Στο τρίτο κεφάλαιο των περιπετειών του Νιούτ Σκαμάντερ (Έντι Ρεντμέιν) ετοιμαζόμαστε για μια κατά μέτωπο επίθεση ανάμεσα στον πανίσχυρο μάγο Ντάμπλντορ και το διαβολικό Γκρίντελβαλντ (Μίκελσεν). Ο Τζουντ Λο παίρνει το μαγικό ραβδί του για να κατατροπώσει το Μαντς Μίκελσεν. Ενώ ο ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ζεσταίνει τις ανθρωποφάγες μηχανές του. Ο καθηγητής Άλμπους Ντάμπλντορ (Λο) μαθαίνει ότι ο πανίσχυρος σκοτεινός μάγος Γκρίντελβαλντ κινείται για να πάρει τον έλεγχο του Κόσμου των Μάγων. Επειδή γνωρίζει ότι δεν μπορεί να τον σταματήσει μόνος του, αναθέτει στο μαγοζωολόγο Νιουτ Σκαμάντερ να ηγηθεί μιας ατρόμητης ομάδας μάγων, μαγισσών και ενός γενναίου μαγκλ φούρναρη σε μια επικίνδυνη αποστολή, όπου συναντούν παλιά και νέα ζώα και συγκρούονται με την ενισχυμένη λεγεώνα του Γκρίντελβαλντ σε όλα τα μήκη και πλάτη του χωροχρόνου.
Κάποιες φορές όλοι στη ζωή νιώθουμε ότι το υψιπετές δεν είναι η επιτυχία, η γνώση, η καλοσύνη, η αρετή ή η νίκη μα κάτι άλλο πιο θαμπό, λιγότερο γυαλιστερό, περισσότερο μπερδεμένο, γόνιμα ασαφές, απρόσβλητα σκοτεινό και πανηγυρικά αθώο, είναι η μαγεία. Η μαγεία που μπορεί κάποιες φορές να εμπεριέχει κάποιες έννοιες από τις πιο πάνω αλλά θα βρίσκεται μίλια μακριά από το συνειδητό, παρασάγγες από το απτό, αιώνες πέρα από το υλικό. Θες γιατί από παιδιά γοητευόμαστε από τα παραμύθια, θες γιατί η ζωή είναι δύσκολη και έχουμε ανάγκη αυτά τα παραμύθια, όλοι αναζητούμε μια «γιαγιά» να μας τα ιστορήσει. Αλλά και για λόγους ωφελιμιστικούς, πρέπει να γυρίσουμε πίσω και να επανεκτιμήσουμε τη μαγεία γιατί ο Νίκολα Τέσλα μας τα έχει πει καιρό τώρα «Από τη στιγμή που η επιστήμη θα αρχίσει να μελετά μη φυσικά φαινόμενα, θα σημειώσει μεγαλύτερη πρόοδο σε μια δεκαετία απ’ ό,τι σε όλους τους προηγούμενους αιώνες της ύπαρξής της». Είναι αλήθεια ότι τη μαγεία, προσωπικά, τη χαίρομαι, όταν δεν επιδεικνύεται, όταν είναι κρυμμένη ανάμεσα σε λέξεις, βουτηγμένη στο ημίφως, στολισμένη με τη γύμνια, αλλά κάποιες φορές κι αυτή η ξετσίπωτη έχει τη χάρη της.
Κι από αυτού του είδους τη μαγεία γοητεύεται ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Γέιτς, που είχε σκηνοθετήσει τα δύο πρώτα φιλμ του 2016 και του 2018 –αλλά και φιλμ του Χάρι Πότερ όπως το «Τάγμα του Φοίνικα» ή «Οι κλήροι του θανάτου», χάνεται μέσα στις σκηνές δράσεις, τα κατασκοπικά τερτίπια και τα εντυπωσιακά εφέ. Η μαγεία όπως γνωρίζει κάθε μικρός μέχρι 5-6 χρονών και ξεχνά κάθε «μεγάλος», ανεξαρτήτου ηλικίας, έχει ανάγκη από αδιόρατη λεπτότητα, στοχασμένη φινέτσα και έμμετρη σχεδόν συγκίνηση, αλλιώς καταστρέφεται, πριν ο μεταξοσκώληξ μεταμορφωθεί σε πεταλούδα και χάνεται το ενδιαφέρον, εξατμίζεται το σασπένς και διαλύεται η ίντριγκα εις τα εξ ων συνετέθη.
Όταν ο γοητευτικός, μετρημένος Άλμπους Ντάμπλντορ (Τζουντ Λο), αναγκαστεί να δείξει το άλλο του πρόσωπο και να έρθει σε σύγκρουση με τον γητευτή της μάζας και του κακού και επειδή ο καθηγητής αδυνατεί να του αντιπαρατεθεί προσωπικά, γιατί κάποιος μυστικός όρκος από τα νεανικά του χρόνια καλά κρατεί, αναθέτει στον Νιουτ Σκαμάντερ και σε μια ομάδα νεαρών μάγων, μαζί με έναν θαρραλέο φούρναρη, την αποστολή σταματήσουν τον τρομερό Γκέλερτ Γκρίντελβαλντ (Μαντς Μίκελσεν) – ο οποίος φέρνει είναι αλήθεια και φυσιογνωμικά με τον ρώσο δυνάστη Πούτιν, με σκοπό να βρεθεί πάλι η χαμένη ανθρωπιά, η αναγκαία ισορροπία, η απαραίτητη γαλήνη, που και στην ταινία και στις βάρβαρες μέρες που περνάμε, είναι το μεγάλο ζητούμενο.
Τα οπτικά εφέ έχουν κατακλύσει την ταινία τέρατα, ζώα, παραμορφώσεις και μεταμορφώσεις δεν αφήνουν ούτε ελάχιστο χώρο στην φαντασία, την ποίηση, τη μαγεία και το ταξίδι, έτσι ο θεατής ασθμαίνοντας τρέχει πίσω από τις αλλεπάλληλες σκηνές δράσης, τα πρόσωπα, τους χαρακτήρες και τις ανατροπές του χρόνου, βγαίνει λαχανιασμένος σε μια πλατφόρμα εξεζητημένου εντυπωσιασμού, χαοτικής αφηγηματικής ανάπτυξης, προβλέψιμης κατάληξης και αποσαθρωμένης αντίληψης. «Αν οι πόρτες της αντίληψης καθαρίζονταν, το καθετί θα παρουσιαζόταν στον άνθρωπο όπως πραγματικά είναι: άπειρο», έγραφε ο Γουίλιαμ Μπλέικ και μας έδωσε δουλειά όχι για μία αλλά για δέκα ζωές.
Η Κίνα είναι μια χώρα με μακρά ιστορία λογοκρισίας ΛΟΑΤΚΙ+ και όχι μόνο. Σύμφωνα με άρθρο του Variety, η ταινία αποκαλύπτει την ερωτική σχέση μεταξύ του Αλμπους Ντάμπλντορ και του Γκέλερτ Γκρίντελβαλντ, αλλά αυτές οι αναφορές λογοκρίθηκαν στην Κίνα μιας, και όπως αναφέρεται σε μια δήλωση της Warner, το στούντιο αναγκάστηκε να κόψει έξι δευτερόλεπτα από τα 142 λεπτά διάρκειας της ταινίας. Έτσι όπως το πάει σε λίγο το κόμμα θα λογοκρίνει και τα κινούμενα σχέδια. Η Κίνα, ως γνωστόν, είναι χώρα συμπαγούς κομουνιστικής ηθικής και υπάρξεως και ταγμένη στη διαφύλαξη των ηθών των «μαζών» της. Η λογοκρισία που επέβαλε στην ταινία, εμπρός στην ανελευθερία που επικρατεί στη χώρα, τις συλλήψεις, τους βασανισμούς και τις φυλακίσεις, μπορεί να μοιάζει πταίσμα για την αχανή φυλακή του προέδρου Μάο, αλλά καλό είναι να το αναφέρουμε γιατί όπως έλεγε ο Μπακούνιν «Από την ελευθερία δεν μπορείς να κόψεις ούτε ένα κομματάκι, γιατί αμέσως όλη η ελευθερία συγκεντρώνεται μέσα σ’ αυτό το κομματάκι».
