Από την ομάδα Δυσσήνιος Ιππος με αφορμή τα γεγονότα της 17 Νοέμβρη στην Πάτρα, δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο της, η εξής ανακοίνωση:
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Ανακοίνωση σχετικά με τη διαδήλωση της 17ης Νοέμβρη στην Πάτρα, τη στοχοποίηση και τα ρουφιανοδημοσιεύματα τοπικής εφημερίδας
Η φετινή διαδήλωση της 17ης Νοεμβρίου πραγματοποιήθηκε μέσα σε ένα ιδιαίτερα κοινωνικά και πολιτικά φορτισμένο περιβάλλον. Η ηρωική αντίσταση του Παλαιστινιακού λαού που μάχεται εδώ και δεκαετίες για τη γη και την ελευθερία του απέναντι στην κατοχή και την εθνοκάθαρση έδινε τον τόνο στις φετινές διαδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν με την εισβολή στη Γάζα να βρίσκεται σε εξέλιξη. Πως θα μπορούσε άλλωστε να μην συγκεραστεί η εξέγερση του Πολυτεχνείου με τον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού, την ίδια στιγμή που το ελληνικό κράτος συνεργάζεται με το κράτος του Ισραήλ; Γιατί η αλληλεγγύη στον μαχόμενο Παλαιστινιακό λαό, η αλληλεγγύη δηλαδή στον καταπιεζόμενο που ορθώνει ανάστημα απέναντι στον κατακτητή και εξεγείρεται δεν χωράει ίσες αποστάσεις και «ναι μεν αλλά». Γιατί είναι καθήκον μας να οργανώσουμε την διεθνιστική αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό. Είναι καθήκον μας να αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις για λευτεριά στην Παλαιστίνη, να φέρουμε τον πόλεμο στα μετόπισθεν των δυτικών μητροπόλεων.
Τα εξεγερτικά, αντιφασιστικά και αντιιμπεριαλιστικά νοήματα και περιεχόμενα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και τα καθήκοντα που θέτουν στο κίνημα προσαρμοσμένα στη σημερινή πραγματικότητα, αναδείχθηκαν μέσα από την παρουσία χιλιάδων ανθρώπων στους δρόμους του αγώνα.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, παρόλες τις προσπάθειες που έχουν γίνει από την εξουσία και τα τσιράκια της, αρνείται να περάσει στο παρελθόν. Αρνείται να γίνει μια θολή ανάμνηση, μια ημέρα «γιορτής» απογυμνωμένη από τα ανατρεπτικά χαρακτηριστικά της. Οι πολύ μαζικές διαδηλώσεις σε δεκάδες πόλεις αποτελούν σημαντική παρακαταθήκη για την ανασυγκρότηση του κινήματος αλλά και μήνυμα αγώνα, αντίστασης, ιστορικής μνήμης και διεθνισμού.
Για αυτό 50 χρόνια μετά, η εξέγερση συνεχίζει να αποτελεί φάρο για τους αγώνες που διεξάγονται σήμερα. Τους αγώνες που κυοφορούν τις εξεγέρσεις του μέλλοντος για έναν καλύτερο κόσμο. Τα νοήματα και τα γεγονότα του Πολυτεχνείου αρνούνται να παραδοθούν στη μοιρολατρία, στον ωχαδερφισμό, στον συμβιβασμό και την παραίτηση. Αρνούνται να αποδεχτούν ότι ήρθε «το τέλος της ιστορίας» όπως οι ιδιοκτήτες αυτού του κόσμου διατείνονται.
Κόντρα όμως στο αφήγημα περί «τέλους της ιστορίας», στα αφηγήματα ότι οι ιδέες της επανάστασης ηττήθηκαν και όλα είναι μάταια, οι αγώνες που διεξάγονται σε κάθε μέτωπο αποδεικνύουν το ακριβώς αντίθετο. Ό,τι τίποτα δεν τελείωσε και όλα συνεχίζονται. Οι καθημερινές μάχες σε κάθε μετερίζι αγώνα και αντίστασης κρατάν τη φλόγα της εξέγερσης και της αντεπίθεσης ζωντανή. Είναι καθήκον των αγωνιζόμενων σήμερα, να προσπαθήσουν να μετατρέψουν τις γραμμές άμυνας και αντίστασης που υπάρχουν στην παρούσα συγκυρία σε γραμμές οργάνωσης της ανασυγκρότησης και της αντεπίθεσης. Όπως έλεγαν και οι Ισπανοί αναρχικοί «καλύτερα να οργανώνεσαι με θάρρος παρά να θρηνείς λόγω ολιγωρίας».
Για αυτό και το Πολυτεχνείο κάθε χρόνο συμπυκνώνει τα περιεχόμενα και τα νοήματα των αγώνων που διεξάγονται σήμερα, συγκεράζοντάς τα με αυτά των αγώνων του παρελθόντος. Άλλωστε η ιστορία της αντίστασης στη δικτατορία των συνταγματαρχών, της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και των σκληρών αγώνων της μεταπολίτευσης είναι εδώ να μας υπενθυμίζει το αίμα που χύθηκε για την ελευθερία.
Από την ένταση και το βάθος της επιθετικότητας κράτους και κεφαλαίου διαφαίνεται ότι στόχος είναι η «αλλαγή του μεταπολιτευτικού παραδείγματος», η ραγδαία ανατροπή των κοινωνικών συσχετισμών, η ακραία λεηλασία της κοινωνικής βάσης και της εργατικής τάξης και η ανατροπή των κατακτήσεων αγώνων αιώνων.
Οι συνθήκες ήττας που επικρατούν εδώ και δεκαετίες στο κίνημα και η αδυναμία συγκρότησης μιας συνεκτικής, πειστικής προοπτικής απελευθέρωσης σε συνδυασμό με πλήθος άλλων παραγόντων, επιτείνουν την σφοδρότητα της επίθεσης κράτους και κεφαλαίου.
Από τη λεηλασία της φύσης, την εκποίηση των φυσικών πόρων και της δημόσιας γης, την εμπορευματοποίηση των δημόσιων χώρων, την επίταση των συνθηκών σκλαβιάς στους χώρους εργασίας, τα δεκάδες θανατηφόρα εργατικά «ατυχήματα», την ολοένα και μεγαλύτερη ακρίβεια, τη στεγαστική κρίση και την εξαθλίωση, την ένταση της κρατικής τρομοκρατίας και καταστολής, την εν ψυχρώ δολοφονία ανθρώπων που η ζωή τους για το κράτος περισσεύει, την περιστολή ελευθεριών και δικαιωμάτων μέχρι τα δεκάδες κρατικά-καπιταλιστικά εγκλήματα όπως αυτό στα Τέμπη και την Θεσσαλία, την απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, τις επαναπροωθήσεις και τις δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα, στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, με κορυφαίο πρόσφατο παράδειγμα την Πύλο, την ολοένα μεγαλύτερη πολεμική οχύρωση του ελληνικού κράτους, τη μετατροπή της χώρας σε μια απέραντη αμερικανονατοϊκή βάση-ορμητήριο και τη συμμετοχή του ελληνικού κράτους στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία και στην σφαγή των Παλαιστινίων στην Γάζα, είναι ολοφάνερο ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια άνευ προηγουμένου επίθεση που στόχο έχει να συντρίψει οποιονδήποτε αγωνίζεται για την κοινωνική ανατροπή και να παρουσιάσει την κρατική-καπιταλιστική βαρβαρότητα και την ιμπεριαλιστική κτηνωδία ως αναπόδραστη συνθήκη.
Μέσα σε αυτό περιβάλλον, ως αναρχική ομάδα «δυσήνιος ίππος», μαζί με φοιτητικούς συλλόγους, εργατικά σωματεία, φοιτητικά και εργατικά σχήματα, άλλες οργανώσεις και συλλογικότητες, επιλέξαμε να δώσουμε τις δυνάμεις μας για ακόμα μια χρονιά στη μαζικοποίηση του πολιτικού τριημέρου του Πολυτεχνείου στο Παράρτημα και τη διαδήλωση από τον φυσικό χώρο της εξέγερσης. Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι εδώ και χρόνια δίνεται μια σημαντική μάχη μέσα στους κόλπους του ευρύτερου κινήματος ενάντια στη συκοφάντηση, την απαξίωση και απονοηματοδότηση της πορείας από το Παράρτημα.
Η μαζική παρουσία του κόσμου σε όλα τα μπλοκ που συγκρότησαν τη διαδήλωση, κόντρα στο κλίμα τρομοκρατίας και την καταστολή αποτελεί ελπιδοφόρο μήνυμα και κρίσιμη παρακαταθήκη για τη συνέχεια και την ενδυνάμωση του αγώνα. Γιατί η ενότητα στη δράση, ο συντονισμός των αγωνιστικών δυνάμεων, η κοινή παρουσία στο δρόμο και η συνεννόηση είναι απαραίτητα στοιχεία για την ανάπτυξη και μαζικοποίηση του κινήματος. Οι διαφωνίες και οι αντιπαραθέσεις που μπορεί να υπάρχουν σε μια σειρά από ζητήματα (ιδεολογικά, πολιτικά, αντίληψης, στρατηγικής και τακτικής) με άλλες δυνάμεις, δεν αποτελούν τροχοπέδη στην κοινή παρουσία στο δρόμο, αλλά ζητήματα συζήτησης, πολιτικής διαπάλης και αντιπαράθεσης στους κόλπους του κινήματος.
Η αναγκαία αυτή επισήμανση γίνεται για να γίνει ξεκάθαρος ο διαχωρισμός που υπάρχει για εμάς ανάμεσα στην πολιτική διαφωνία και στις αντικινηματικές πρακτικές και αντιλήψεις που εκφράστηκαν για ακόμα μια φορά στη διαδήλωση, εν μέσω σφοδρής επίθεσης από τις δυνάμεις καταστολής σε μια σειρά από μπλοκ. Πρακτικές και αντιλήψεις που στράφηκαν στην ουσία απέναντι σε όλο το σώμα της διαδήλωσης και οδηγούν στον εκφυλισμό και στην απομαζικοποίηση της διαδήλωσης από τον φυσικό χώρο της εξέγερσης που είναι το Παράρτημα και έρχονται σε ευθεία αντιπαράθεση με τις χρόνιες προσπάθειες αγωνιστικών δυνάμεων να διατηρηθεί το κάλεσμα από κει.
Από την πλευρά μας, η οργανωμένη και περιφρουρημένη -στο μέτρο των δυνατοτήτων μας- παρουσία στο δρόμο με τα δικά μας χαρακτηριστικά και περιεχόμενα είναι κάτι το δεδομένο και αναγκαίο. Η παρουσία μας στο δρόμο πρώτα από όλα σημαίνει ευθύνη και σεβασμός. Ευθύνη για αυτό που λέμε και κάνουμε. Σεβασμός για αυτόν που στέκεται δίπλα μας. Δεδομένος είναι ο σεβασμός μας σε κάθε δύναμη που επιθυμεί να διαδηλώσει με τα δικά της χαρακτηριστικά. Αντίθετα, η λογική της καβάτζας, του παρτακισμού, της «εκτόνωσης», της αθέτησης των συλλογικών αποφάσεων και της επιβολής, κρυμμένης κάτω από έναν υποτιθέμενο «εξεγερτικό» μανδύα, όπως αυτή εκφράστηκε για ακόμα μια φορά στη διαδήλωση της 17ης Νοεμβρίου, δεν έχει καμία σχέση με τον αγώνα, τις δομές, τον σχεδιασμό, την τακτική-στρατηγική του, τις πρακτικές και τις αντιλήψεις του. Η κουλτούρα της επιβολής μασκαρεμένη κάτω από μια υποτιθέμενη «συγκρουσιακότητα» η οποία μετά από λίγο μεταφράζεται στο «όποιος σώσει τον εαυτό του», όχι μόνο δεν έχει σχέση καμία με τις αξίες της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης, την αγωνιστική κουλτούρα και το ήθος, αλλά αντίθετα η συγκεκριμένη κουλτούρα, οι πρακτικές και αντιλήψεις αυτές είναι εχθρικές για τον αγώνα και δεν έχουν καμία θέση στο κίνημα. Η επανεμφάνισή και η ανακύκλωσή τους, με θλιβερά κάθε φορά αποτελέσματα, είναι συνέπεια των δομικών παθογενειών του αναρχικού «χώρου» και των προβληματικών αντιλήψεων που παρασιτούν και εμφιλοχωρούν μέσα σε αυτόν.
Η επίθεση της αστυνομίας από δύο σημεία, ο εμβολισμός στην ουσία της διαδήλωσης και οι επαναλαμβανόμενες επιθέσεις με κρότου λάμψης και χημικά είχαν ως αποτέλεσμα τη σύλληψη 3 αγωνιστών-τριών, ένας εκ των οποίων μέλος της συλλογικότητάς μας. Οι συλληφθέντες-συλληφθείσα αφέθηκαν ελεύθεροι την επόμενη μέρα με κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα.
Την επόμενη μέρα των συλλήψεων αρχίζουν τα «πανηγυρικά» ρουφιανοδημοσιεύματα (για ακόμα μια φορά) στην εφημερίδα «Πελοπόννησος» σχετικά με τις συλλήψεις. Μέσα από την εφημερίδα «μιλά» η αστυνομία. Υποτιθέμενα πετυχημένα σχέδια της αστυνομίας. Τραγελαφικά και γελοία δημοσιεύματα περί σύλληψης «αρχηγού» και εκρηκτικών μηχανισμών. Συνδέσεις υποθέσεων και συλλήψεων που σε καμία περίπτωση και με κανέναν τρόπο δεν σχετίζονται μεταξύ τους. Αστοιχείωτες αναφορές στη συλλογικότητά μας και προσπάθεια συκοφάντησης, απαξίωσης και στοχοποίησης της διαδήλωσης της 17ης Νοεμβρίου από το Παράρτημα. Δεν είναι η πρώτη φορά που η «Πελοπόννησος» στοχοποιεί τη συλλογικότητά μας και το συγκεκριμένο σύντροφο. Αντίστοιχου επιπέδου ρουφιανιάς, συκοφάντησης και ψεμάτων άρθρα είχαν δημοσιευθεί και πέρυσι έπειτα από τη σύλληψη για την επίθεση στα γραφεία της ΝΔ στην Πάτρα ύστερα από την εκκένωση της κατάληψης Ντουγρού στην Λάρισα. Ενώ πριν μερικές εβδομάδες άντρες της ασφάλειας στοχοποίησαν δύο μέλη της συλλογικότητας μας στους εργασιακούς τους χώρους με στόχο την απόλυσή τους.
Τα ΜΜΕ, έχοντας λάβει πακτωλούς χρημάτων τα τελευταία χρόνια από το δημόσιο κορβανά και τις «λίστες Πέτσα», είναι απόλυτα πρόθυμα να συγκαλύψουν τα καθημερινά κρατικά εγκλήματα και σκάνδαλα, να καλλιεργήσουν κλίμα τρομοϋστερίας επιχειρώντας τον εκφοβισμό της κοινωνικής βάσης, να εξάρουν ως ανδραγαθήματα το όργιο καταστολής των ένστολων φονιάδων απέναντι σε όσους αντιστέκονται και ως κυβερνητικές παροχές τα ψίχουλα που μας γυρίζουν πίσω τα κρατικά παράσιτα μέσα από έκτακτα επιδόματα, τεχνάσματα τύπου «καλάθι του νοικοκυριού» και powerpass.
Η μιντιακή υστερία και η στοχοποίηση αγωνιστών δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Αποτελεί απαραίτητο συμπληρωματικό στοιχείο στα κατασταλτικά σχέδια κράτους και κεφαλαίου. Από τη μία επιχειρούν να απονοηματοδοτήσουν και να συκοφαντήσουν τους αγώνες και τους αγωνιστές και από την άλλη να διαμορφώσουν το κατάλληλο κοινωνικό υπόστρωμα για να έρθει ο οδοστρωτήρας της καταστολής με όσο το δυνατόν λιγότερες κοινωνικές αντιδράσεις. Άλλωστε, τόσο στην πόλη της Πάτρας, όσο και πανελλαδικά, υπάρχουν αναρίθμητα αντίστοιχα περιστατικά. Σταθερά δίνουν τα διαπιστευτήρια τους στις κυβερνήσεις στοχοποιώντας αγωνιστές και κινήματα. Στην πόλη της Πάτρας έχουν ξανά υπάρξει αντίστοιχα δημοσιεύματα για αγωνιστές, ενώ είναι ο γνωστός ο ρόλος των συστημικών Μ.Μ.Ε. που αναλαμβάνουν τον ρόλο του ρουφιάνου και του γραφείου τύπου της αστυνομίας με στοχευμένες «διαρροές». Αποδεικνύουν περίτρανα πως δεν είναι τίποτα άλλο από αργυρώνητοι υπηρέτες του συστήματος, πιστά τσιράκια του, σύγχρονοι κονδυλοφόροι ενός καθεστώτος που πασχίζει με όλα τα μέσα να διατηρήσει την εξουσία του και τα προνόμια της.
Σε ότι μας αφορά ξεκαθαρίζουμε πως οποιαδήποτε προσπάθεια λασπολόγησης, συκοφάντησης, κατάδοσης ή εκφυλισμού των πρακτικών του αγώνα και των αγωνιστών του κινήματος από την πλευρά των μίσθαρνων υπαλληλίσκων της κρατικής προπαγάνδας, θα πέσει στο κενό! Όσες φορές κι αν παπαγαλίσουν τα τσιράκια της εξουσίας τα γνωστά κατασκευασμένα επικοινωνιακά τους αφηγήματα «γνωστοί-άγνωστοι», «αρχηγοί», «μπαχαλάκηδες», «πλουσιόπαιδα», «κουκουλοφόροι» κλπ, γνωρίζουν πολύ καλά πως έχουμε και πρόσωπο και φωνή, πως όταν χτυπάνε έναν από εμάς μας χτυπάνε όλους και θα μας βρουν απέναντι τους συλλογικά και δημόσια. Τίποτα δεν θα μείνει αναπάντητο! Αν ψάχνουν «αρχηγούς», «εύπορους», «ευκατάστατους» και αργόμισθους τότε καλά θα κάνουν να ψάξουν ανάμεσα τους, και όχι στους αγωνιστές. Είναι γνωστός πλέον ο ρόλος τους και η κοινωνική πλειοψηφία τους έχει ήδη κατατάξει με την πλευρά του εχθρού. Άλλωστε οι δικοί τους πολιτικοί πρόγονοι φορούσαν τις κουκούλες και κατέδιδαν τους λαϊκούς αγωνιστές και γνωρίζουμε όλοι καλά την κατάληξη που είχαν. Και επειδή όπως πολύ σοφά λέει ο λαός «τη ρουφιανιά πολλοί αγάπησαν αλλά το ρουφιάνο κανείς», καλά θα κάνουν να ανησυχούν.
Η στοχοποίηση αγωνιστών και η προσπάθεια εξόντωσής τους -με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο- δεν μπορεί να ιδωθεί ξέχωρα από την ευρύτερη επίθεση που δέχεται ο κόσμος του αγώνα. Προεξέχουσα θέση στην ατζέντα του κράτους έχει η προσπάθεια επιβολής σιγής νεκροταφείου στην κοινωνία και εξολόθρευσης αυτού που ορίζει το ίδιο ως «εσωτερικό εχθρό». Για να μπορέσουν να υλοποιηθούν οι αντεργατικοί-αντικοινωνικοί σχεδιασμοί κράτους και κεφαλαίου πρέπει να τσακιστούν οι κοινωνικές-ταξικές αντιστάσεις, να διαλυθούν τα μέτωπα και οι εστίες αγώνα, να χτυπηθούν όλες οι μορφές πολιτικής, κοινωνικής και συνδικαλιστικής οργάνωσης και δράσης, να ανατραπούν οι κατακτήσεις αιώνων.
Τα καθημερινά περιστατικά αστυνομικής βίας, η αστυνομοκρατία, η όξυνση της κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας, ο ξυλοδαρμός αγωνιστών, τα χτυπήματα στις διαδηλώσεις, η εκκένωση καταλήψεων, η παρανομοποίηση της συνδικαλιστικής οργάνωσης και της απεργίας, οι στημένες διώξεις, οι σκευωρίες, τα κατασκευασμένα κατηγορητήρια, οι εξοντωτικές ποινές και φυλακίσεις είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα που συνθέτουν την ολοκληρωτική επίθεση πάνω σε όποιον αγωνίζεται. Άλλωστε, οι κρατούντες δεν έχουν να υποσχεθούν τίποτα περισσότερο από φτώχεια, εξαθλίωση, καταστολή, πόλεμο και θάνατο, για αυτό και επενδύουν πάνω στο δόγμα «νόμος και τάξη».
Μέσα στο ασφυκτικό περιβάλλον που διαμορφώνεται για την εργατική τάξη και την πληττόμενη κοινωνική βάση οφείλουμε να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για την ανασυγκρότηση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Να βρεθούμε στους δρόμους του αγώνα, σε κάθε εργασιακό χώρο, σχολείο, σχολή, γειτονιά οργανώνοντας την κοινωνική αυτοάμυνα και την ταξική αντεπίθεση, διεκδικώντας ότι μας ανήκει. Γιατί κανένα «τέλος της ιστορίας» δεν ήρθε, γιατί η κρατική-καπιταλιστική βαρβαρότητα δεν αποτελεί αναπόδραστη συνθήκη. Γιατί η προοπτική δεν βρίσκεται στον ατομικό αγώνα δρόμου για επιβίωση αλλά στον συλλογικό αγώνα και στην αλληλεγγύη. Γιατί για να ανασάνουμε πρέπει να αντισταθούμε. Γιατί για να ζήσουμε μια ζωή με αξιοπρέπεια πρέπει να αγωνιστούμε.
Στους δρόμους του αγώνα αναπνέει η ζωή…
Αλληλεγγύη στους 2 συλληφθέντες της διαδήλωσης στην Ξάνθη για την εν ψυχρώ δολοφονία του Χρήστου Μιχαλόπουλου από την αστυνομία
Αλληλεγγύη στους 3 συλληφθέντες της διαδήλωσης της 17ης Νοεμβρίου στην Πάτρα
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
