Εκκεντρικός, αυθεντικός, μεγάλη φίρμα, cult μορφή των περασμένων δεκαετιών. Αυτός ήταν με λίγα λόγια ο Γιάννης Φλωρινιώτης, ο οποίος έφυγε χθες το απόγευμα από τη ζωή, σε ηλικία 76 ετών, στο Νοσοκομείο «Σωτηρία», όπου νοσηλευόταν με πνευμονικό εμφύσημα. Ο ίδιος εδώ και τρία χρόνια πάλευε με διάφορα προβλήματα υγείας.
Συγκεκριμένα, τον Δεκέμβριο του 2021 μπήκε στο Θριάσιο με έντονους πόνους. Πήρε εξιτήριο, αλλά λίγες ημέρες μετά εισήχθη με λοίμωξη δεύτερου βαθμού στο αναπνευστικό σύστημα, με το οξυγόνο του να είναι αρκετά χαμηλό, ενώ λίγες ημέρες μετά η υγεία του επιδεινώθηκε.
Ωστόσο, ο θάνατός του οφείλεται σε ανακοπή καρδιάς. Οπως είχε εξομολογηθεί, μάλιστα, σε ανθρώπους του περιβάλλοντός του αλλά και δημόσια, σε συνέντευξή του στο Open, πίστευε πως ο τριπλός εμβολιασμός του για τον Covid-19 είχε επιδεινώσει το τελευταίο χρονικό διάστημα το πρόβλημα με το αναπνευστικό του.
«Είμαι με οξυγόνο»
«Τώρα τελευταία περνάω δύσκολα με την υγεία μου, το παλεύω και έχω προετοιμάσει τα παιδιά. Από το τρίτο εμβόλιο και μετά ζω με οξυγόνο…» είχε αναφέρει χαρακτηριστικά στην Μπέττυ Μαγγίρα και στο «Ποιος είναι πρωινιάτικα;». Βέβαια, ο ίδιος είχε εκφράσει και κατ’ ιδίαν σε δημοσιογράφους και όχι μόνο τους φόβους του η κακή του υγεία τους τελευταίους μήνες να οφειλόταν ενδεχομένως σε παρενέργειες του εμβολίου. Την τραγική είδηση του θανάτου του έκανε γνωστή στα social media η στενή φίλη του Εύη Κρανιδέλλη. «40 χρόνια φίλοι οικογενειακώς. Προχθές τον πήρα τηλέφωνο. Του λέω τι κάνεις, πουλάκι μου; Μου λέει είμαι με οξυγόνο, δεν μπορώ να περπατήσω, θα πάω στη Θεσσαλονίκη σε έναν γιατρό.
Και τώρα πέθανε ο Γιαννάκης μου από ανακοπή. Καλή Ανάσταση, Γιάννη Φλωρινιώτη. Ψυχή μου. Πειράζει που θα είσαι πάντα μεγάλη φίρμα;» έγραψε χαρακτηριστικά, σκορπώντας θλίψη σε όλους όσοι τον αγάπησαν για τον γνήσιο χαρακτήρα του. Ο Γιάννης Φλωρινιώτης, κατά κόσμον Γιάννης Αποστολίδης, δεν ήταν απλά ένας τραγουδιστής. Ηταν ο πρώτος σόουμαν της Ελλάδας σε μεγάλα κέντρα και ο πρώτος που εισήγαγε τα εντυπωσιακά κοστούμια και τις χορογραφίες σε μεγάλα προγράμματα. Γεννημένος στις 15 Φεβρουαρίου 1947 στη Φλώρινα άρχισε να τραγουδάει σε ηλικία, 14 ετών.
Ωστόσο, τα παιδικά του χρόνια ήταν σκληρά, αφού πέρασε από τις συμπληγάδες πέτρες των ορφανοτροφείων. «Είχα πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια. Μεγάλωσα στη Φλώρινα. Ημασταν τρία αδέλφια, ο πατέρας μου έπαιζε λύρα και τραγουδούσε, Πόντιος. Πέθανε πολύ νέος, στα 27 του.
Εγώ ήμουν τότε πέντε χρονών. Η μάνα μου δεν μπορούσε να μας συντηρήσει, δεν την ήθελε κι η πεθερά της. Ετσι βρέθηκα αρχικά στη γιαγιά μου και μετά σε ορφανοτροφεία. Τρία άλλαξα μέχρι να ενηλικιωθώ. Τα αδέλφια μου, από την άλλη, δόθηκαν για υιοθεσία, αλλά με το που χώρισε το ζευγάρι που τα υιοθέτησε, κατέληξαν κι εκείνα σε ορφανοτροφεία» θυμόταν στην τελευταία συνέντευξη της ζωής του που παραχώρησε τον Μάρτιο στην «Espresso».
Αργότερα βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου τραγούδησε δίπλα σε μεγάλους ρεμπέτες, όπως ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Γιάννης Παπαϊωάννου, ο Γιώργος Λαύκας, ο Πρόδρομος Τσαουσάκης, ο Θεόδωρος Πολυκανδριώτης, και τη Ρίτα Σακελλαρίου. Το 1970-71 έρχεται για πρώτη φορά στην Αθήνα και συνεργάζεται με την Καίτη Γκρέυ, η οποία του δίνει και το πρώτο μεγάλο μεροκάματο, όπως έχει αναφέρει ο ίδιος. «Σε δύο ανθρώπους χρωστάω αυτό που έγινε ο Φλωρινιώτης: στην Γκρέυ και στον Χατζιδάκι» έχει αναφέρει σε εκπομπές, θέλοντας να ευχαριστήσει δημοσίως τους δύο ανθρώπους που τον ανέδειξαν.
Θα δουλέψει σε διάφορα κέντρα, τραγουδώντας και χορεύοντας ντυμένος εκκεντρικά. Όπου εμφανίζεται έχει μεγάλη επιτυχία, αλλά δέχεται και σκληρή κριτική. Στην ίδια συνέντευξη, στις 4 Μαρτίου, ο σπουδαίος καλλιτέχνης αναφέρθηκε με πάθος σε όλη του τη ζωή. «Δεν έχω κανένα παράπονο από την επαγγελματική μου πορεία, ούτε από την προσωπική μου ζωή.
Εχω κάνει δύο τρανταχτές καριέρες, μία στο ελληνικό ρεπερτόριο, όπου έβγαλα 40 δίσκους, και άλλη μία στο ποντιακό τραγούδι, όπου υπήρξα πρωτοπόρος. Ημουν ο πρώτος καλλιτέχνης που πήρε χρυσό ποντιακό δίσκο. Και τι δεν έχω κάνει! Κινηματογράφο, θέατρο. Είμαι ένας ευτυχισμένος πατέρας τριών παιδιών, που αγαπώ και με αγαπούν! Είμαι χορτάτος, αλλά έχω ακόμη πολλές ιδέες και μεγάλη όρεξη» έλεγε, κάνοντας όνειρα για το μέλλον και την καριέρα του.
Τη δεκαετία του ’70 ο Γιάννης Φλωρινιώτης θα γίνει ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της αθηναϊκής νύχτας, με τις φίρμες της εποχής εκείνης να τον πολιορκούν για να τον βάλουν στο πρόγραμμά τους. Ηταν, ας πούμε, ο κράχτης του προγράμματος. Ομως η Ελλάδα για τον ανερχόμενο Φλωρινιώτη ήταν μικρή για να τον χωρέσει. Και έτσι αποφάσισε να πάρει τη ζωή στα χέρια του και εκτός Ελλάδας. «Πρώτα πήγα Αμερική και Καναδά. Θυμάμαι πήγαιναν, τότε, μόνο τα μεγάλα ονόματα σε αυτά τα μέρη, αλλά εμένα μου έγινε πρόταση και πήγα με μια παρτενέρ και ωραία τραγουδίστρια, με την οποία είμαστε μέχρι σήμερα αδερφικοί φίλοι, τη Λίζα Μουστάκα. Είχαμε μεγάλη επιτυχία, τότε, μαζεύαμε τα δολάρια από τις πίστες, χαμός γινόταν. Δεν ήταν, δηλαδή, μόνο το καλό μεροκάματο, ήταν και η λεγόμενη χαρτούρα, γέμιζε η πίστα με δολάρια.
Από τα λεφτά που μάζεψα στην Αμερική αγόρασα ένα σπίτι στη μάνα μου, την οποία είχε δείρει τότε ο πατριός μου, και της είπα να τον εγκαταλείψει, πήρα και τα αδέλφια μου από τα ορφανοτροφεία και ένωσα πάλι όλη την οικογένειά μου» έλεγε πριν από δύο μήνες στην «Espresso». O σπουδαίος καλλιτέχνης, ωστόσο, δεν ξέχασε ποτέ και τη σκληρή κριτική, την οποία δέχτηκε από τους… καλοπροαίρετους για τις εκκεντρικές του εμφανίσεις. «Μα αυτό ήταν το πρόβλημά τους. Εγώ τα είχα ξεκινήσει από τη Φλώρινα όλα αυτά, απλά στην Αθήνα έγινε πιο επαγγελματικό το αποτέλεσμα, καθώς είχα χορογράφους, μπαλέτα και πιο φανταχτερά κοστούμια. Εγώ ήμουν πάντα της άποψης πως ο τραγουδιστής πρέπει να λάμπει. Ισως να με οδήγησε κι αυτό σε τούτη τη δουλειά. Πάντα μου άρεσε ό,τι άστραφτε.
Έτρεχα σε μια βιτρίνα όταν έβλεπα κάτι να γυαλίζει. Ετσι και ο τραγουδιστής έπρεπε, για εμένα, να ξεχωρίζει πάνω στην πίστα. Επειδή, ωστόσο, έκανα μεγάλη επιτυχία, τότε, ανάγκασα με τον τρόπο μου πολλούς καλλιτέχνες να σηκωθούν και να κινηθούν πάνω στην πίστα, ακόμη και να ντύνονται λίγο πιο προσεγμένα» έλεγε στην «Espresso».
Από τα νυχτερινά κέντρα στα οποία εμφανιζόταν θα περάσει τότε όλη η υψηλή κοινωνία από το θέατρο, τον κινηματογράφο και το τραγούδι. Μελίνα Μερκούρη, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Τζένη Καρέζη, Δημήτρης Παπαμιχαήλ, Κώστας Καζάκος, Ζωή Λάσκαρη. Τότε είναι που ο Μάνος Χατζιδάκις θα τον επισκεφθεί στο νυχτερινό κέντρο όπου εμφανιζόταν και θα «απενοχοποιήσει» τα λαμέ και την εκκεντρικότητα του Γιάννη Φλωρινιώτη.
«Ετρεμα από το τρακ όταν ήρθε. Θυμάμαι δεν κοιτούσε στην πίστα, είχε γυρίσει το κεφάλι του από την άλλη μεριά. Η Μελίνα τον σκουντούσε, εκείνος τίποτα. Έπειτα όμως ήρθε στο καμαρίνι μουσικής και δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του: “Δεν γύρισα γιατί δεν ήθελα να δω ούτε τα μπαλέτα ούτε τα κοστούμια σου, αλλά να ακούσω τη φωνή σου.
Πιστεύω πως είσαι πολύ καλός τραγουδιστής και θέλω να σου κάνω μια εκπομπή, για να πεις τραγούδια πιο λιτά, με ένα όργανο ή a cappella για να δουν την αξία σου αυτοί που σε κριτικάρουν”. Πράγματι, μου έκανε μια εκπομπή και έγινε χαμός! Για δύο χρόνια έγραφαν εφημερίδες και περιοδικά.
“Ενας μεγάλος λαϊκός τραγουδιστής, που τραγουδάει με ήθος” είχε πει. Εκτοτε σαν να με μίσησαν όλοι οι τραγουδιστές και δεν ήθελε κανείς να συνεργαστεί μαζί μου. Ο Χατζιδάκις σκεφτόταν τότε να κάνει το “Οδός oνείρων 2” με πρωταγωνιστή εμένα και δεν δέχτηκε κανείς να συμμετάσχει» θυμόταν με παράπονο στην τελευταία του συνέντευξη στην «Espresso».
Ο Γιάννης Φλωρινιώτης όχι μόνο είχε πάθος με τη δουλειά του, αλλά ακόμα και στις συνεντεύξεις του ανέφερε πως θέλει να πεθάνει με το μικρόφωνο στο χέρι. Κάτι αντίστοιχο είχε εκμυστηρευτεί και στην τελευταία συνέντευξη που παραχώρησε τον Μάρτιο στην «Espresso»: «Μου αρέσει πολύ και με εκφράζει το τραγούδι “ Με το μικρόφωνο στο χέρι θα πεθάνω”, που το λέω πάντα τελευταίο. Πιστεύω ότι θα γίνει έτσι, ότι δηλαδή θα τραγουδώ έως το τέλος».
