«Τις χυδαίες πράξεις που μου αποδίδονται δεν τις δέχομαι» αναφωνεί ο Δημήτρης Λιγνάδης από την σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.
Η συγκλονιστική ομολογία του σκηνοθέτη, που έχει απασχολήσει τις τελευταίες μέρες το κοινό μετά τις αποκαλύψεις για παρενοχλήσεις φιλόδοξων νέων ηθοποιών και όχι, δεν είναι όμως σημερινή.
Ο μονόλογος του Δημήτρη Λιγνάδη ανήκει στο 2005 και στην παράσταση «Δόκτωρ Φάουστους» την οποία διασκεύασε και σκηνοθέτησε.
Το κείμενο, που έγραψε ο ίδιος για την παράσταση, μοιάζει ιδιαίτερα προσωπικό. Το κλάμα του σκηνοθέτη στη σκηνή, ο κόσμος στη φωνή του, η τρομερή ερμηνεία του δείχνει έναν άνθρωπο που ζει το κείμενο που διαβάζει. Ή ακόμα πιο σωστά ότι έχει ζήσει αυτά που περιγράφει.
«Το μεγαλύτερο μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργεια μου, η νοσηρή φαντασία μου και η διάθεση μου να πληροφορηθώ για όλες τις «χαρές» χωρίς τελικά να μπορέσω να αισθανθώ καμία.
Όμως τις χυδαίες πράξεις που μου αποδίδονται δεν τις δέχομαι. Εγώ αν ζήτησα κάτι αυτό ήταν η ιδεατή ατμόσφαιρα τους. Η έσχατη πικρία.
Δεν ξέρω αν είμαι κατάλληλος για το επάγγελμα αυτό. Όλη η υπόλοιπη ζωή μου μάλλον το αντίθετο αποδεικνύει, όμως έχω τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο εγώ προσωπικά όταν έρχεται εγώ τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά.
Πληρώνω για όσους όπως εγώ δεν είχαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντοτε έρμαια των δισταγμών τους και θεώρησαν την ύπαρξή τους παιχνίδι χωρίς νόημα.
Τους βλέπω να έρχονται ολοένα και περισσότεροι με τους αιώνες, κυρώις σε εκείνους απευθύνομαι.
Αφού λοιπόν δοκίμασα όλες τις «χαρές» είμαι έτοιμος να σας μιλήσω για ατιμωτικούς θανάτους και τιμωρίες. Φυσικά λυπάμαι τους δικούς μου, λυπάμαι τη μάνα μου, λυπάμαι τον αδερφό μου αλλά έχω το μέτωπό μου καθαρό, γιατί είμαι άρρωστος»
Με αυτά τα λόγια ξεκινάει η παράσταση του 2005 στην οποία ο Λιγνάδης διασκευάζει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί σε ένα one man show όπως αυτά που συνηθίζει. Μόνο που σύμφωνα με τις τελευταίες καταγγελίες αυτή την τακτική την είχε καθιερώσει και εκτός σκηνής.
