Του Αντώνη Κουνάβη
Όσο πλούσια κι αν είναι η ελληνική γλώσσα, δυσκολεύεσαι να βρεις τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψεις με σχετική ακρίβεια το ποδοσφαιρικό μεγαλείο του Πέτρου Λεβεντάκου, ο θάνατος του οποίου σκόρπισε δικαιολογημένα τη θλίψη στην τοπική κοινωνία.
Ως ένα από τα καλύτερα δεκάρια που ανέδειξε το ελληνικό ποδόσφαιρο, ο Πέτρος Λεβεντάκος ξεκίνησε, το 1962, την καριέρα του από την Παναχαϊκή. Το 1965 πήρε μεταγραφή για τον Εθνικό Πειραιώς, στον οποίο έμεινε ως το 1971, οπότε και επέστρεψε στην Παναχαϊκή, στην οποία, μαζί με τον Κώστα Δαβουρλή, τον Ανδρέα Μιχαλόπουλο, τον Θέμη Ρήγα, τον Βασίλη Στραβοπόδη, τον Μίμη Σπεντζόπουλο και τον Κυριάκο Ανδρούτσο, μεταξύ άλλων, έγραψε ιστορία, φτιάχνοντας μια τεράστια ομάδα.
Για να θυμούνται οι μεγαλύτεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι, τότε η Παναχαϊκή έφτασε στην τέταρτη θέση του πρωταθλήματος και έγινε η πρώτη επαρχιακή ομάδα που βγήκε στην Ευρώπη.
Επομένως, ό, τι και να γράψεις, ό, τι και να πεις για τον Πέτρο Λεβεντάκο, είναι τουλάχιστον λίγο. Το βέβαιο είναι ότι, φεύγοντας από τη ζωή στα 75 του χρόνια, φεύγει κι ένα σημαντικό κεφάλαιο του πατραϊκού ποδοσφαίρου.
Φεύγει, αλλά δεν σβήνει. Κι αυτό διότι η παρακαταθήκη του Πέτρου Λεβεντάκου θα παραμείνει ζωντανή, φωτεινός φάρος για την αναγέννηση του πατραϊκού ποδοσφαίρου, το οποίο τα τελευταία χρόνια θυμίζει έναν κοιμώμενο γίγαντα.
