Η Τάνια Λίνγκεν σκέφτεται με τρόμο τη νύχτα που οι δύο γιοι της έτρεξαν στο κελάρι του οικογενειακού οινοποιείου για να διασώσουν ό,τι μπορούσαν, καθώς τα νερά του ποταμού Αρ ανέβαιναν. «Τελευταία στιγμή έβγαλαν τις βαλβίδες που χρησιμοποιούνται για τη ζύμωση και τις αντικατέστησαν με σφιχτές πλαστικές τάπες», λέει η Λίνγκεν στην απεσταλμένη της εφημερίδας The Guardian, Κέιτ Κόνολι. Είχαν επίσης την προνοητικότητα να βιντεοσκοπήσουν τη δραματική σκηνή αποτυπώνοντας τις επιγραφές στα βαρέλια πριν αυτές σβηστούν. Ετσι, όταν τα νερά της πλημμύρας υποχώρησαν, μπόρεσαν να ξέρουν τι είχε μέσα το κάθε βαρέλι.
Μόλις 20 λεπτά αφού τα αγόρια είχαν βγει από το κελάρι, αυτό πλημμύρισε, το ίδιο και ο πρώτος όροφος του σπιτιού, 250 μέτρα από την όχθη του Αρ. Εχουν περάσει δύο μήνες από τις χειρότερες πλημμύρες στην ιστορία της Γερμανίας και οι ντόπιοι ακόμη προσπαθούν να μαζέψουν τα συντρίμμια.
Εθελοντές βοήθησαν τους Λίνγκεν να αντλήσουν τα νερά από το υπόγειο και να απομακρύνουν τόνους λάσπης από το αμπέλι, που χρονολογείται από το 1590, καθώς και από τον ξενώνα τους. Η κυβέρνηση τούς χορήγησε άμεση βοήθεια 23.000 ευρώ, εκ των οποίων οι 15.000 ξοδεύτηκαν για την αγορά νέας εγκατάστασης θέρμανσης. Και τώρα, έρχεται η δύσκολη εποχή του τρύγου, μια κρίσιμη στιγμή για τους 50 οινοποιούς της περιοχής, εκ των οποίων μόνο οι 4 δεν έχασαν περιουσιακά στοιχεία.
Η αξία του κρασιού που καταστράφηκε εκτιμάται στα 50 εκατ. ευρώ, ενώ σαρώθηκε επίσης το 10%-15% των αμπελώνων της κοιλάδας του Αρ. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη συμπαγή περιοχή παραγωγής κόκκινου κρασιού στη Γερμανία, με ειδίκευση στο Pinot Noir, που εκεί ονομάζεται Spaetburgunder. Κάποια από τα αμπέλια που καταστράφηκαν είχαν ηλικία δεκαετιών, ακόμη και αιώνων.
Στο οινοποιείο των Λίνγκεν, περίπου 3.000 λασπωμένες φιάλες, που δεν μπορούν να διατεθούν στο εμπόριο, βρίσκονται σε καφάσια με την επιγραφή «παρακαλώ να μην πλυθούν». Θα σταλούν σε δωρητές από όλη την Ευρώπη, που προτίθενται να πληρώσουν για να στηρίξουν τους πληγέντες οινοπαραγωγούς. Σχεδόν 4,5 εκατ. ευρώ έχουν συγκεντρωθεί με αυτόν τον τρόπο. Ο επικεφαλής του συνδέσμου οινοποιών «Αρβάιν», Πέτερ Κρίχελ, στέκεται στην απότομη πλαγιά του αμπελώνα του και ατενίζει την κοιλάδα. «Το κρασί δεν είναι μόνο μέσο βιοπορισμού, είναι και πολιτισμός», λέει, επισημαίνοντας τη συμβίωση οινοποιείων, μικρών τουριστικών μονάδων και περιπατητικού τουρισμού. Κάποια από τα εστιατόρια και τα ξενοδοχεία που καταστράφηκαν δεν θα ξανανοίξουν ποτέ. Ο Κρίχελ δακρύζει λέγοντας ότι και ο δικός του ξενώνας πρέπει να γκρεμιστεί λόγω έλλειψης στατικότητας. «Κάποιοι ρωτάνε αν αξίζει να μείνω. Είμαστε εδώ 500 χρόνια, το να εγκαταλείψω την κοιλάδα είναι ό,τι πιο παράλογο έχω ακούσει».
