Τον κώδωνα του κινδύνου κρούουν επιστήμονες από τη Διεθνή Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης (IUCN) για σχεδόν το ένα τέταρτο ζώων του γλυκού νερού, καθώς απειλείται με εξαφάνιση.
Αναλυτικότερα, περισσότερα από 4.200 ζώα που ζουν σε λίμνες, ποτάμια και άλλες πηγές γλυκού νερού κινδυνεύουν και κατατάσσονται στην κατηγορία των άκρως απειλούμενων ειδών του Κόκκινου Καταλόγου της ένωσης.
Το 10% των γνωστών ειδών στη Γη φιλοξενείται στους υγροβιότοπους, οι οποίοι αποτελούν πολύτιμη πηγή, μεταξύ άλλων, για πόσιμο νερό, λειτουργούν ως ασπίδα κατά των πλημμυρών και συμβάλλουν στον περιορισμό της κλιματικής αλλαγής.
Αυτές οι περιοχές, όπως αναφέρει η IUCN, φιλοξενούν μερικά από τα υψηλότερα επίπεδα βιοποικιλότητας γλυκών υδάτων στον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων πολλών ειδών που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στη Γη. Μεταξύ των ειδών που μελετήθηκαν, τα καβούρια, οι γαρίδες και οι καραβίδες διατρέχουν τον υψηλότερο κίνδυνο εξαφάνισης καθώς το 30% απειλείται. Ακολουθούν το 26% των ψαριών του γλυκού νερού και το 16% των ειδών λιβελούλας, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της IUCN. Ειδικότερα, στη Βόρεια Αμερική εντοπίζεται μεγάλος αριθμός απειλούμενων καραβίδων, όπως η Fallicambrarus jeanae, ενώ το 2020, δεκαπέντε είδη ψαριών από τη λίμνη Λανάο στις Φιλιππίνες κηρύχθηκαν εξαφανισμένα στην Κόκκινη Λίστα της IUCN.
«Καθώς η Κόκκινη Λίστα της IUCN γιορτάζει την 60η επέτειό της, αποδεικνύεται ισχυρότερο βαρόμετρο ζωής από ποτέ. Η έλλειψη δεδομένων για τη βιοποικιλότητα των γλυκών υδάτων δεν μπορεί πλέον να χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία για αδράνεια», δήλωσε η Κάθριν Σάγερ, αρμόδια της IUCN για τη βιοποικιλότητα του γλυκού νερού και επικεφαλής συντάκτρια της μελέτης.
Την ίδια ώρα, από τον πρώτο επιστημονικό απολογισμό για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν τα ζώα γλυκού νερού – αποτέλεσμα 20ετούς εργασίας περισσότερων από 1.000 εμπειρογνωμόνων από όλο τον κόσμο – προκύπτει ότι ακόμα και αν τα απειλούμενα ζώα που μελετήθηκαν, ζουν μαζί με απειλούμενα αμφίβια, πτηνά, θηλαστικά και ερπετά, αντιμετωπίζουν διαφορετικούς κινδύνους εξαιτίας των ιδιαίτερων ενδιαιτημάτων τους. Συνεπώς, η δράση διατήρησης πρέπει να είναι στοχευμένη για τα είδη αυτά.
Ειδικά για το είδος αυτό, ο Ραγκάβαν τονίζει ότι είναι απαραίτητη για την επιβίωσή του η προστασία ποταμών και παραποτάμων, πέρα από την εφαρμογή κανονισμών για την αλιεία και την απαγόρευση της εισαγωγής περαιτέρω χωροκατακτητικών ξένων ειδών.
