Με μια συγκινητική ανάρτηση της η ηθοποιός Δώρα Χρυσικού μοιράζεται με τους διαδικτυακούς της φίλους μέρος της ιστορίας της μητέρας της Μέλπως Λεκατσά, που ως φοιτήτρια στο 3ο έτος της Φαρμακευτικής την ημέρα της εξέγερσης των φοιτητών του Πολυτεχνείου βρισκόταν στο ιατρείο της Σχολής της, προσφέροντας τις πρώτες βοήθειες σε όσους είχαν ανάγκη.
Το κείμενο της ηθοποιού στην προσωπική της σελίδα στο Facebook συνοδεύουν και λίγες φωτογραφίες, με τη μεγαλύτερη εντύπωση να προκαλεί εκείνη με τα περιτυλίγματα της σοκολάτας «ΙΟΝ», όπου το διάστημα που παρέμεινε φυλακισμένη η 21χρονη Μέλπω Λεκατσά, που συνελήφθη λίγους μήνες μετά τα επεισόδια του Πολυτεχνείου, αποτέλεσε το ημερολόγιο της.
Η ανάρτηση της Δώρας Χρυσικού:
«Η ”Χούντα δεν μπορεί να νικήσει μια Αμαζόνα” γράφει ο George Paxinos στο μυθιστόρημα του για τη Λορένα, τη δική μας Melpo Lekatsa, τη μαμά μου. Η ζωή μας πάντα με τη στάμπα του Νοέμβρη θα είναι. 49 χρόνια κλείνουν από τότε κι εγώ ήδη 45, κι αδερφή μου στα 30 . Γιατί τους νίκησες κρινάκι μου. Και το μάρμαρο που έβλεπες στον ύπνο σου ότι γεννάς έγινε μωρό το 1977. Στα 21 φυλακή στα 24 μητέρα. Η ζωή που νίκησε το φόβο και το ξύλο. Πάντα θα νικάς. Το έμαθες από τότε που έσφιγγες τα δόντια για να μην προδώσεις τους συντρόφους σου. Κι εγώ πάντα θα μαι εκείνο το μικρό κορίτσι που κάθε 17 Νοέμβρη σε έβλεπα μυθικά πελώρια ζητώντας σου αντί για παραμύθια να μου διαβάζεις το ημερολόγιο της φυλακής πάνω σε χαρτί από ΙΩΝ αμυγδάλου, κι ας μην καταλάβαινα πολλά από λευτεριά και αγώνα. Με τα χρόνια έμαθα να σιωπώ αυτή τη μέρα, προσπαθώντας να μην ραγίσω τη θλίψη σου, κι έμαθα μέσα από σένα ο Νοέμβρης τι σημαίνει….. Θέλω να σου πω πως τίποτα από όσα έκανες δεν ήταν μάταιο κι ας μοιάζει έτσι. Νέα παιδιά θα ξεκινήσουν τους νέους αγώνες. Κάθε γενιά καλείται να δώσει τον δικό της αγώνα. Το κόκκινο σάλι σου απλώθηκε στον χρόνο , σύμβολο αγώνα και αξιοπρέπειας. Κι ο Νοέμβρης εκείνος πάντα θα βάζει φωτιά στα όνειρά μας. Θα μείνουμε όρθιοι Μάνα. Σ’ ευχαριστώ για όλα! Σ’ αγαπώ».
Όπως έχει διηγηθεί και η Μέλπω Λεκατσά σε συνεντεύξεις της λίγο πριν την εισβολή του τανκ, κάποιος της ζήτησε να φύγει από την πίσω πόρτα της Σχολής, καθώς ήταν «σταμπαρισμένη» ήδη από τα γεγονότα της κατάληψης της Νομικής του 1973. Για τους λόγους αυτούς για μήνες ήταν αναγκασμένη να κρύβεται και κάθε εβδομάδα να αλλάζει σπίτι. Ακόμα και τα τηλέφωνά της παρακολουθούνταν. Έτσι, έπειτα από ένα τηλεφώνημα που έκανε, η Ασφάλεια την βρίσκει σε ένα σπίτι φίλων της παραμονή Χριστουγέννων με αποτέλεσμα να συλληφθούν όλοι. Έτσι, ο Ιανουάριος του 1974 την βρίσκει κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ. Ανακρίνεται, υποφέρει, βασανίζεται. Όμως, δεν «σπάει» ούτε από το ξύλο ούτε από τα ασταμάτητα βασανιστήρια. Μόνο μια φορά τη μετέφεραν στο αναρρωτήριο με λιποθυμική τάση έπειτα από έναν άγριο ξυλοδαρμό.
Τότε, ο γιατρός δίνει την εντολή να της φέρουν δύο σοκολάτες από το περίπτερο. Τα περιτυλίγματα τους και ένα στυλό γίνονται οι καλύτεροι φίλοι της 21χρονης Μέλπως, καθώς σε αυτά καταφέρνει και γράφει όσα μαρτυρικά βιώνει: «”Νιώθω σπασμούς σ’ όλο μου το σώμα. Είμαι τρομερά αδύναμη. Τα πόδια μου είναι σε τραγικά χάλια. Μελανιασμένα, δεν με κρατούν ούτε να φτάσω μέχρι τις τουαλέτες. Επειδή κουράστηκαν να με σέρνουν μου έδωσαν ένα σκουριασμένο τενεκεδάκι να εξυπηρετούμαι μόνη μου. Πονάω παντού και κυρίως στο κεφάλι. Τ’ αυτιά μου βουίζουν. Σχεδόν δεν ακούω. Συγκριτικά αυτό είναι πλεονέκτημα για να μην τρελαίνομαι από τα ουρλιαχτά του πόνου και της απελπισίας που με ζώνουν. Χθες έδερναν αλύπητα τον Σπύρο τον Γεωργάτο. Αδύναμη να πράξω οτιδήποτε. Παρακαλούσα τον Θεό να του δίνει κουράγιο”. Μέλπω Λεκατσά».
«Στα χέρια μου πεθάνανε δύο παιδιά»
Μιλώντας το πρωί της Πέμπτης στην ΕΡΤ η κυρία Λεκατσά ανέφερε πως «η εξέγερση ήταν αυθόρμητη, δεν χειραγωγήθηκε από ομάδες, από κόμματα, όλοι μαζί μια φωνή, για ελευθερία. Αυτό ήταν το Πολυτεχνείο».
«Όλοι μαζί μια φωνή, για ελευθερία. Αυτό ήταν το Πολυτεχνείο και αυτό είναι και που πονάει και προσπαθούν να το αμαυρώσουν, ότι ήταν αυτή η πράξη η ηρωική, από ανθρώπους οι οποίοι πριν από λίγο δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι δε θα φοβούνται, θα αψηφούν τις σφαίρες, θα βάζουν τα σώματα τους μπροστά στα τανκς. Αυτό είναι μεγαλειώδες. Έγινε και πρέπει να το διαφυλάξουμε, σαν παράδειγμα και για τους υπόλοιπους νέους σήμερα, για τις γενιές που θα έρθουν», υπογράμμισε η Μέλπω Λεκατσά.
«Στο φαρμακείο που ήταν και ιατρείο είδαμε τους πρώτους νεκρούς και αυτά τα παραμύθια ότι δεν υπήρχαν νεκροί με βγάζουν εκτός εαυτού. Υπήρχαν, είναι καταγεγραμμένοι και υπάρχουν και άλλοι που δεν κατεγράφησαν ποτέ, γιατί φοβήθηκαν οι οικογένειες τους, μήπως τυχόν έχουν συνέπειες. Πρέπει να είμαστε σε αυτό σαφέστατοι και όχι να νομίζουμε ότι δεν υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο», ξεκαθάρισε στη συνέχεια. «Με ρωτάνε τα παιδιά στα σχολεία, μα Κυρία τους είδατε τους νεκρούς και τους είπα ότι στα χέρια μου πεθάνανε δύο παιδιά», συμπλήρωσε.
«Ο καθένας έβαλε το πετραδάκι του σε αυτήν την εξέγερση»
«Για μένα ιστορία είχαν και οι δυόμισι χιλιάδες που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο και όσοι ήταν απέξω. Δεν ήμασταν μόνο κάποιοι άνθρωποι που έτυχε λόγω του ότι κρατηθήκαμε, βασανιστήκαμε, να μείνουν τα ονόματα μας πιο έντονα. Ο καθένας έβαλε το πετραδάκι του σε αυτήν την εξέγερση», είπε ακόμη η Μέλπω Λεκατσά.
