Η χώρα έζησε, κατά την προηγούμενη περίοδο, μια απίστευτη κατάσταση μονομερούς εξοπλιστικής αδράνειας και απραξίας, που έθεσε σε άμεσο κίνδυνο την ισορροπία δυνάμεων με την Τουρκία και την ασφάλεια της χώρας. Είναι ευτύχημα από την άποψη αυτή οτι η Τουρκία δεν πήρε τελικά τα αεροσκάφη F-35 και απεκλείσθη από το σχετικό πρόγραμμα.
Η επιστροφή της χώρας σε μια εξοπλιστική πολιτική είναι αυτονόητη και επιβεβλημένη. Παρατηρείται όμως το παράδοξο η Κυβέρνηση να μην αποδίδει τη δέουσα σημασία στην εθνική αμυντική βιομηχανία, ο ρόλος της οποίας είναι καθοριστικός για μια ολοκληρωμένη εθνική αμυντική πολιτική και στρατηγική.
Μετά την ιδιωτικοποίηση, αντί πινακίου φακής, της σύγχρονης βιομηχανίας οχημάτων ΕΛΒΟ, ακολούθησε η πλήρης αδιαφορία για τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα (ΕΑΣ), που είναι η μόνη ουσιαστικά Ελληνική βιομηχανία πυρομαχικών και ελαφρών όπλων, με ιστορία άνω των 150 ετών. Εξαγγέλθηκε από την Κυβέρνηση η μεταφορά στο Λαύριο του κυριοτέρου εργοστασίου της στον Υμηττό και η μετατροπή του εκεί χώρου σε Κυβερνητικό Πάρκο, με τη μεταφορά εννέα Υπουργείων.
Το περίεργο και ανησυχητικό είναι οτι η υποτιθέμενη μεταφορά του εργοστασίου στο Λαύριο δεν έχει υλοποιηθεί μέχρι τώρα, με τη μεταφορά των γραμμών παραγωγής. Αντί δηλαδή η μεταφορά του εργοστασίου ν’ αξιοποιηθεί ως ευκαιρία για τον εκσυγχρονισμό και την επέκταση των γραμμών παραγωγής, που εξυπηρετούν τις ανάγκες του Ελληνικού Στρατού, γίνεται το αντίθετο. Εγκαταλείπονται σιωπηρά και οι υπάρχουσες γραμμές παραγωγής και απαξιώνεται μια βασική αμυντική βιομηχανία, που είναι απαραίτητη πηγή ασφαλούς εφοδιασμού των Ενόπλων Δυνάμεων σε βασικά πυρομαχικά.
Η Ελληνική Αεροδιαστημική Βιομηχανία (ΕΑΒ) είναι ένα άλλο παράδειγμα μιας προβληματικής πολιτικής στο χωρο της αμυντικής βιομηχανίας. Εξαγγέλθηκε η είσοδος στην ΕΑΒ στρατηγικού επενδυτή και προκηρύχθηκε ο σχετικός διαγωνισμός. Στον στρατηγικό επενδυτή θα δοθεί το 49% της εταιρείας, η οποία θα διασπασθεί σε τμήμα υποδομών και παγίων κεφαλαίων και σε εμπορικό τμήμα. Στον στρατηγικό επενδυτή θα δοθεί επίσης ο ρόλος του διευθύνοντοε συμβούλου.
Προφανώς , οι διεθνείς συνεργασίες είναι απαραίτητες και στρατηγικής σημασίας για την εταιρεία. Δεν υπάρχει όμως άλλος τρόπος για τις συνεργασίες αυτές, παρά μόνο η ιδιωτικοποίηση και το ξεπούλημα της ΕΑΒ σε ξένες εταιρείες;
Η Ευρωπαϊκή Ενωση, για πρώτη φορά από τη δημιουργία της, προωθεί την ανάπτυξη κοινών Ευρωπαϊκών αμυντικών πολιτικών, διαθέτοντας πολύ σημαντικούς πόρους και εκπονώντας διάφορα κοινά αμυντικά προγράμματα. Είναι μια ευκαιρία, από την οποία θα μπορούσε να επωφεληθεί και η Ελλάδα σημαντικά. Πως θα το κάνει όμως, όταν υποβαθμίζει τη δική της εθνική αμυντική βιομηχανία και παραδίδει σε ξένες εταιρείες τον έλεγχο και των λίγων αμυντικών βιομηχανιών, που διαθέτει;
Στον αντίποδα της πολιτικής αυτής των Ελληνικών Κυβερνήσεων, η Άγκυρα αναπτύσσει, με ταχύτατους ρυθμούς, την εθνική της αμυντική βιομηχανία, που καλύπτει ήδη το 73% των Τουρκικών αμυντικών αναγκών. Η Ελλάδα έχει ανάγκη να καλύψει το κενό, που υπάρχει ήδη με την Τουρκία, σε μια σειρά τομείς, όπως είναι τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, οι βαλλιστικοί πύραυλοι και κάθε είδους πυραυλικά συστήματα, τα σύγχρονα πυρομαχικά, ο ηλεκτρονικός πόλεμος.
Η κάλυψη των αναγκών αυτών, παράλληλα με βασικές άλλες, απαιτούν μια ισχυρή και πρωτοπόρα εθνική αμυντική βιομηχανία.
Η Πατριωτική Ενωση καλεί την Κυβέρνηση να συνειδητοποιήσει τους κινδύνους που συνεπάγεται η πολιτική που ακολουθεί στον τομέα της αμυντικής βιομηχανίας και ν ‘ αλλάξει κατεύθυνση. Αυτό απαιτεί η ανάγκη εξισορροπήσεως των Τουρκικών εξοπλισμών, ο ανταγωνισμός στην ερευνά και ανάπτυξη και στην τεχνολογία και η διασφάλιση , σε βάθος χρόνου , της ισορροπίας δυνάμεων, που είναι καθοριστική για την ειρήνη και την ασφάλεια της χώρας.
