Του Κωνσταντίνου Φλαμή
«Ρούλα – Μάνος» έγραφε το κοινό προφίλ του ζευγαριού στο facebook εκείνες τις παλιές εποχές, όταν η Πισπιρίγκου φαινόταν να είχε την «πρωτοκαθεδρία» στην σχέση, όντας πιο επικοινωνιακή. Ηταν το 2019 όταν μου είχε στείλει εκείνο το πρώτο μήνυμα για το παιδί που έχασε. Θρήνος στα social media, μου ζητούσε να γράψω για το πώς χάθηκε η Μαλένα, και μάλιστα δεν έδειχνε να είχε κανένα πρόβλημα με την δημοσιοποίηση ενός τέτοιου περιστατικού. Όμως αυτό ήταν κάτι το συνηθισμένο, συνέβαινε σε αρκετούς ανθρώπους, να επιθυμούν την δημοσιοποίηση του πόνου τους. Όμως κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τότε, πως η εμμονή, η ζήλεια, το πάθος, η τρέλα, θα μπορούσαν να οδηγήσουν μία μάνα που έμοιαζε τόσο καλή με τα παιδιά της, να σκοτώσει. Στη συνέχεια η Ρούλα και πάλι ήταν πρωταγωνίστρια. «Μπροστάρισα» σε αγώνες ποδοσφαίρου στη μνήμη της Μαλένας όπως και σε πολλές άλλες εκδηλώσεις. Πάντα για τη μνήμη του κοριτσιού. Κατά έναν ανεξήγητο τρόπο έμοιαζε σαν να είχε «σβήσει» αυτό που είχε κάνει, σαν να πίστευε πως μόνο καλό έκανε στη Μαλένα. Μία γυναίκα με σύνδρομο Μινχάουζεν δι αντιπροσώπου -έστω και αν αυτό αποδεικνύεται πολύ δύσκολα ακόμη και για την περίπτωσή της- δεν «ομολογεί» ούτε στον εαυτό της, το έγκλημά της.
Η Ρούλα Πισπιρίγκου συνέχιζε την ζωή της ως «Ρούλα – Μάνος» αφού το facebook ήταν για εκείνη «κυρίαρχο» μέσο προβολής. Όταν όμως τα προβλήματα πύκνωναν, το «Ρούλα Μάνος» έγινε Ρούλα Πισπιρίγκου και Μάνος Δασκαλάκης. Στο facebook χώριζαν, στην ζωή τα προβλήματα έδιναν και έπαιρναν και υπήρχαν ακόμη δύο παιδιά στην ζωή.
Η Πισπιρίγκου εξακολουθούσε να είναι «κανονική», αν ευσταθεί τέτοιος χαρακτηρισμός. Μια κανονική γυναίκα, χωρίς τίποτα το αποκρουστικό! Ακόμη και όταν χρησιμοποίησε και τα άλλα δύο της παιδιά για να «πείσει» τον Μάνο… φυσιολογική έδειχνε. Αν εξαιρέσουμε κάποιες «εξάρσεις» της στην μεταξύ τους σχέση, με ανταλλαγή ύβρεων, απειλών κλπ. Πώς γίνεται; Μάλλον η φρίκη συνηθίζεται ακόμη κι αν την έχεις προκαλέσει ο ίδιος. Δύο χρόνια συμπληρώθηκαν χθες Κυριακή, από την ημέρα που η 35χρονη σήμερα γυναίκα έφθασε για πρώτη φορά στα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων με ισχυρή αστυνομική δύναμη και φορώντας αλεξίσφαιρο, λαμβάνοντας προθεσμία για να απολογηθεί. Το προηγούμενο βράδυ στη ΓΑΔΑ ήταν σκεπτική και επαναλάμβανε «πώς είναι δυνατόν να σκότωσα εγώ τα παιδιά μου;».
Η απορία έμενε σε όλους, ακόμη και σε αυτούς που την «έδειχναν» και την καταστούσαν κατηγορούμενη από την πρώτη μέρα. Πώς είναι δυνατόν μια μαμά να σκοτώσει τα τρία της παιδιά; Δεν το χωρούσε το μυαλό. Οι πιο θερμοκέφαλοι θέλησαν να διατρανώσουν τον αποτροπιασμό τους με συγκεντρώσεις έξω από το σπίτι της οικογένειας στην οδό Μουρούζη 27. Στα παντζούρια γράφτηκε «θάνατος στους παιδοκτόνους», άλλοι χτυπούσαν τις πόρτες και φώναζαν συνθήματα –«κρεμάστε την»–, κάποιοι έβγαζαν σέλφι με φόντο την πολυκατοικία. Ο κίνδυνος λιντσαρίσματος οικείων της Πισπιρίγκου ήταν παραπάνω από ορατός και το κακό αποφεύχθηκε στο τσακ.
Ηταν πρωτοφανείς εικόνες, καταστάσεις. Ο ένας μετά τον άλλο οι δικηγόροι της παραιτούνταν από την υπεράσπισή της. Μέχρι που έφθασε ο Αλέξης Κούγιας. Παίρνοντας την σκυτάλη από τον Οθωνα Παπαδόπουλο.
Στα δύο χρόνια που ακολούθησαν, καταναλώσαμε τόνους ειδησεογραφίας για την υπόθεση, πληροφορίες επί πληροφοριών για την Τζωρτζίνα, την Ιριδα, τη Μαλένα, την κεταμίνη, τη σπιτονοικοκυρά, το τάμπλετ, την καταγγελία για κακοποίηση της Τζωρτζίνας που έπεσε στο κενό, την πρώτη απόπειρα δολοφονίας της που απέτυχε, καθιστώντας το άτυχο κοριτσάκι παραπληγικό, έρμαιο μιας μάνας σε δολοφονική παράκρουση στο Καραμανδάνειο.
Μάθαμε το σύνδρομο Μινχάουζεν διά αντιπροσώπου, μια μορφή κακοποίησης στην οποία ο «φροντιστής», συνήθως η μητέρα, «σκοπίμως προκαλεί (ή παραπλανητικώς αναφέρει στους γιατρούς) συμπτώματα ασθένειας στο πρόσωπο το οποίο φροντίζει έτσι ώστε το τελευταίο να λάβει ιατρική βοήθεια η οποία, με κάποιο τρόπο, προσφέρει ικανοποίηση στον προκαλούντα αυτήν τη σωματικώς και ψυχικώς παθογενή κατάσταση».
Ο θάνατος των τριών κοριτσιών άρχισε να γίνεται το φόντο ενός σίριαλ, σε ένα έγκλημα που όμοιό του δεν ξαναείδαμε στην Ελλάδα.
Τα δέκα σημεία
Και φθάσαμε στο τέλος. Γράψαμε the end στην πρώτη ιστορία. Και ακολουθούν άλλες δύο. Εχει κατανοήσει η Πισπιρίγκου τι έχει κάνει; Η ίδια ξεστομίζει την αθωότητά της, όμως μέσα της έχει καταλάβει; Η δίκη για την Μαλένα και την Ιριδα συνεχίζεται αυτή την Παρασκευή. Η Πισπιρίγκου επιμένει στην αθωότητά της. Και είναι λογικό. Αν υποθέσουμε πώς πάσχει από το σύνδρομο, έστω και αν οι ψυχίατροι ισχυρίζονται πώς κάτι τέτοιο δεν αποδεικνύεται εύκολα, έχει δέκα βασικά χαρακτηριστικά. Και τα δέκα ταιριάζουν απόλυτα στην Πισπιρίγκου! Αυτές οι γυναίκες κάνουν τα εξής:
Επιφορτίζονται με τη βασική φροντίδα του παιδιού
Παρουσιάζουν καλό χαρακτήρα προς τους τρίτους
Είναι πειστικοί ψεύτες και χειριστικές προσωπικότητες
Εμφανίζονται υπερ-αγχωμένες και υπερ-προστατευτικές
Φροντίζουν να έχουν γνώσεις νοσηλευτικής ή και ιατρικής
Έχουν ανάγκη να τραβούν την προσοχή των δικών τους ανθρώπων
Αρνούνται κατηγορηματικά την ενοχή τους, ακόμα και όταν υπάρχουν επαρκή στοιχεία
Δεν σταματούν κατ’ ανάγκη τη δράση τους όταν καταλάβουν ότι τις υποψιάζονται
Έχουν ιστορικό παραποίησης ιατρικών συμπτωμάτων σε σχέση με τη δική τους υγεία
Είναι συνήθως οι μόνες μάρτυρες των κρίσεων που παρουσιάζουν τα παιδιά τους
Σ.Σ. Μέχρι που με μπλόκαρε στο διαδίκτυο, λίγο πριν την σύλληψή της, η Πισπιρίγκου μιλούσε συχνά μαζί μου. Στο messenger. Με ρωτούσε γιατι γράφονται όλα αυτά για εκείνη, προσπαθούσε να μου δικαιολογήσει γιατί την έλεγαν «φόνισσα» έστω και αν δεν υπήρχε καμία κατηγορία για εκείνη, ενίοτε δε, μου έδειχνε το πόσο αρρωστημένα λάτρευε τον Μάνο Δασκαλάκη. Σε σημείο που να είναι ικανή να τον απατάει με την ελπίδα… ότι θα τον φέρει πίσω. Και όταν αυτό δεν «έπιανε», ο «βαρώνος Μινχάουζεν» του μυαλού της… έθετε σε εφαρμογή το σκοτεινό σχέδιό της, ή μάλλον τις σκοτεινές σκέψεις της. Τον «βαρώνο» τον χρειαζόταν η Πισπιρίγκου. Γιατι αυτόν θα χρησιμοποιούσε στο μυαλό της για να αιτιολογήσει στον εαυτό της αυτό που θα έκανε. Ως μάνα που όντως λάτρευε τα παιδιά της… δεν θα μπορούσε να τα σκοτώσει. Όμως ο «βαρώνος» της έλεγε με αυτόν τον τρόπο… όλα θα φτιάξουν. Γι αυτό «μελετούσε»! Γι αυτό έμπαινε στο διαδίκτυο για να αποκτά γνώσης ιατρικής φροντίδας κλπ. Σκότωνε με την αγάπη της και για τον άρρωστο έρωτά της. Όπως η Ντι Ντι Μπλάσαραντ που δολοφόνησε την κόρη της στην Βρετανία, η Marybeth Tinning, μία γυναίκα που δολοφόνησε οκτώ από τα εννιά παιδιά της από το 1967 μέχρι το 1985, η 28χρονη Lacey Spears που σκότωσε τον γιο της το 2015, η Ybarra Hope που κακοποιούσε αλλά δεν σκότωσε τελικά την κόρη της.
ΛΕΖΝΑΤΕΣ
Yabra Hope
Lacey Spears
Marybeth Tinning
Nντι Μπλασαρντ
Ρούλα Πισπιρίγκου
