Σκηνή 1η Ρεπορτάζ για τον Antenna.
“Γιώργη που είσαι Γιώργη” φώναζα στις 12 σήμερα το μεσημέρι πάνω από ένα χωριό που είχε βυθιστεί στη λίμνη του Μορνου αλλά είχε αναδυθεί εκ νέου λόγω λειψυδρίας. Οτι είχα φθάσει στο Κάλλιο Φωκίδος. “Εδώ κάτω είμαι” μου φωνάζει και βλεπω το drone να σηκώνεται και να πετά πάνω από τα μισοβυθισμένα σπίτια. Μετά άρχισε η σκηνοθεσία του. Στήσου έτσι, πέτα μου δεξί ώμο μπροστά, κάτσε στα γόνατα να δείχνουμε το βάθος της λίμνης. Ανεβήκαμε, κάναμε και μερικές συνεντεύξεις, μπήκε ο καθένας στο αμάξι του και φύγαμε για Λιδωρίκι.
Σκηνή 2η Στο δρόμο.
Πίσω του πήγαινα και ξαφνικά βλέπω το χέρι του να μου κάνει νοημα να σταματήσω. Δεν είχαν περάσει 5 λεπτά από την ώρα που φύγαμε. “Μαλάκα δεν αισθάνομαι καλά”. Χάνει αισθήσεις. Τον πλακώνω στα χαστούκια. Του δίνω νερό. Συνέρχεται. Καλώ γιατρό στο τηλέφωνο. Ημασταν στη μέση του πουθενά! Πάρε καμιά καραμέλα μήπως έχεις πάθει υπογλυκαιμία. Πιπιλάει δυό καραμέλες, μου λέει είμαι μια χαρά πάμε. Ναι του λέω αλλά να οδηγήσω εγω. Πάμε με ένα. Οχι, μου λεει είναι εδώ και ο αντιδήμαρχος (είχε φθάσει με άλλο όχημα) πάμε όλοι μαζί.
Σκηνή 3η Κέντρο Υγείας.
15 λεπτά οδήγησε. Πίσω του ήμουν. Και μόλις πάρκαρε στο κέντρο υγείας, πετάγομαι από το αυτοκίνητο και βλέπω το ίδιο σκηνικό. Επεισόδιο. Ερχονται γιατροί, τον σηκώνουμε, μπαίνουμε στο κέντρο υγείας. Ανέπνεε. Του ρίχνω μία τελευταία ματιά, με βγάζουν έξω. 45 λεπτά ΚΑΡΠΑ. Τέλος.
Αυτό ήταν το τελευταίο ρεπορτάζ Παυλάκη. Μόνο που τώρα γίναμε οι δύο μας πρωταγωνιστές. Και κανείς δεν μας βιντεοσκοπούσε. Ησουν εκεί αλλά χωρίς την κάμερά σου. Εσύ πάλευες να ζήσεις κι εγώ προσπαθούσα να κάνω ότι σκεφτόμουν. Δεν σε πρόλαβα την δεύτερη φορά αδελφέ. Εφυγες σχεδόν στα χέρια μου. Στα δικά μου, του αντιδημάρχου και ενός γιατρού. Και πέρασε ρε φίλε όλη μας η ζωή σε δευτερόλεπτα μπροστά μου. ΟΙ φωτιές, οι μεγάλοι σεισμοί, τα Νοσοκομεία, οι αγρότες, οι αποστολές. Πέρασαν απο το μυαλό μου τα ταξίδια στον πόλεμο της Ουκρανίας, στην Αλβανία, στην Κορέα. Οι συζητήσεις μας, οι διαφωνίες, οι συμφωνίες, οι κόντρες, τα γλέντια.
Σε έχασα ρε φιλε μέσα σε 15 λεπτά. Την πρώτη γύρισες, την δεύτερη δεν σε πρόλαβα. Μου παν οι γιατροί ότι έκαναν ότι μπορούσαν. Κάτι για πρωτόκολλο μου είπαν και το πόσο προσπάθησαν να πάρεις μπρος. Δεν το γράφω τυχαία. Ετσι μου είπε ο γιατρός. Δεν πήρε μπρος. Λέω ρε παιδιά, ο Παυλάκης έπαιρνε πάντα μπρος. Ηταν παντού, ήταν μέσα σε όλα. Ηταν ο συνεργάτης μου, ο φίλος, η ψυχή μου στο ρεπορτάζ. Είναι δυνατόν να μην παίρνει μπρος; Εμεινα εκεί Γιώργο και ήρθε η Αγγελική. Και ο γιος σου ο Θάνος. Και ο φίλος σου ο Λευτέρης. Και ο Βασίλης με την Βικτωρία. Πάνω από 300 μου τηλεφώνησαν για σένα Γιώργο. Γέμισε το διαδίκτυο μηνύματα. Εγραφαν τα sites για τον εικονολήπτη που έφυγε ενώ έκανε ρεπορτάζ. Επαιξε ο Antenna μεγάλο θέμα. Με δικά σου πλάνα. Η Δώρα το ετοίμασε. Για να μάθει όλη η Ελλάδα ποιος ήταν ο Γιώργος Παυλάκης.
Ρε θηρίο θες να σου πώ κάτι; Συγγνώμη αν σε στενοχωρούσα καμιά φορά πάνω στο ρεπορτάζ. Και μου λείπεις ρε φίλε. Μου λείπεις, γιατι στη δουλειά έχασα το άλλο μου μισό. Ακου δεν παίρνει μπρος ο Παυλάκης. Ο Παυλάκης θα ΄ναι σε κάθε “σταντ απ” μου μπροστά. Σε κάθε ρεπορτάζ θα μου λέει… κάνε ένα βήμα πίσω και δώσε μου ώμο. Ο Παυλάκης θα παίρνει μπρος. Γιατί το ρεπορτάζ θα ναι ο Παυλάκης.
Κ.Φλαμής
