Και φεύγει κάποιος αγαπημένος σου για το μεγάλο ταξίδι κι αναρωτιέσαι πόσες στιγμές έχασες μαζί του τα τελευταία χρόνια,πόσες αγκαλιές του στέρησες,πόσα λόγια,ποσα φιλιά….Να αγαπάτε τους ανθρώπους σας πολύ και δυνατά και να τους το δείχνετε ,να τους το λέτε κάθε μέρα,ποτέ δεν ξέρεις…. Έχοντας χάσει και τους δύο γονείς μου κι έχοντας βιώσει τον πόνο και την θλίψη σε μέγιστο βαθμό,δεν περίμενα η απώλειά σου να με πονέσει τόσο….Με γύρισε όμως χρόνια πίσω ,στα χρόνια τα καλά για μένα,για σένα,για όλους μας…Στα ατέλειωτα παρτι, στα τραπεζώματα με φίλους και συγγενείς,στις εκδρομές,στα γέλια,στις αγκαλιές…Τότε που ερχόσουν στο πατρικό μου σαν τον σίφουνα,πάντα αργοπορημένος,πάντα μιλώντας δυνατά και με ένα χαμόγελο χαράς που έκανε τα γαλάζια μάτια σου να λάμπουν πονηρά..Τότε που δεν υπήρχαν κινητά κι έλεγες έδωσα το τηλέφωνο του σπιτιού μην προκύψει καμια γέννα ξαφνικά….Με ζιβάγκο ή πουκάμισο και σακάκι,με τσιγάρο στο χέρι,με όρεξη για ζωή στα μάτια…Μεγάλη αδυναμία της μαμάς μου και για τον μπαμπά μου καλύτερος από αδελφός…Πάντα εκεί για ‘όλους,πάντα να μιλήσεις για τα σοβαρά και τα αστεία,να δώσεις συμβουλές,να τσακωθείς,να φωνάξεις…τόσο ζωντανός άνθρωπος,τόσο ευθύς…τόσο αλληλεγγυος με τους ανθρώπους…πολλά θα μπορούσα να πω και να θυμηθώ… Μου λείπεις θείε Γιάννη,λείπει η αύρα σου αρκετά χρόνια,σε αγαπάω και πάντα θα είναι έτσι,για τα παιδιά σου,τα εγγόνια σου,τους φίλους σου κι όλους όσους είχαν την χαρά και την τιμή να σε γνωρίσουν.Φιλιά πολλά στον Πέτρο και στην Εύη από μένα,ξεκίνησε μεγάλο παρτυ εκεί πάνω φαντάζομαι….Φεύγει μόνο εκείνος που τον αφήνουμε να ξεχαστεί,εσένα ποτέ…
