Στα είκοσι χρόνια της η Melissa Pell McQueen έπαθε ένα τόσο σοβαρό κρυοπάγημα, που έχασε τα οκτώ από τα δέκα δάχτυλα των ποδιών της – οι γιατροί κατάφεραν να σώσουν μόνο τα δύο μικρά στο αριστερό πόδι της. Αφού πέρασε τρεις μήνες σε αναπηρικό αμαξίδιο όχι απλώς κατάφερε να ανακτήσει την κινητικότητά της αλλά όταν έγινε μητέρα δύο παιδιών, εμπνευσμένη από εκείνα, δοκίμασε το παρκούρ, μετά τα σαράντα χρόνια της, και κόλλησε μαζί του.
Αυτή είναι η εντυπωσιακή ιστορία της, όπως τη μοιράζεται, σήμερα στα 49 της, σε ένα βίντεο:
«Πάντα φοβάμαι μήπως χτυπήσω. Την επόμενη εβδομάδα συμπληρώνω εννέα χρόνια από τότε που άρχισα να κάνω παρκούρ, όταν τα παιδιά μου ήδη παρακολουθούσαν μαθήματα για έναν χρόνο. Μου φάνηκε διασκεδαστικό και σκέφτηκα ότι θα ήταν πιο ενδιαφέρον να το δοκιμάσω κι εγώ αντί, απλά, να περιμένω τα παιδιά μου στην αίθουσα αναμονής.
«Την επόμενη εβδομάδα συμπληρώνω εννέα χρόνια από τότε που άρχισα να κάνω παρκούρ, όταν τα παιδιά μου ήδη παρακολουθούσαν μαθήματα για έναν χρόνο. Μου φάνηκε διασκεδαστικό και σκέφτηκα ότι θα ήταν πιο ενδιαφέρον να το δοκιμάσω κι εγώ αντί, απλά, να περιμένω τα παιδιά μου στην αίθουσα αναμονής».
»Έχω πολλές μελανιές. Την προηγούμενη εβδομάδα ίσως έπαθα μια ήπια διάσειση, ενώ δοκίμαζα τα όριά μου στο τι μπορώ και τι δεν μπορώ να κάνω. Νομίζω όμως ότι ο φόβος μήπως χτυπήσω είναι αυτός που με κάνει να αγαπάω το άθλημα ακόμα περισσότερο. Αλλά είμαι πάντα προσεκτική γιατί ανησυχώ μήπως, αν τραυματιστώ στα πενήντα χρόνια μου, δεν θα καταφέρω να επανέλθω.
»Έχω μόνο τα δύο μικρά δάχτυλα στο αριστερό πόδι μου. Κάποια πράγματα με δυσκολεύουν περισσότερο γιατί, φυσιολογικά, πρέπει να χρησιμοποιήσεις τα δάχτυλα των ποδιών σου για να ισορροπήσεις. Ή όταν πηδάς πρέπει να τα χρησιμοποιήσεις σαν ελατήρια για να πάρεις ύψος. Οπότε κάποια πράγματα είναι σίγουρα δυσκολότερα για μένα. Τουλάχιστον όμως, καθώς ξεκίνησα το παρκούρ αφού είχα χάσει τα δάχτυλά μου, έχω το πλεονέκτημα του να μην ξέρω πώς θα ήταν διαφορετικά.
»Οι ενήλικες ξεχνάμε πώς να διασκεδάζουμε με το σώμα μας, κάνοντας είτε παρκούρ είτε σκέιτ είτε κάποιο άλλο άθλημα που έχουμε συνδέσει με νεότερους ανθρώπους. Η πρώτη μέρα είναι τρομακτική, όταν δεν ξέρεις κανέναν και κανένας δεν σου μοιάζει, είναι όλοι πολύ νεότεροι, αλλά με υποδέχτηκαν θερμά και ανακάλυψα ότι ενθουσιάζονται όταν βλέπουν κάποιον να έρχεται και να το δοκιμάζει. Μου αρέσει το ότι κάποιοι, που με είδαν να κάνω παρκούρ, αποφάσισαν να ξεπεράσουν τον φόβο τους και να το δοκιμάσουν.
«Μου αρέσει το ότι κάποιοι, που με είδαν να κάνω παρκούρ, αποφάσισαν να ξεπεράσουν τον φόβο τους και να το δοκιμάσουν».
»Νομίζω ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο για τους περισσότερους είναι ο φόβος μήπως αποτύχουν και γελοιοποιηθούν μπροστά σε άλλους. Αλλά για μένα το σημαντικότερο είναι να συνεχίσω να το κάνω, να συνεχίσω την προπόνηση και να το διασκεδάζω».
Δείτε το βίντεο:
