Ακούγεται στα γαλλικά από ανδρική φωνή: «Οταν ήμουν παιδί, αναρωτιόμουν γιατί οι παππούδες μου αρνιόντουσαν να μιλήσουν ξεκάθαρα γι’ αυτά που είχαν δει στον πόλεμο, τα στρατόπεδα, τον θάνατο, τη φρίκη. Τώρα ξέρω γιατί. Ούτε εγώ θέλω. Δεν μπορείς να επιστρέφεις στην κόλαση για επίσκεψη χωρίς αυτό να σου κοστίσει. Αλλά δεν είμαι ο Ορφέας, δεν θα στρέψω το κεφάλι. Ευτυχώς, η Ευρυδίκη μου μας χάρισε την Τες, και δεν υπάρχει άλλος δρόμος να ακολουθήσω. Σήμερα, οφείλω να πάω μια τελευταία φορά, μια έσχατη φορά, γρήγορα και χωρίς να στρέψω το κεφάλι. Να λοιπόν η ιστορία».
Ακολουθεί η πρώτη ατάκα των ηθοποιών: «Ουάου! Εχει κόσμο στο “Belle Equipe”! Είναι 20.40, 13 Νοεμβρίου 2015, κάνει καλό καιρό, τα τραπεζάκια έξω είναι τίγκα».
Ο άνδρας που μιλάει είναι ο Γκρέγκορι Ρέμπενμπεργκ, ιδιοκτήτης του καφέ La Belle Equipe, το οποίο τη νύχτα της 13ης Νοεμβρίου 2015 γαζώθηκε από σφαίρες, σε ένα τυφλό τρομοκρατικό χτύπημα στο 11ο διαμέρισμα του Παρισιού, που οργανώθηκε παράλληλα με δύο ακόμη επιθέσεις, στο Στάδιο της Γαλλίας και στο Μπατακλάν.
Ο Γκρεγκ επέζησε, όχι όμως και πολλοί από τους πιο κοντινούς του ανθρώπους, καθώς εκείνη τη βραδιά στο μπιστρό του γινόταν γιορτή για τα γενέθλια μιας αγαπημένης φίλης. Εκείνη η τρομερή νύχτα περιγράφεται στο βιβλίο του «Une belle équipe» (Μια όμορφη ομάδα), που πρόκειται να μεταφερθεί στον γαλλικό κινηματογράφο.
Με αφορμή αυτό το αυτοβιογραφικό υλικό, η σκηνοθέτις Μάρθα Μπουζιούρη παρουσιάζει από σήμερα στο θέατρο ΕΛΕΡ (Φρυνίχου 10) την παράσταση θεάτρου – ντοκιμαντέρ «Belle équipe», τοποθετώντας αυτή τη φορά στο επίκεντρο των προβληματισμών της το θέμα της τρομοκρατίας. Η επικοινωνία της με τον συγγραφέα, τα επανειλημμένα ταξίδια στο Παρίσι, οι συζητήσεις, και το προσωπικό οπτικοακουστικό υλικό που της εμπιστεύτηκε την οδήγησαν σε μια προσωπική καλλιτεχνική ανάγνωση αυτού του ευαίσθητου θέματος.
«Διαβάζοντας το βιβλίο του, γνώρισα έναν γενναίο, ευάλωτο άνθρωπο, με αιχμηρή πολιτική σκέψη και αφοπλιστική αίσθηση του χιούμορ, που μέσα από την προσωπική του τραγωδία μάς παραδίδει ένα συγκλονιστικό εγχειρίδιο συμβίωσης με την απώλεια», λέει η σκηνοθέτις. «Το βιβλίο κλείνει με τη βραδιά της επίθεσης. Στην παράσταση, ωστόσο, επιλέγουμε να ξεκινήσουμε από αυτό το γεγονός για να μιλήσουμε για το ταξίδι της αναγέννησης. Το χτύπημα αποτελεί την αφετηρία, το σημείο που ενεργοποιεί τις εξελίξεις. Δραματουργικά κινούμαστε από το σκοτάδι προς το φως. Ενα βομβαρδισμένο τοπίο ανασυντίθεται, ενώ παράλληλα παρακολουθούμε την πορεία ενός ανθρώπου που βρίσκεται “υπό κατασκευή” να δημιουργεί και πάλι τη ζωή του», σχολιάζει.
Και προσθέτει: «Ο Γκρεγκ επέλεξε να μην οπισθοχωρήσει. Λειτούργησε και πάλι το καφέ του μετά τέσσερις μήνες και η απόφασή του ήταν κατά τη γνώμη μου μια πράξη αντίστασης στον φόβο και στη μισαλλοδοξία, αντίδραση στη διαιώνιση του μίσους».
