Πλήρης ημερών, στην ηλικία των 83 ετών, έφυγε από τη ζωή ο Γιώργος Σαμιωτάκης, ο ηρωικός καπετάνιος της επιχείρησης «Χρυσόμαλλο Δέρας».
Ο Γιώργος Σαμιωτάκης, μαζί με το πλήρωμα του, τον Αύγουστο του 1993, με τον κίνδυνο σύλληψης από τις τουρκικές Αρχές, πέρασε τα στενά του Βοσπόρου, για να παραλάβει 1.500 Έλληνες του Πόντου από το Σοχούμι της Γεωργίας.
Τα 1.500 άτομα είχαν εγκλωβιστεί εκεί, λόγω των συγκρούσεων που είχαν ξεσπάσει στην περιοχή. Τελικά, παρά τις δυσκολίες, κατάφερε να τους μεταφέρει στην Αλεξανδρούπολη.
Η επιχείρηση «Χρυσόμαλλο Δέρας»
Η επιχείρηση είχε την κωδική ονομασία «Χρυσόμαλλο Δέρας». Την εποπτεία της είχε η τότε υφυπουργός Εξωτερικών Βιργινία Τσουδερού ενώ την οργάνωση είχε αναλάβει, με άκρα μυστικότητα ο Βασίλειος Ντερτιλής, τότε αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού.
Στις 9 Αυγούστου του 1993 επέπλευσε από τον Πειραιά το ΕΓ/ΟΓ VISCOUNTESS M. της Marlines S.A. του εφοπλιστή Παναγιώτη Μαραγκόπουλου, ο οποίος λέγεται ότι για το ταξίδι αυτό δεν δέχθηκε να αποζημιωθεί.
Σύμφωνα με το σχέδιο, ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου του 1993, το VISCOUNTESS M. Έφθασε στο Σοχούμι με μία ομάδα περίπου δέκα ανδρών των ειδικών δυνάμεων και οργάνωσε την εκκένωση. Η επιβίβαση των ομογενών στο πλοίο έγινε με απόλυτη τάξη σε σχέση με τις συνθήκες που επικρατούσαν την περιοχή και πριν νυχτώσει το πλοίο απέπλευσε. Εκείνη την ημέρα έκλεισε μία ιστορία 3.000 χρόνων της παρουσίας του Ελληνισμού στην περιοχή.
Η επιχείρηση μέσα από τα μάτια του καπετάν-Γιώργη
Σύμφωνα με πληροφορίες του andriakipress.gr, ο καπετάν-Γιώργης αφηγείθηκε για την επιχείρηση «Χρυσόμαλλο Δέρας»: «Με πήρε τηλέφωνο ο Μαραγκόπουλος να πάω σε μια αποστολή. Μου είπαν να πάω το καράβι στον Πειραιά.
Η αποστολή ήταν το σχέδιο «Χρυσόμαλλο Δέρας» για τον επαναπατρισμό των Ελληνοποντίων που είχαν εγκλωβιστεί στο Σοχούμι. Το “Viscountess M” είχε κυπριακή σημαία και δεν μπορούσε να περάσει τα Στενά της Τουρκίας. Κάναμε καμουφλαζ στο όνομα του νηολογίου και αντί για «LIMASSOL» βάλαμε «PIRAEUS». Το βαπόρι ξεκίνησε από τον Πειραιά. Μαζί με το πλήρωμα υπήρχαν και αξιωματικοί του στρατού για πλήρωμα.
Στο ταξίδι πιο πολύ φοβήθηκα τα στενά της Τουρκίας. Όταν πέρασα τα στενά πήγαινα για το Σοχούμι της Γεωργίας.
Με είχαν συμβουλέψει να πάω πιο βόρεια γιατί πιο κάτω χτυπούν οι αντάρτες. Στο ταξίδι με σταμάτησε μια πυραυλάκατος στο πέλαγος και ανέβηκαν επάνω. Ήξεραν, όμως, για ποια δουλειά πήγαινα και με άφησαν.
Όταν φθάσαμε στο Σοχούμι γινόταν χαμός. Τους πρόσφυγες τους είχαν διώξει από μακριά. Γινόταν φασαρίες. Ζήτησα να πάω να δω τα ελληνικά σπίτια. Μου έδωσαν ένα στρατιώτη για συνοδεία. Τα πάντα είχαν λεηλατηθεί.
Από το Σοχούμι αναχωρήσαμε τη μέρα της Παναγίας, στις 15 Αυγούστου 1993. Του πρόσφυγες κανονικά θα τους αποβιβάζαμε στην Αλεξανδρούπολη, την Καβάλα και το Βόλο. Αλλά μιας και είχαμε καθυστερήσει και είχαμε προγραμματισμένο δρομολόγιο για την Ιταλία, τους αποβιβάσαμε όλους στην Αλεξανδρούπολη.
«Μαύρη Παναγία περάσαμε εκείνη την ημέρα. Αλλά, ευτυχώς, όλα πήγαν καλά», είχε αναφέρει η γυναίκα του καπετάν Γιώργη γι’ αυτό το ταξίδι.
