Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν η Ferrari Testarossa έκανε την εμφάνισή της, τίποτα πάνω της δεν ήταν διακριτικό: τεράστιο πλάτος, πλαϊνές γρίλιες-σήμα κατατεθέν και ένας θρυλικός flat-12 κινητήρας. Όμως αυτό που προκάλεσε συζητήσεις ήταν κάτι πολύ μικρότερο — ο μοναδικός καθρέπτης, τοποθετημένος μόνο στην πλευρά του οδηγού.
Η έκδοση αυτή ονομάστηκε Monospecchio (από το ιταλικό uno specchio – «ένας καθρέπτης») και δεν προέκυψε από σχεδιαστική ιδιοτροπία. Οι τότε ιταλικοί κανονισμοί δεν απαιτούσαν δεύτερο καθρέπτη, και η Ferrari εκμεταλλεύτηκε τη νομική αυτή «τρύπα» για να διατηρήσει μια καθαρότερη αεροδυναμική γραμμή. Λιγότερη προεξοχή, λιγότερος αεροδυναμικός θόρυβος — αλλά και πολύ περισσότερη… προσωπικότητα.
Ο καθρέπτης τοποθετήθηκε ψηλά, σχεδόν σε αγωνιστική θέση πάνω στην A-pillar, ώστε ο οδηγός να έχει καλύτερη ορατότητα παρά το ιδιαίτερα φαρδύ πίσω μέρος. Βέβαια, η απουσία δεύτερου καθρέπτη έκανε την οδήγηση πιο απαιτητική στις αλλαγές λωρίδας και στους ελιγμούς, όμως αυτό σήμερα θεωρείται χαρακτηριστικό συλλεκτικής αξίας — όχι μειονέκτημα.
Οι εκδόσεις Monospecchio παράχθηκαν μόνο για λίγα χρόνια (1984-1986) και σε περιορισμένο αριθμό. Στις σημερινές δημοπρασίες, αυτές οι πρώτες εκδόσεις με τον έναν καθρέπτη καταγράφουν σημαντική υπεραξία σε σχέση με τα μεταγενέστερα μοντέλα με δύο καθρέπτες, καθώς θεωρούνται τα «καθαρόαιμα» της σειράς Testarossa.
