
Πρόκειται για μια εκ βαθέων, σπαρακτική εξομολόγηση ενός πολιτικού και επί σειρά ετών υπουργού, που σε μια κρίση συνείδησης παραιτείται από τα αξιώματά του, καταγγέλλοντας τα θανάσιμα αμαρτήματα της πολιτικής σκηνής που οδηγούν στην οικονομική, αξιακή και ανθρωπιστική παρακμή των σύγχρονων κοινωνιών. Ένα βαθιά πολιτικό, φιλοσοφικό και επαναστατικό κείμενο που μιλά με γλώσσα σκληρή αλλά αληθινή και ανθρώπινη.

«Ήρθε ο καιρός να πάψω πλέον να λέω ναι σε όλα. Παραδίδω λοιπόν αυτό το βήμα στις αξίες που το γέννησαν. Παραδίδω αυτό το πνεύμα στους σοφούς που το δυνάμωσαν. Παραδίδω αυτή τη θέση στον επόμενο δημοκράτη. Το μοναδικό πράγμα που θέλω να ζητήσω από σάς που παραμένετε είναι να δώσετε πίσω σε αυτά τα παιδιά το δικαίωμα στην ελπίδα. Το χρειάζονται όσο τίποτα άλλο. Τα παιδιά οφείλουν να ονειρεύονται…» λέει ο βουλευτής από μικροφώνου, απολύτως συνειδητοποιημένος και βαθιά μετανιωμένος που επέτρεψε στις σειρήνες της εξουσίας και στις προσωπικές του φιλοδοξίες να τον παρασύρουν σε πολιτικά και προσωπικά ηθικά παραστρατήματα.
Η παραπάνω εξομολόγηση, αν και θεατρική, αποκτά ακόμη μεγαλύτερη δύναμη και επιδραστικότητα όταν γίνεται στον φυσικό της χώρο. Κι αυτό αποδείχτηκε περίτρανα τον Μάρτιο του 2018 όταν φιλοξενήθηκε στη Βουλή των Ελλήνων με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου.

«Έναυσμα της συγγραφής η αγανάκτηση και η αδήριτη ανάγκη να βρεθεί ένας ή μία πολιτικός επιτέλους, οι οποίοι κάποια στιγμή θα ξεχάσουν τα κομψά ρούχα που τους «τυλίγουν» και θα θυμηθούν τον άνθρωπο που κρύβεται μέσα σε αυτά. Μιλάμε καθημερινά για ανθρώπους και έχουμε ξεχάσει την ανθρωπιά στη γωνία» σημειώνει με νόημα ο συγγραφέας Κώστας Λεϊμονής με αφορμή την παρουσίαση του μονολόγου στο Ευρωκοινοβούλιο, μετά από πρόσκληση της ευρωβουλεύτριας Έλενας Κουντουρά, και προσθέτει: «Χαίρομαι πολύ που θα δοθεί στους/στις Ευρωβουλευτές/τριες η ευκαιρία να δουν τους κυβερνώντες, όπως θα έπρεπε να είναι ή, έστω, όπως την τελευταία στιγμή θα μπορούσαν να γίνουν. Οφείλεται μία «συγγνώμη» εδώ και χρόνια σε έναν λαό που δοκιμάζεται, σε έναν λαό που υπέκυψε στο δόλωμα των εύκολων λύσεων. Μέσα από τις διαπιστώσεις, βρίσκουμε και τις απαντήσεις για το τι θα πρέπει να κάνουμε ή να μην κάνουμε ξανά.»

