Η πρόσοψη του κτιρίου, αλλά και οι στοές που οδηγούν στην είσοδο του θεάτρου, είναι καλυμμένες με συνθήματα, γκράφιτι, κολλημένες αφίσες και μπογιές. Κανείς δεν έχει φροντίσει να αποκαταστήσει τη ζημιά, και τα σημάδια της εγκατάλειψης είναι πλέον μόνιμα. Οι εντυπωσιακές ξύλινες πόρτες του θεάτρου – πραγματικά έργα τέχνης – είναι λερωμένες, σπασμένες σε σημεία και καλυμμένες με αφίσες και αυτοκόλλητα. Κάποια από τα σκαλιστά μέρη έχουν φθαρεί από την υγρασία ή και από ανθρώπινη παρέμβαση. Οι κολώνες και οι τοίχοι γύρω από την είσοδο είναι γεμάτοι μπογιές και απρεπή συνθήματα, ενώ σε αρκετά σημεία βλέπει κανείς και ίχνη καύσης, πιθανώς από αναμμένα αντικείμενα ή σκουπίδια που κάηκαν εκεί.
Η στοά του θεάτρου, που θα μπορούσε να είναι χώρος συνάντησης και περίπατου, έχει μετατραπεί σε σημείο ακαθαρσίας και κοινωνικής περιθωριοποίησης. Σκουπίδια, παλιά ρούχα, κουτιά, ακόμα και ανθρώπινα περιττώματα έχουν καταγραφεί από πολίτες που περνούν από το σημείο. Η δυσοσμία σε κάποιες περιόδους είναι τόσο έντονη, που καταστήματα της περιοχής έχουν αναφέρει δυσφορία πελατών και μείωση της επισκεψιμότητας. Επιπλέον, το σκοτεινό και αφύλακτο περιβάλλον δημιουργεί αίσθημα ανασφάλειας, ειδικά κατά τις βραδινές ώρες.
Πολλοί Πατρινοί έχουν εκφράσει οργή και αγανάκτηση για την κατάσταση του Απόλλωνα, κάνοντας λόγο για απαξίωση ενός συμβόλου της πόλης. Φωτογραφίες και σχόλια κατακλύζουν τα social media, με τους πολίτες να ρωτούν:
- Πού είναι ο δήμος;
- Πότε θα ξεκινήσει η πολυσυζητημένη αποκατάσταση;
- Ποιος επιτρέπει αυτόν τον διασυρμό της πολιτιστικής μας κληρονομιάς;
Η δημοτική αρχή έχει κατά καιρούς ανακοινώσει σχέδια αναστήλωσης και ένταξη του έργου στο ΕΣΠΑ, όμως η εικόνα δεν αλλάζει. Το έργο φαίνεται να βρίσκεται σε διαρκή εκκρεμότητα, ενώ κανείς δεν αναλαμβάνει δράση για τα βασικά: καθαριότητα, φύλαξη, φροντίδα.
Από σύμβολο πολιτισμού… σε εικόνα παρακμής
Ο Απόλλωνας δεν είναι απλώς ένα κτίριο. Είναι σύμβολο της ταυτότητας της Πάτρας, κομμάτι της ιστορίας της. Είναι χώρος που φιλοξένησε πολιτισμό, παιδεία, θέατρο, όνειρα.
Σήμερα, όμως, στέκεται βουβό μάρτυρας μιας κοινωνικής αδιαφορίας. Βανδαλισμένος, λερωμένος, χωρίς φροντίδα ή σεβασμό.
Αν συνεχιστεί αυτή η αδράνεια, η ζημιά δεν θα είναι μόνο αισθητική – θα είναι πολιτιστική, ιστορική και ηθική. Η Πάτρα δεν αξίζει να έχει ένα κόσμημα στο κέντρο της που θυμίζει εγκαταλελειμμένο πάρκινγκ.
Το Θέατρο Απόλλων πρέπει να σωθεί – και μαζί του, το πρόσωπο μιας πόλης που σέβεται την ιστορία και τους πολίτες της.
