσως μετά την ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής και των εισαχθέντων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα δίδυμα παιδιά του Ιωάννη Γκούτη, ο οποίος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Τοπική Κοινότητα Καλλιθέας Ηλείας και είναι υψηλόβαθμο στέλεχος της Αστυνομίας κι επί σειρά ετών υπηρετεί σε νευραλγικές θέσεις της ΕΛ.ΑΣ. στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Σήμερα είναι διοικητής της Λέσχης της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής.
Τα δίδυμα παιδιά της οικογένειας Γκούτη, Παναγιώτης – Αντώνιος και Μαρία – Ευσταθία, ολοκλήρωσαν εφέτος το Λύκειο με βαθμό απολυτηρίου σχεδόν 20 και πέτυχαν την εισαγωγή τους, ο Παναγιώτης στην πρώτη του επιλογή, την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και η Μαρία -επίσης στην πρώτη της επιλογή- το Νομικό Τμήμα της Νομικής Σχολής Αθηνών.
Μάλιστα, ο Παναγιώτης φοιτούσε σε ένα εκ των παλαιότερων και δυσκολότερων Δημόσιων Σχολείων της χώρας, τη Βαρβάκειο Πρότυπο Σχολή, ενώ εφέτος κατάφερε να περάσει στην 3η και τελική φάση του Πανελληνίου Διαγωνισμού Βιολογίας, από τον οποίο θα επιλεγούν οι τέσσερις καλύτεροι μαθητές της χώρας για την 32η Ολυμπιάδα Βιολογίας, αλλά και την τελική φάση του Πανελλήνιου Διαγωνισμού Φυσικής.
ΜΑΡΙΑ – ΕΥΣΤΑΘΙΑ ΓΚΟΥΤΗ: Νομική Αθηνών
“Σε όλα τα χρόνια της μαθητικής μου πορείας διάβαζα, ήμουν επιμελής και άριστη μαθήτρια και είχα λάβει τις σωστές βάσεις, οι οποίες αποτέλεσαν για εμένα αρωγό για την εισαγωγή μου στη Νομική Σχολή Αθηνών. Σε αυτή την επιτυχία μου συνέβαλλαν σε μεγάλο βαθμό οι καθηγητές μου στο σχολείο και το φροντιστήριο με την σωστή τους προετοιμασία και καθοδήγηση και η οικογένεια μου, που πίστευε πάντα σ’ εμένα και τις δυνατότητες μου. Ευχαριστώ όλους όσους με βοήθησαν σ αυτή μου την επιτυχία και έχουν το δικός τους μερίδιο στο επιθυμητό αποτέλεσμα”.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΓΚΟΥΤΗΣ: Ιατρική Θεσσαλίας
“Η προσπάθεια ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν με σταθερή προσήλωση στο στόχο μου δίχως υποχωρήσεις από το διάβασμα, χωρίς όμως να στερούμαι τις μικρές απλές χαρές της ηλικίας μου. Ο δρόμος υπήρξε μακρύς, κουραστικός και κάποιες φορές έφτανα στα όρια μου, όμως πάντα έβρισκα ανθρώπους να με εμπνέουν και να ακολουθώ το παράδειγμα τους. Αυτό μου έδινε κουράγιο να συνεχίζω. Τίποτα δεν υπήρξε τυχαίο και αρκετοί άνθρωποι συνέβαλαν στην επιτυχία μου. Νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω τους γονείς μου, τους παππούδες μου, τη γιαγιά μου, τα αδέρφια μου, που με περιέβαλαν με την αγάπη τους, η οποία με ανακούφιζε από τις δυσκολίες που αντιμετώπιζα”.
