Ανεκπλήρωτο και αιώνιο χρέος είναι η αγάπη, που έχει τις ρίζες του σε μια στιγμή, σε ένα χρόνο ή σε μια αιωνιότητα, δεν έχει καμιά σημασία η διάρκεια γιατί όποιος αγαπά βαθιά, νιώθει ότι χρωστά σε αυτόν που αγαπάει αιώνια. Όμως γνωρίζουμε ότι όταν λείπει το συναίσθημα κάθε έκφραση συμπόνιας μοιάζει με ρηχή φιλανθρωπία, κάθε φροντίδα με βαρετό καθήκον και κάθε έγνοια με επιβεβλημένη υποχρέωση.
Στο Ένα Όμορφο Πρωινό μια νέα γυναίκα η Σάντρα (Λέα Σεϊντού), διερμηνέας στο επάγγελμα, μόνη μεγαλώνει την οκτάχρονη κόρη της. Ο πατέρα της πρώην καθηγητής φιλοσοφίας (Πασκάλ Γκρεγκορί) πάσχει από το σύνδρομο Benson -ένα είδος άνοιας που περιλαμβάνει και τύφλωση. Τον επισκέπτεται συχνά προσπαθώντας να τον βοηθήσει, να τον στηρίξει αλλά και του εκφράσει τα βαθιά της αισθήματα για εκείνον. Η νεαρή μητέρα βυθίζεται στην απόγνωση καθώς βλέπει τον πατέρα της να χάνει το μυαλό του, τις αναμνήσεις του και μαζί σιγά σιγά και τα συναισθήματά του. Με ένα σπαραχτικό τρόπο ο πατέρας της, ένας διανοούμενος, άνθρωπος της σκέψης και της ανησυχίας, ένας άνθρωπος που πέρασε τη ζωή του με το να ασχολείται με πνευματικές δραστηριότητες, τα βιβλία και να χαρακτηρίζεται από βαθιά, φιλοσοφική, σκέψη, ρημάζει μπροστά στα μάτια της, συντρίβεται μέσα στην ασθένεια και την ανημποριά. Η Σάντρα πενθεί τον πατέρα της ενώ ακόμα η ύπαρξή του δεν έχει φύγει για το επέκεινα, αισθάνεται να χάνει μέσα από τα χέρια της σαν νερό που δεν μπορεί να κρατήσει στις χούφτες της έναν άνθρωπο που αγαπούσε, εκτιμούσε και θαύμαζε βαθιά σε όλη της τη ζωή. Ο πατέρας της κάθε μέρα που περνά «λιγοστεύει», η μνήμη του σβήνει, το μυαλό του θολώνει και δεν μπορεί καν να αυτοεξυπηρετηθεί. Η Σαντρ και η οικογένειά της προσπαθούν με κάθε τρόπο να του προσφέρουν την φροντίδα που έχει ανάγκη και να του εξασφαλίσουν ένα αξιοπρεπές γηροκομείο.
-Τι θα κάνουμε τα βιβλία του; Αναρωτιέται η Σαντρα.
-Ξέρω ΄γω θα τα χαρίσουμε ή θα τα πετάξουμε, απαντά η πρώην γυναίκα του πατέρα της.
-Μα τα βιβλία του είναι όλη του η ζωή, ψιθυρίζει η ηρωίδα μας βυθισμένη στην απόγνωση.
Καθώς η κατάσταση καθημερινά επιδεινώνεται, η διερμηνέας επανασυνδέεται με τον Κλεμάν (Μελβίλ Πουπό), έναν «κοσμοχημικό» όπως συστήνεται, φίλο που έχει να δει προ αμνημονεύτων χρόνων. Το ζευγάρι αναπτύσσει μια παθιασμένη σχέση γεμάτη ζωή, αφοσίωση και πάθος η οποία εξισορροπεί την οδύνη της Σάντρα για την αναπότρεπτη κατάρρευση του πατέρα της. Η διερμηνέας εγκαταλείπεται μέσα στη χειμαρρώδη σχέση που της προέκυψε για να αισθανθεί ότι υπάρχει, ότι ανασαίνει και ότι δεν έχει παρασυρθεί στον αφανισμό και η απώλεια δεν έχει νεκρώσει ό,τι ζωντανό υπάρχει εντός της.
Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Μία Χάνσεν-Λαβ (Το Μέλλον, Το Νησί του Μπέργκμαν) και στον κεντρικό ρόλο βρίσκεται η εξαιρετική και σπουδαία Λεά Σεϊντού. Η σκηνοθέτις εμπνεύστηκε το «Ένα όμορφο πρωινό», από την περίοδο που φρόντιζε τον δικό της πατέρα,
ο οποίος επίσης έπασχε από το σύνδρομο Benson, « Ήθελα να εξερευνήσω κατά πόσον μπορούν να συνυπάρξουν ταυτόχρονα δύο τόσο αντιφατικά αισθήματα: το συναίσθημα του πένθους μαζί με το συναίσθημα της αναγέννησης», εξηγεί. «Όσο αδιέξοδη κι αν μοιάζει η σχέση τους, η Σάντα και ο Κλεμάν μοιράζονται την χαρά του να είναι μαζί, τη στιγμή που η κατάσταση του πατέρα της, της προσφέρει μόνο θλίψη. Αναζητούσα μια κινηματογραφική φόρμα που θα μου επέτρεπε να δείξω αυτήν την συνύπαρξη»… «με ενδιέφερε πολύ το τι σημαίνει να πενθείς για κάποιον που είναι ακόμα ζωντανός… Ο Γκεόργκ, μπορεί να μην είναι πια ο μπαμπάς που γνώριζε η Σαντρά, όμως είναι ακόμα εδώ, παρών. Ακόμα και αν χάνει το μυαλό του, η ευαισθησία του, η ύπαρξή του παραμένουν». Η ταινία, απέσπασε το βραβείο Label Europa Cinemas στις Κάννες, όπου προβλήθηκε στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών.
Στο Ένα Όμορφο Πρωινό η Μια Χάνσεν-Λαβ κατάφερε να κερδίσει όμορφες ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς της. Το χαμένο του βλέμμα του Πασκάλ Γκρεγκορί χαράσσεται έντονα στη μνήμη του θεατή, η δε Λεά Σεϊντού απλά, γοητευτικά, αθόρυβα, στο τέλος σπαρακτικά μας παρασύρει στη δίνη της των συναισθημάτων της. Η σκηνοθέτις αφαιρεί από την ηθοποιό όλα τα στοιχεία του ερωτικού αντικεειμένου, του συμβόλου του σεξ και της σαγήνης, (δεν είναι και η πιο εύκολη δουλειά του κόσμου αυτή, όταν έχει να κάνει κάποιος με την Λεά Σεϊντού) και μας παρουσιάζει το κορίτσι της διπλανής πόρτας, σε ένα αισθηματικό και οικογενειακό δράμα, γεμάτο με τις αποχρώσεις της βαθιάς αγάπης που τρέφει μια νεαρή γυναίκα προς τον ηλικιωμένο πατέρα της, αλλά και την άνευ όρων παράδοση της σε έναν χαοτικό έρωτα «επιβίωσης».
Το Ένα Όμορφο Πρωινό είναι ένα λεπτεπίλεπτο, χαμηλότονο, δραματικό και ευγενικό κομψοτέχνημα με θέμα τους δαίμονες του έρωτα, την απόγνωση της απώλειας, τη ροή του χρόνου και χρώματα της αγάπης. Γιατί κάθε αγάπη που εισπράττουμε είτε εκπέμπουμε είναι βυθισμένη στη γλυκύτητα του απρόσμενου, του αναπάντεχου αλλά και του απόλυτα αναγκαίου. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο πικρό από τη διαπίστωση του τέλους της. Η δε μοναξιά που ακολουθεί είναι ανηλεής.
