Του Αντώνη Κουνάβη
Η πτώση του Τείχους του Βερολίνου, στις 9 Νοεμβρίου 1989, δεν επέφερε, απλώς, την ισοπέδωση ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος. Σηματοδότησε και το τέλος του κομμουνισμού,
καθώς ήταν μια ιστορική νίκη της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αποτελώντας έναν εμβληματικό σταθμό στην κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ.
Στις μέρες μας, το μέγιστο αγαθό της ελευθερίας, τόσο ως προς την έκφραση του λόγου όσο και ως προς την απρόσκοπτη διακίνηση ανθρώπων και ιδεών, θεωρείται αυτονόητο και δεδομένο. Ισχύει αυτό, χωρίς εκπτώσεις, και για τους αμφισβητίες της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, τους νοσταλγούς μιας καταδικασμένης από την Ιστορία και την ίδια τη ζωή ιδεολογικοπολιτικής θεώρησης, η οποία ταυτίστηκε, όπου κι αν εφαρμόστηκε, με την επιβολή «κόκκινων» δικτατοριών.
Επομένως, ασφαλώς και είναι αναφαίρετο δικαίωμα του δημάρχου Πατρέων Κώστα Πελετίδη και των ομοϊδεατών του να διαδηλώνουν κατά της παρουσίας του Αμερικανού πρέσβη στην Πάτρα, κατά του ΝΑΤΟ και εναντίον του… ιμπεριαλισμού. Απολύτως σεβαστή η κατάθεση της εν λόγω εναντίωσης τους, κάνουν χρήση του θεμελιώδους δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης, που ήταν κάποτε αδιανόητο για τους πολίτες της Ανατολικής Γερμανίας και των άλλων, πρώην, ανατολικών χωρών.
Καθώς οι εν Πάτραις Αριστεροί διαδηλωτές επιλέγουν συνήθως την πλατεία Γεωργίου για τις συγκεντρώσεις τους, πιστεύω ότι και οι ίδιοι δεν θα ήθελαν να ορθώνεται σ’ αυτήν ένα Τείχος, ζώντας σε μια διαιρεμένη πόλη, ως όμηροι ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος.
